Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary
Każdy ma coś, czym go obdarzył Bóg, ale każdy ma też swoje wady i jakże trudno się ich wyzbyć. Tak często postanawialiśmy poprawę, a oskarżamy się z tych samych błędów. Obiecujemy poprawę, a jednak pozostajemy tacy sami. Dlatego powinniśmy cierpliwie znosić słabości innych.
(Polub jako pierwszy) 
Loading...
Duchu Święty, Duchu światła i miłości,
poświęcam Ci mój rozum, moje serce i moją wolę,
całą moją istotę w czasie i wieczności.
Mój rozum niech będzie nastawiony na Twoje niebieskie natchnienia i na nauki Kościoła,
którego Ty jesteś nieomylnym Przewodnikiem.
Moje serce niech będzie zawsze rozpalone miłością Boga i bliźniego.
Moja wola niech będzie zawsze zjednoczona z Wolą Bożą.
Całe moje życie niech będzie odblaskiem życia i cnót Pana mojego Jezusa Chrystusa.
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...
Zastanawiajmy się wszyscy bracia nad słowami Pana: Miłujcie nieprzyjaciół waszych i dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą (por. Mt 5, 44), bo Pan nasz Jezus Chrystus, w którego ślady powinniśmy wstępować (por. 1 P 2, 21), nazwał przyjacielem swego zdrajcę (por. Mt 26, 50) i oddał się dobrowolnie tym, którzy Go ukrzyżowali.
Naszymi więc nieprzyjaciółmi są ci wszyscy, którzy nas niesprawiedliwie dręczą i nękają, upokarzają i krzywdzą, zadają ból i cierpienie, męczarnie i śmierć. Powinniśmy ich bardzo kochać, ponieważ dzięki temu, co nam czynią, otrzymamy życie wieczne.
(Reguła niezatwierdzona, św. Franciszek z Asyżu)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...
Wiara, która dziś maleje, daje uciechom życia zbyt wielkie miejsce, którego by zajmować nie powinny. Niepodobieństwem jest dojść do wielkiej doskonałości, spodziewać się w wieczności chwalebnej korony, jeśli nie potrafimy umieścić rzeczy we właściwym porządku.
Nie wolno nam poświęcać woli Bożej dla przywiązania ku rodzinie i tym, którzy nam są drodzy, aby im sprawić zadowolenie. Nie zapominajmy, że ciało i krew mają potężny głos i przemawiają za swoją sprawą z wielką energią i subtelnością; nie trzeba temu zaprzeczać by nie paść ich ofiarą. To wszystko odnosi się do wszystkich stosunków, na których nam zależy.
(Polub jako pierwszy) Loading...Nie chcesz wierzyć, to nie wierz, ale jeżeli wierzysz naprawdę, to wierz, a nie mów.
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...
Często ze łzami i łkaniem modlił się, aby Bóg wyprowadził go z więzienia tej śmierci do ojczyzny, zwłaszcza że ciało podlegające zniszczeniu obciąża duszę, a ziemskie zamieszkiwanie przytępia zmysł rozumienia rzeczy wyższych. Wiedział również, wraz z nauczycielem pogan, Apostołem Pawłem, że w członkach ciała znajduje się inne prawo, które sprzeciwia się prawu ducha; chce ono podbić ciało w niewolę grzechu i tylko Boża łaska może je pokonać. Dlatego sen uciekał od oczu męża Bożego. Wypełnione jękiem noce składał on nieustannie w ofierze Bogu i błagał, aby mógł w pokoju opuścić ten świat.
Usłyszał Bóg, Ojciec miłosierdzia, jego tęsknotę; On go bowiem od wieków przewidział dla siebie na wiernego sługę. Wyjawił mu kres jego życia i słodko pocieszył, że za kilka dni przyjmie go od razu do radowania się Nim wraz ze wszystkimi aniołami.
Nazajutrz po uroczystości św. Dominika, naszego ojca, zaczął błogosławiony Jacek nieco chorować i z dnia na dzień choroba coraz bardziej się wzmagała. W wigilię Wniebowzięcia Chwalebnej Dziewicy Maryi zwołał starszych braci konwentu krakowskiego (którego był założycielem) i zapowiedział im swoje odejście z ciała. Kiedy ci zaczęli bardzo płakać, ojciec dołączył słowo pociechy:
–„Nie płaczcie nade mną, najdrożsi synowie, bo Pan mnie wzywa, abym jutro przeszedł do Ojca. Bo jak nie godzi się zadawać sobie śmierci, ale każdemu wyznacza ją Bóg, tak samo nie wypada, aby chrześcijanin, a zwłaszcza prawdziwy zakonnik, bał się śmierci, skoro przecież kiedyś umrzeć musi. Radujcie się raczej, bracia, i winszujcie mi, bo dla mnie żyć – to Chrystus, a śmierć – to zysk (Flp 1,21). Pragnę już być rozwiązanym i złączyć się z Chrystusem. Uspokójcie się, bracia, bo po zrzuceniu ciężaru tego ciała będę wam pomagał nie mniej, niż to czyniłem w tym życiu nieszczęsnym, kiedy wraz z wami dźwigałem obraz tej śmierci”.
Odchodząc z tego świata, nie sporządził błogosławiony Jacek żadnego testamentu, bo nie miał niczego, czym mógłby rozporządzić. „Pozostawiam wam — powiedział — zbawienne napomnienie ojca naszego Dominika, które słyszałem z ust ojca naszego. Zachowujcie je w całości: «Bądźcie łagodni, miłujcie się nawzajem, posiądźcie dobrowolne ubóstwo». To jest testament wiecznego dziedzictwa”.
Po czym wobec modlących się braci i płaczącego ludu, w dzień Wniebowzięcia Chwalebnej Dziewicy Maryi, około godziny dziewiątej, dopełniwszy kanoniczne godziny służby Bożej, wypowiadając ze łzami słowa Psalmu: Tobie, Panie, zaufałem oraz: W ręce Twoje, Panie, powierzam ducha mojego — odszedł z tego świata do Chrystusa i oddał swą szczęśliwą duszę w ręce świętych aniołów, którzy mu się częstokroć, kiedy jeszcze przebywał w śmiertelnym ciele, objawiali.
Odszedł z tego świata w Roku Pańskim 1257, wypełniwszy święte dni swego życia. Żył lat siedemdziesiąt jeden, urodził się w roku 1186, do zakonu wstąpił w roku 1220, umarł w roku 1257. Ciało jego, przeczyste świętością i dziewictwem, zostało pogrzebane uroczyście w konwencie Zakonu Kaznodziejskiego. Pogrzeb zaś prowadził czcigodny biskup krakowski, Jan Prandota, jego krewny.
(Żywot św. Jacka?, Stanisław [lektor])
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...