Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

Wincenty a Paulo (św.): Nie ustawajmy w trosce o to, aby być ludźmi prowadzącymi życie wewnętrzne

by Zostaw komentarz

Proszę Księży, nie ustawajmy w trosce o to, aby być ludźmi prowadzącymi życie wewnętrzne, żeby Chrystus miał w nas swoje królestwo. Szukajmy środków, jakie są tu niezbędne. Nie trwajmy w bezwładzie lub rozproszeniu, oddani temu co światowe, wtrąceni w stan, w jakim ludzie patrzą na rzeczy w taki sposób, jaki podpowiadają im zmysły, a nie dostrzegają w ogóle Stwórcy, który je powołał do życia. Ludzie ci nie modlą się o to, aby zdobywać dystans do wartości ziemskich. Nie dbają też wcale o wartości nieprzemijające. Proszę Księży, podejmijmy zatem trud poszukiwania! A czego mamy szukać? Szukajmy chwały Boga, szukajmy królestwa Jezusa Chrystusa.

Po wyrażeniu „szukajcie”, następuje przysłówek — „najpierw” [por. Mt 6,33]. Oznacza to,  że zanim zaczniecie poszukiwanie czegokolwiek innego, szukajcie najpierw królestwa Bożego. Ależ, księże, powie mi ktoś, jest tyle zajęć. Tyle pracy w domu, tyle spraw do załatwienia w mieście i we wsiach — wszędzie są rzeczy do zrobienia. Czyż trzeba to wszystko porzucić i zająć się wyłącznie myśleniem o Bogu? Nie, trzeba natomiast uświęcać owe zajęcia, szukając pośród nich Boga. Trzeba wykonywać je raczej w ten sposób, by Jego tam odnaleźć, niż po to, żeby były zrobione. Pan nasz chce przede wszystkim, byśmy szukali Jego chwały, Jego królestwa, Jego sprawiedliwości. Pragnie On, aby te wartości stanowiły sedno naszego życia wewnętrznego to jest: wiary, zaufania, miłości, praktyk religijnych, modlitwy, zawstydzenia, upokorzeń, prac i trudów. Wszystko to powinno się przeżywać w obecności Boga, naszego Najwyższego Pana i ze względu na Niego.

(Konferencja do Misjonarzy, 30.05.1659 [fragm.], św. Wincenty a Paulo)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Katarzyna ze Sieny: (św.): Człowiek straciwszy wszystko, wszystko znajduje

by Zostaw komentarz

Dobroć moja czyni tak, aby szczodrzej darzyć bogactwami duchowymi duszę sprawiedliwego, który dla miłości mojej wyzuł się dóbr doczesnych, wyrzekając się świata, rozkoszy jego i woli własnej. Ci, którzy wzbogacają swą duszę i rozszerzają w ten sposób swe serce w przepaści mojej miłości, tracą wszelki niepokój o siebie do tego stopnia, że nie troszczą się nie tylko o dobra doczesne, lecz nie mogą nawet myśleć o sobie. Wtedy Ja biorę w ręce ster ich spraw duchowych i doczesnych. Poza Opatrznością ogólną, otaczam ich szczególną opieką; łaskawość mego Ducha Świętego staje się ich służebnicą i służy im. Pamiętasz, że czytałaś w żywotach Ojców pustelników o tym świętym człowieku, który wyrzekł się wszystkiego i siebie samego, dla chwały i sławy imienia mojego. Ponieważ był chory, łaskawość moja, która czuwała nad nim, zesłała mu anioła, aby go pielęgnował i dbał o potrzeby jego. Ciało było zabezpieczone od nędzy, gdy dusza trwała w niewymownym weselu i słodyczy, obcując z aniołem.

(…)

O jakże szczęśliwa jest ta dusza, która przebywając jeszcze w ciele śmiertelnym, kosztuje nieśmiertelnego dobra! Przyjmuje wszystko z czcią; ręka lewa nie ciąży jej więcej niż prawa: przyjmuje jednakowo udrękę i pociechę, głód i pożywienie, pragnienie i napój, zimno i ciepło, nagość i szatę, życie i śmierć, cześć i zniewagę, smutek i radość. Zawsze jest silna, spokojna, niewzruszona; bo ugruntowana jest na skale żywej. Ujrzała w świetle wiary, z niezachwianą nadzieją, że wszystko daję w tej samej myśli, dla zbawienia waszego, i przewiduję wszystko. W wielkich próbach daję wielkie męstwo i nie nakładam nigdy większego ciężaru, niż dusza unieść może, chyba, że gotowa jest i chce przyjąć go od miłości mojej. Krew Syna mego dowiodła, że nie chcę śmierci grzesznika, lecz chcę, aby się nawrócił i żył (por. Ez 33,11). Dlatego, aby żył, zsyłam mu to, co go spotyka.

Tę prawdę poznaje dusza, która wyzuła się z siebie i przeto znajduje powód radości we wszystkim, co widzi lub czego doznaje w sobie i w innych. Nie boi się utracić rzeczy małych, bo przez światło wiary upewniona jest co do rzeczy wielkich, o których mówiłem ci na początku tej rozprawy. O, jakże chwalebne jest to światło najświętszej wiary, w którym ujrzała, poznała i ciągle poznaję mą prawdę. Światło to pochodzi od Ducha Świętego, dobrego służebnika: jest to światło nadprzyrodzone, które dusza otrzymuje od mej dobroci, rozwijając światło przyrodzone dane jej przeze Mnie.

(Dialog o Bożej Opatrzności [fragm.], św. Katarzyna ze Sieny)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Gabriel od Matki Bożej Bolesnej (św.): Proszę być hojnym dla ubogich

by Zostaw komentarz

Spieszę z odpowiedzią na kochany list Ojca. Pragnę powiedzieć Ojcu — i to na samym wstępie — że Bóg nie omieszka jak najhojniej zatroszczyć się o Ojca w tych czasach niedostatku i trudności, jeśli Ojciec zatroszczy się o Niego w osobie ubogich.

Ojcze najdroższy! Gdyby doświadczenie tego nie potwierdzało, można by to uważać za paradoks, a nawet wręcz za kuszenie Pana Boga. Jak to? Oddać wszystko co się ma ubogim, a potem prosić Boga o cud, żeby człowiekowi niczego nie zabrakło? To przecież gorzej niż nieroztropność — to szaleństwo! Tak mógłby rozumieć źle uświadomiony chrześcijanin. I myliłby się ogromnie! Proszę posłuchać co Bóg mówi przez swego proroka. Tłumacze dosłownie z Pisma św.:

Błogosławiony, kto rozumie położenie ubogich i potrzebujących. Pan wybawi go w złej godzinie. Pan ochroni go i da mu życie i (proszę to zapamiętać!) pobłogosławi go na tej ziemi i wybawi go od woli wrogów. Pan wspomoże go na łożu boleści. Oto lekarstwo, które wyzwala od zła, uszczęśliwia człowieka na ziemi i zabezpiecza go przed nieprzyjaciółmi, i pociesza go na łożu śmierci.

Proszę być hojnym dla ubogich, nie poprzestawać na obdarzaniu ich bojaźliwym wyrazem współczucia i małą kromką chleba. Więcej niż z całego serca zasyłam najlepsze życzenia szczęśliwych świąt. Niech Jezus, Maryja i Józef darzą Ojca radością w czasie i wieczności. Nie trzeba wyczekiwać tak niecierpliwie wieści ode mnie, bo gdyby coś się wydarzyło, to Ojciec zostanie natychmiast powiadomiony. Nigdy nie przestanę dziękować miłościwym rękom Matki Najświętszej, które mnie wyrwały ze świata.

(Listy, XXX [fragm.], św. Gabriel Possenti)

Polubienie (2 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

video: Miserere nobis

by Zostaw komentarz

Sanctus Deus, sanctus Fortis, sanctus Immortalis, „miserere nobis” (łac. Święty Boże, święty Mocny, święty Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Teresa Benedykta od Krzyża (św.): O Panie, daj mi proszę, wszystko, co zaprowadzi mnie do Ciebie

by 1 komentarz

Nie stosuję żadnych szczególnych środków dla przedłużenia czasu mej pracy. Robię tyle, ile mogę. Sprawność wyraźnie wzrasta wraz z ilością pilnych spraw. Jeśli nie ma nic pilnego, wyczerpuje się wcześniej. Niebo zna się niewątpliwie na ekonomii. W praktyce nie zgadza się ona często z prawami rozumu, ale tylko dlatego, że nie jesteśmy czystymi duchami. Nie ma sensu się buntować.

O Panie, daj mi proszę, wszystko,
co zaprowadzi mnie do Ciebie.
I weź mi wszystko, Panie Boże,
co mnie od Ciebie może odwieść.
Zabierz ode mnie też mnie samą
i daj mnie całą na Twą własność.

Oto trzy łaski, z których największa jest ostatnia i zawiera w sobie wszystkie inne. Ale trzeba ją sobie wymodlić. Trzeba też dojść do tego, że się w końcu osiągnie jakiś cichy kącik, w którym można będzie przebywać z Bogiem tak, jakby poza tym nic nie istniało – i to codziennie. Trzeba wreszcie uważać się jedynie za narzędzie w rękach Bożych, a siły do pracy za coś, czym dysponujemy nie my sami, lecz Bóg w nas.

(Światłość w ciemności [fragm.], Edyta Stein)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Franciszek Salezy (św.): Katolicy z niewzruszoną gotowością i stanowczością przyjmują całość nauki Kościoła

by Zostaw komentarz

Heretycy są heretykami i zasługują na to miano dlatego, że spośród artykułów wiary wybierają te, które im odpowiadają i dogadzają, wszystkie inne zaś odrzucają odmawiając im słuszności. Katolicy natomiast są katolikami, gdyż bez wyboru i jakichkolwiek zastrzeżeń, z niewzruszoną gotowością i stanowczością przyjmują całość nauki Kościoła. Zupełnie tak samo dzieje się w dziedzinie miłości. Czynić jakiś wybór pomiędzy Bożymi przykazaniami, czyli chcieć praktykować jedne, równocześnie gwałcąc pozostałe – nie jest niczym innym niż herezją przeciw świętej miłości.

Ten, który powiedział: Nie zabijaj! – powiedział także: Nie cudzołóż! Jeśli więc nie zabijasz, a popełniasz cudzołóstwo, to wstrzymujesz się od zabójstwa nie dla miłości Boga, lecz z jakiś innych względów skłaniających cię do wyboru raczej tego przykazania, niż innego. Taki zaś wybór jest właśnie herezją w zakresie miłości. Jeśliby ktoś powiedział mi, że z miłości, jaką dla mnie żywi, nie chce uciąć mi ręki, a natomiast przyszedłby wyrwać mi oko,  zranić mnie w głowę lub przeszyć mnie na wylot szpadą, to chyba słusznie mogę zawołać: Jak śmiesz twierdzić, że to z miłości nie chcesz uciąć mi ręki, skoro wyrywasz mi oko nie mniej dla mnie cenne, albo – co gorsza – dziurawisz mi ciało ostrzem szpady?

Jest bezsporną prawdą, że dobro wywodzi się zawsze z przyczyny całkowitej i pełnej, zło zaś – z każdego braku. Aby jakiś akt był aktem prawdziwej miłości, musi on pochodzić z miłości pełnej, ogólnej, powszechnej, obejmującej wszystkie przykazania Boże. Wystarczy uchybić miłości przekraczając którekolwiek z przykazań, aby nasza miłość nie była już ani pełna, ani powszechna. Serce zaś, w którym ta miłość przebywa, nie jest wtedy już sercem prawdziwego miłośnika, i – co za tym idzie – nie jest również sercem naprawdę dobrym.

(Wybór Pism [fragm.], św. Franciszek Salezy)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...