Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary
Wiadomo, że pokusy wydają się raczej plamić niż oczyszczać ducha. Posłuchajmy jednakże tego, co mówią święci. W tej sprawie niech ci wystarczy wiedzieć to, co wśród wielu innych świętych mówi św. Franciszek Salezy: Pokusy są jak mydło; wydaje się, że brudzi ono zamydloną odzież, a w rzeczywistości ją czyści.
(Listy, św. Ojciec Pio)
(Polub jako pierwszy) 
Loading...Święci udzielają nam wartościowych wskazań, które pozwalają nam łatwiej przyswoić sobie intuicje wiary, a to dzięki szczególnemu światłu, jakie niektórzy z nich otrzymali od Ducha Świętego, czasem nawet poprzez osobiste przeżycie owego straszliwego doświadczenia próby, które tradycja mistyczna opisuje jako «noc ciemną».
Nierzadko święci doznawali czegoś podobnego do doświadczenia Jezusa na krzyżu, które polega na paradoksalnym połączeniu szczęścia i cierpienia. W Dialogu o Bożej Opatrzności Bóg Ojciec ukazuje Katarzynie ze Sieny, że w świętych duszach może być jednocześnie obecna radość i cierpienie:
Dusza zatem pozostaje szczęśliwa i bolejąca: bolejąca z powodu grzechów bliźniego, szczęśliwa dzięki zjednoczeniu i serdecznej miłości, jaką sama otrzymała. Święci naśladują niepokalanego Baranka, mego Jednorodzonego Syna, który wisząc na krzyżu był szcześliwy i cierpiący.
W ten sam sposób Teresa z Lisieux przeżywa swoją agonię w zjednoczeniu z konaniem Jezusa, doświadczając w sobie samej tegoż właśnie paradoksu Jezusa jednocześnie szczęśliwego i udręczonego:
Pan nasz w Ogrójcu zaznawał wszelkich radości Trójcy, ale Jego konanie nie było przez to mniej okrutne. Jest to tajemnica, ale zapewniam, że rozumiem ją po trochu dzięki temu, czego sama doświadczam.
To świadectwo wiele wyjaśnia! Sama zresztą relacja ewangelistów stwarza podstawę do takiego rozumienia przez Kościół świadomości Chrystusa, kiedy przypomina, że choć Jezus umierał pogrążony w otchłani cierpienia, modlił się jeszcze o przebaczenie dla swoich oprawców (por. Łk 23, 34) i w ostatniej chwili zwracał się do Ojca ze słowami synowskiego zawierzenia: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego» (Łk 23, 46).
(Novo Millennio Ineunte, Jan Paweł II)
(2 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...…skoro została nam dana łaska wiary w Chrystusa, który objawia Ojca i jest Zbawicielem świata, mamy obowiązek ukazywać, na jaką głębię może nas doprowadzić więź z Nim.
Wielka tradycja mistyczna Kościoła zarówno Wschodniego, jak i Zachodniego, potrafi nam wiele powiedzieć na ten temat. Ukazuje ona, że modlitwa może się rozwijać niczym prawdziwy dialog miłości i doprowadzić do tego, że człowiek zostanie całkowicie owładnięty przez Boskiego Umiłowanego, że będzie wrażliwy na wszelkie poruszenia Ducha i z dziecięcą ufnością zawierzy się sercu Ojca. Zazna wówczas we własnym życiu obietnicy Chrystusa: «Kto (…) Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie» (J 14, 21).
Jest to droga wspomagana nieustannie przez łaskę, która jednak wymaga zdecydowanego wysiłku duchowego i wiedzie nieraz przez bolesne doświadczenie oczyszczenia («noc ciemna»), ale na różne możliwe sposoby doprowadza do niewyrażalnej radości, przeżywanej przez mistyków jako «unia oblubieńcza». Czyż można tu nie wspomnieć, pośród wielu wspaniałych świadectw, doktryny św. Jana od Krzyża i św. Teresy z Avila?
(Novo Millennio Ineunte, Jan Paweł II)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...
Kochana Rebeko,
(…)
Pragnę w kilku słowach powierzyć Tobie sekret mojego życia. Wkrótce zostaniemy rozdzielone i to pragnienie z dzieciństwa by być razem na zawsze bardzo szybko zostanie zburzone przez ideał, który jest większy, niż nasza młodość. Musimy podążać w życiu różnymi ścieżkami. Mnie dostała się lepsza cząska, ta sama, którą otrzymała Magdalena. Boski Mistrz zmiłował się nade mną. Zbliżając się powiedział mi w tajemnicy: „Opuść swojego ojca i matkę i wszystko co posiadasz i pójdź za mną”.
Któż mógłby odrzucić wyciągniętą rękę Wszechmogącego gdy zniża się ku najbardziej niegodnemu ze swoich stworzeń? Jak jestem szczęśliwa, kochana siostrzyczko! Zostałam pochwycona w miłosną sieć Boskiego Rybaka. Chciałabym żebyś mogła zrozumieć to szczęście. Mogę powiedzieć z pewnością, że jestem jego narzeczoną i że wkrótce będziemy świętować nasze zaślubiny w Karmelu. Tak, zostanę Karmelitanką – co o tym myślisz?
Nie potrafię wyrazić jak bardzo Go kocham. Moje myśli są całkowicie Nim pochłonięte. On jest moim ideałem. Ideałem nieskończonym. Z utęskniemiem czekam na dzień, w którym będę mogła wstąpić do Karmelu, żeby móc zajmować się tylko Nim samym, by zagubić się w Nim i w ten sposób żyć wyłącznie Jego życiem: Kochać i cierpieć dla zbawienia dusz. Tak, jestem spragniona dusz ponieważ wiem, że tego mój Jezus pragnie najbardziej. Tak bardzo Go kocham! Chciałabym zapalić cię tą miłością! (…)
Nigdy niczego mi nie brakuje ponieważ w Jezusie znajduję wszystko czego szukam! On nigdy mnie nie opuszcza. Jego miłość nigdy nie maleje. Jest taki czysty, taki piękny. Jest sama Dobrocią. Módl się za mnie droga Rebeko. Potrzebuję modlitw. Widzę, że moje powołanie jest bardzo wielkie: ratować dusze, zdobywać robotników do winnicy Chrystusa. Wszystkie ofiary które spełniamy mają niewielkie znaczenie w porównaniu z wartością jednej duszy (…)
Bez wątpienia twoje siostrzane serce rozpada się na kawałki kiedy słyszysz jak mówię o naszym rozdzieleniu, gdy słyszysz jak mówię szeptem: żegnaj na zawsze na ziemi gdyż wstępuję do Karmelu. Jednak nie bój się, moja kochana siostrzyczko. Nigdy nie będzie żadnego rozdziału między naszymi duszami. Będę żyła w Nim. Szukaj Jezusa, a w Nim znajdziesz mnie…
(2 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...