Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary
Poznanie naszego ubóstwa nie powinno nas niepokoić; przeciwnie, musi osładzać naszego ducha, który w ten sposób jest chroniony przed miłością własną czy dobrym o sobie mniemaniem.
(Polub jako pierwszy) 
Loading...
Często opowiadała mi o stanie duszy, która kocha swojego Stwórcę. Mówiła: „dusza ta w końcu nie zauważa już samej siebie i zapomina zarówno o sobie samej jak i o wszystkich stworzeniach”. Gdy poprosiłem o bliższe wyjaśnienie, powiedziała: „Dusza, która rozumie swoją nicość i jest przekonana, że całe jej dobro pochodzi od jej Stwórcy, opuszcza siebie tak doskonale, i zanurza się całkowicie w Bogu, że cała jej aktywność jest skierowana ku Niemu i dokonuje się w Nim. Nie chce ona opuścić tego centrum, w którym odnalazła doskonałe szczęście i to zjednoczenie miłości, które co dzień w niej wzrasta, przekształca ją — że tak powiem — w Boga, czyniąc ją niezdolną do poddawania się innym myślom, bądź innym pragnieniom, czy innym miłościom niż miłość Jego. Faktycznie, pamięć o wszystkich innych rzeczach opuszcza ją. To jest zgodna z prawem miłość siebie samego i stworzeń miłość, która nie może wprowadzać w błąd, ponieważ dusza z konieczności podąża za wolą Bożą i nie robi, ani nie pożąda niczego poza Bogiem”.
W tym zjednoczeniu duszy z Bogiem, Katarzyna odkryła jeszcze inną prawdę, której uczyła nieustannie tych, którymi kierowała: „Dusza zjednoczona z Bogiem — mówiła — kocha Go tak bardzo, jak bardzo nienawidzi zmysłowej części swojej istoty. Miłość Boga naturalnie wywołuje nienawiść grzechu i kiedy dusza odkrywa, że zarzewie grzechu znajduje się w jej zmysłach, i że w nich zapuszcza on swój korzeń, nie może nie nienawidzić swoich zmysłów, starając się usilnie nie tyle zniszczyć je, co zgładzić wady i nałogi które w nich tkwią; a nie może tego osiągnąć inaczej jak tylko ogromnym i nieustannym wysiłkiem. Korzeń występków mimo to pozostanie, gdyż, zgodnie ze słowami św. Jana, „jeśli mówimy, że nie mamy grzechu samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy” (1J 1,8).
„O, odwieczna hojności Boga — wykrzyknęła Katarzyna — cóż uczyniłaś? Z błędów wytryska cnota, z obrazy przebaczenie i wśród pogardy kwitnie miłość. Więc, moje dzieci, starajcie się ze wszystkich sił zdobyć tę świętą nienawiść siebie; ona uczyni was pokornymi, da wam cierpliwość w przeciwnościach, umiarkowanie w powodzeniu, opanowanie w waszym postępowaniu i staniecie się mili Bogu i ludziom”. Dodała jeszcze —„Biada, biada duszy, która nie ma tej świętej nienawiści, bo kiedy ona nie istnieje, miłość własna musi przejąć władzę, a miłość własna jest przyczyną wszystkich grzechów, i korzeniem wszelkich wad”.
Ta sama doktryna zawiera się w słowach, które Apostoł usłyszał z Nieba, kiedy modlił się o wyzwolenie z pokusy. – „Moc w słabości się doskonali”. Dodał on: „Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa”. Możemy więc podsumować, że doktryna Katarzyny miała za swój fundament trwałą skałę cnoty, którą jest Jezus Chrystus.
(Życie św. Katarzyny ze Sieny, bł. Rajmund z Kapui)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...Bądź pewną, że milsza Panu tysiąckroć jest dusza ułomna, słaba, która zna swą nędzę, z niej się upokarza i do Boga ucieka, jak inna mniej ułomna, na pozór doskonalsza, a w sobie zaufana i na sobie oparta.
(List do m. Joanny [fragm.], bł. Franciszka Siedliska)
(Polub jako pierwszy) Loading...Jezu Zmartwychwstały! Mego życia ubywa co dzień. Może mi już mało czasu zostaje, aby dopełnić tą miarę. Ty Sam dopełń Twego zwycięstwa we Mnie! Dźwignij mnie tą siłą, której użyłeś do Swego chwalebnego Zmartwychwstania!
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...
Raduj się z całej duszy, jednak z całą słodyczą i łagodnością, w radosny dzień powstania naszego ukochanego Mistrza spośród martwych. Dopiero kiedy przeszedł, nie dając się słyszeć, przez tortury i okrutną śmierć, w pełni osiągnął tę najwyższą chwałę, która staje się przedmiotem radości Jego dzieci i bardzo ubogich Jego sług. On chce żebyś ty również przeszedł przez smutek i żebyś cierpiał okrutną śmierć, w celu osiągnięcia Jego wielkiego, najbardziej zachwycającego i chwalebnego Zmartwychwstania. Raduj się i przysparzaj sobie chwały pośród twoich chorób, bólu, słabości i biedy. Jezus jest z Tobą; On chce żyć w tobie i będzie tam żył aż do wyczerpania i całkowitej destrukcji tego nędznego ciała, które Mu się opiera.
(List do seminarzysty, Wielkanoc 1838, Sł. Boży Franciszek Liebermann)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...
Kamień, którego nie można udźwignąć, lepiej zostawić, dopóki nie nadejdzie pomoc.
Niech Ojciec często zadaje sobie pytanie: Co jest wolą Bożą? Bóg nie chce, aby Ojciec podejmował się czegoś, do czego brakuje w tej chwili odpowiednich sił. Ich brak jest zawsze dowodem, że Bóg jeszcze tego od Ojca nie oczekuje.
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...