Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary
Trzeba żyć pod okiem Pana Jezusa. Wystarczy jedno spojrzenie duszy na Niego, jedno słowo, myśl jak błyskawica, a to już jest modlitwa.
Zawsze się modlić. Nie prosić – to nic nie mieć.
Przez modlitwę siebie porzucić i wszystko stworzone, uspokajać się.
(Polub jako pierwszy) 
Loading...
O, gdybyśmy mogli przez doświadczenie poznać zachwyt miłości świętych, wtedy kiedy byli upokarzani, wzgardzeni, cierpiący na zewnątrz i wewnątrz, aby tak poznali gorycze Serca Jezusowego, nabylibyśmy prędko umiejętności krzyża. Ale tę posiadają tylko serca kochające.
Kochać krzyż – co to? Czy zmienić naturę, żeby to co przykre było miłe, pocieszające to co smutne, przyjemne co przykre duszy i ciału. Nie. Znajdować pociechę uczuciową w cierpieniu ciała i duszy jest to cud, który Pan Bóg niekiedy sprawiał dla okazania Swej obecności w pokusach i męczeństwach, ale nie prawo.
Miłość krzyża nie jest czuła. Pan Jezus w Ogrojcu nie miał mniej miłości, jak na górze Tabor. Miłość krzyża opiera się na chęci podobieństwa z Chrystusem, na zgadzaniu się z Wolą Jego. Na zimno, niewzruszenie dusza się decyduje na nagi krzyż. Zapewne, że Bóg daje pociechy, potoki, rozkosze takie, że święte dusze skarżyły się niekiedy na nie, ale nigdy ich nie szukały i nie pragnęły, tylko krzyża; że jest naczyniem wybranym, ja mu okażę, jak wiele ma cierpieć. Najskuteczniejszy sposób chwały Boskiej jest cierpieć dla niej.
(Polub jako pierwszy) Loading...Mnie święci dodają odwagi w moim więzieniu. Mówią mi: Dopóki jesteś w okowach, nie możesz pełnić swojej misji, ale później, po śmierci, będzie czas twoich prac i zdobyczy.
(św. Teresa od Dzieciątka Jezus)
(Polub jako pierwszy) Loading...
Przyjdź Duchu Święty i uczyń moje ciało swą świątynią.
Przyjdź i pozostań ze mną na zawsze.
Udziel mi głębokiej miłości do Najświętszego Serca Jezusowego, abym je ukochał z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich myśli i sił swoich.
Oddaję Ci wszystkie władze mej duszy i mego ciała.
Panuj nad mymi namiętnościami, uczuciami, poruszeniami.
Przyjmij mój rozum i moją wolę, moją pamięć i wyobraźnię.
Duchu Święty, udziel mi obfitości Twej skutecznej łaski.
Obdarz mnie pełnią cnót.
Pomnażaj moją wiarę, wzmacniaj mą nadzieję, rozpalaj miłość.
Udziel mi Twych siedmiu darów, owoców i błogosławieństw.
Pozwól mi być Twoją świątynią i mieszkaniem całej Trójcy Przenajświętszej.
(2 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...Poznanie naszego ubóstwa nie powinno nas niepokoić; przeciwnie, musi osładzać naszego ducha, który w ten sposób jest chroniony przed miłością własną czy dobrym o sobie mniemaniem.
(Polub jako pierwszy) Loading...
Dobrą jest rzeczą iść na cały świat, głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, o którym pisze Apostoł do Koryntian: Jeśli kto jest w Chrystusie, jest nowym stworzeniem, dawne rzeczy przeminęły; i oto wszystko stało się nowe (2 Kor 5,17). A w Psalmie czytamy: Lud, który zostanie stworzony, będzie chwalił Pana (Ps 101,19). I u Izajasza: Oto Ja stwarzam Jeruzalem na radość, a jego lud na wesele. I radować się będę w Jeruzalem, i weselić się będę w moim ludzie (Iz 65,18n).
Stwarzać oznacza czynić coś z niczego. Człowiek, kiedy jest w grzechu ciężkim, jest niczym, ponieważ Bóg, który prawdziwie jest, nie przebywa w nim przez łaskę (niczym stają się ludzie, rzecze Augustyn, kiedy grzeszą); ale kiedy przez łaskę Bożą zwraca się do pokuty, stwarza się w nim nowe stworzenie, to znaczy czyste i nowe sumienie. Ono jest Jeruzalem, to znaczy miastem pokoju, które raduje się z udzielanego mu miłosierdzia Bożego.
Stworzony zostaje również lud wielu dobrych uczuć i myśli, w których radość i cześć Boga z Jego słodkości, której już kosztuje. Wtedy dawne rzeczy, to znaczy działanie i zastarzałe postępowanie pięciu zmysłów, przemijają i ustępują, a powstają nowe w Chrystusie, aby człowiek żył już nie dla siebie, ale dla Niego, który za niego umarł. To jest zatem wszelkie stworzenie, mianowicie odnowienie przez łaskę wewnętrznego i zewnętrznego człowieka. Temu stworzeniu mamy głosić Ewangelię, to znaczy zwiastować dobro.
„Ewangelia” po grecku, „dobra nowina” po łacinie. Ten zwiastuje dobro wszelkiemu stworzeniu, kto wewnętrznie i zewnętrznie kształtuje się za pomocą cnót; ten przepowiada Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, kto w tajemnicy swego serca pobożnie rozważa, jaka to będzie owa chwała — stać razem z błogosławionymi duchami przed obliczem Stwórcy, chwalić Go razem z nimi bez końca; z Nim, który jest życiem, razem zawsze żyć oraz stale cieszyć się niewymowną radością. Z takiego przepowiadania pochodzą te dwie rzeczy, które następują: Kto uwierzy i ochrzci się.
Mówimy, że wierzyć (credere) to dawać serce (cor dare). Daj mi — rzecze — synu, swoje serce (Prz 23,26). Kto daje serce, daje wszystko. Tak więc ten wierzy, kto w pobożności serca cały poddaje się Bogu. Zostaje ochrzczony, kiedy oblewa się łzami albo na skutek słodyczy kontemplacji, albo rozważania własnej niegodziwości, albo współczucia potrzebie brata. Kto natomiast nie uwierzy, to znaczy nie odda serca Bogu, kto nie da siebie Bogu, z konieczności odda się diabłu albo ciału, albo światu; a ktokolwiek tym się odda, będzie potępiony.
(Kazanie na Wniebowstąpienie Pańskie [fragm.], św. Antonii z Padwy)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...