Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

Złoty wiek mistyki hiszpańskiej

Ludwik z Granady: Rachunek sumienia z uchybień względem bliźniego

by Zostaw komentarz

W stosunku do bliźniego

Oskarżyć się trzeba o to, że nie kochało się bliźnich taką miłością, jaką chciałoby się być kochanym samemu. Taki jest bowiem nakaz Boży.

O niedostateczne niesienie pomocy bliźnim w ich potrzebach, choć byłoby to możliwe.

O zbyt małe współczucie w ich biedach i niedostateczną modlitwę błagalną w ich sprawach.

Gdy chodzi o klęski publiczne, dotyczące Kościoła, takie jak wojny, herezje itp. trzeba się oskarżyć, że nie brało się ich dostatecznie do serca i nie dosyć zanosiło się próśb do Boga w tej sprawie.

Kto ma przełożonych, niech się oskarży, że niedostatecznie ich słuchał i szanował. A kto ma dzieci, gospodynie, podwładnych — że ich nie pouczał, nie zaopatrywał w rzeczy potrzebne i nie dbał o nich w taki sposób, w jaki powinien to czynić.

O grzechach popełnianych uczynkiem

Skoro penitent oskarży się o grzechy zaniedbania, potem może oskarżyć się o popełnione uczynkiem, przebiegając w myślach dziesięć przykazań i siedem grzechów głównych oraz wyznając to, co mu sumienie wyrzuca.

A jeśli chce to zrobić krócej, niech rozważa swoje myśli, słowa i uczynki i spowiada się z tego, w czym zgrzeszył i następnie powinien oskarżyć się o wielkie winy, dotyczące jego stanu i zawodu, a więc jeśli jest zakonnikiem — o grzechy przeciw trzem ślubom i regule; jeśli jest sędzią, lekarzem, handlowcem czy adwokatem itp. — o sprawy swego zawodu; jeśli jest rządzącym — podobnie.

Po zakończeniu oskarżania się niech powie: za wszystkie te winy i wszystkie inne popełnione myślą, mową i uczynkiem oskarżam się z głębi serca, wyznaję Bogu moją winę, moją winę, moją bardzo wielką winę i proszę cię, ojcze, o rozgrzeszenie i zadanie pokuty.

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Ludwik z Granady: Rachunek sumienia z wykroczeń przeciw sobie samemu

by Zostaw komentarz

W stosunku do samego siebie

Człowiek składa się z wielu części. Ma ciało ze wszystkimi zmysłami, duszę ze wszystkimi jej chęciami i ducha ze wszystkimi władzami, jakimi są: rozum, pamięć i wola. Może więc być grzech, który zakłóca porządek, jaki powinien w tych rzeczach panować.

Oskarżyć się najprzód trzeba o traktowanie swego ciała bez należnej surowości i szorstkości, zarówno w jedzeniu i piciu, ubiorach i spaniu, jak i we wszystkim innym. O to, że się jest miękkim i pełnym litości dla ciała i miłośnikiem samego siebie.

Oskarżyć się o brak należytego skupienia wyobraźni i wszystkich zmysłów wewnętrznych, które są rozproszone w pogoni za przyjemnościami, słysząc, widząc, rozmawiając, wyobrażając sobie mnóstwo rzeczy niepotrzebnych, które później utrudniają skupienie serca i uwagę na modlitwie.

Oskarżyć się o nieumartwianie swej woli i swych chętek. O pójście za nimi i spełnianie ich prawie zawsze.

O to, że nie było się tak pokornym w sercu i w czynach jakby należało.

O nieuważanie siebie za tak podłego i nędznego, jakim się jest. i o zgodne z tym traktowanie siebie.

O to, że było się leniwym i nie dość gorącym w modlitwie, że często przerywało się bieg myśli z błahej przyczyny, że nie towarzyszyło jej należyte skupienie i uwaga.

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Ludwik z Granady: Rachunek sumienia ze stosunku do Boga

by Zostaw komentarz

Po zastanowieniu się nad punktami ze wstępu należy badać sumienie w następującym porządku:

W stosunku do Boga

W stosunku do Boga jesteśmy obowiązani praktykować trzy cnoty teologiczne: wiarę, nadzieję i miłość. Z uchybień przeciw nim może się człowiek oskarżać w sposób następujący:

Przeciw miłości — że nie miłował Boga z całego serca i całej duszy, jak był zobowiązany, lecz skierował swą miłość ku stworzeniom i marności tego świata, zapominając o Stwórcy.

Przeciw wierze — że nie miał tak silnej wiary, jak powinien był i że nie odrzucał natychmiast od siebie przeciwnych jej myśli i wyobrażeń, jakie mu szatan nasuwał.

Przeciw nadziei — że w trudach i przeciwnościach, które go spotykały, nie uciekał się do Pana z taką ufnością, jak był powinien i że zanadto się martwił i upadał pod ich ciężarem — gdyż płynie to ze zbyt słabego zaufania.

Przeciw czystości intencji — że w służbie Bożej uczynki Spełniane były nie z czystej intencji dla samego Boga, ale czasem z obowiązku, czasem ze zwyczaju, to znów bo odpowiadały chęciom i z innych podobnych przyczyn.

Należy się też oskarżyć, że się było słabym i niedbałym w słuchaniu Bożych natchnień i wezwań, często opierając się Duchowi Świętemu, aby nie zadawać sobie gwałtu i trudu. To jest wina bardzo wewnętrzna i utajona, którą należy zawsze brać pod uwagę.

Również trzeba wyznać, że się było nie dość wdzięcznym za dobrodziejstwa Boże, nie dość dziękowało się za nie i nie korzystało się z nich, aby bardziej kochać i lepiej służyć Dawcy wszystkiego.

Przyznaj się również, iż zapomniałeś o Panu, tak że był jakby wygnany z serca, choć powinno się trwać ciągle w Jego obecności i mieć Go zawsze przed oczyma.

Należy się również oskarżać o brak cierpliwości w znoszeniu przeszkód pochodzących przecież od Boga, o brak zrozumienia tego, że są zesłane dla i naszego dobra, o niedostateczne podziękowania za nie składane. Jeśli sumienie wyrzuca nam coś w sposób szczególny, ten punkt można rozwinąć.

Oskarżyć się też trzeba o brak należnej pobożności i szacunku, gdy uczestniczymy we Mszy świętej i Liturgii godzin, a także gdy jesteśmy w obecności Najświętszego Sakramentu.

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Ludwik z Granady: Rachunek sumienia dla przyjaciół Boga

by 1 komentarz

Ludwik z Granady był wytrawnym i poszukiwanym kierownikiem duchowym. Spotykając często osoby szczerze dążące do pogłębionej relacji z Jezusem zauważał, że są wśród nich tacy, którzy „mają dużo trudności i skrupułów” i często, „badając swoje sumienie, nie wiedzą, czego się uchwycić, żeby mieć co wyznać na spowiedzi. Bo z jednej strony wiedzą na pewno, że nie brak im grzechów, a z drugiej strony, przygotowując się do spowiedzi, nie znajdują ich, martwią się tym bardzo i sądzą, że nigdy się nie spowiadają jak należy”

Źródła tego stanu, w którym ktoś jest przekonany o swojej grzeszności, nie mogąc przypomnieć sobie konkretnych przewinień, święty dopatruje się w dwóch przyczynach. Pierwsza związana jest z tym, że na ogół „trudno jest człowiekowi poznać siebie samego”. Druga polega na tym, że „grzechy sprawiedliwych, którzy, jak mówił Mędrzec, upadają siedem razy na dzień (Prz 24,16), są to raczej grzechy zaniedbania niż uczynku” z samej swojej natury „bardzo trudne do rozpoznania”.

Ludwik trafnie zauważa, że trudność ta wynika z prostego faktu – „temu, czego nie ma, brakuje widzialnej postaci”. Skoro więc osoby takie nie dopuszczają się tak często grzechów uczynkowych, „a nie rozumieją grzechów zaniedbania, nie znajdują nic do wyznania i martwią się tym”. Z myślą o nich święty ułożył specjalny rachunek sumienia, który dotyczy przede wszystkim grzechów zaniedbania.

Kaznodzieja zdaje sobie sprawę z tego, że „wiele z nich może czasem nie być nawet grzechami powszednimi — są to zwykłe niedoskonałości i upadki — jednak też mogą nimi być, więc ci, co dążą do doskonałości, nie powinni całkowicie ich pomijać przy spowiedzi. Nie należy tego robić zawsze, tylko czasami, zwłaszcza przy okazji wielkich świąt, żeby nie męczyć spowiedników zbytnim wielomówstwem. Lecz przy zwykłych spowiedziach każdy może tu znaleźć coś, co należy wyznać, by uzyskać spokój sumienia”.

Autor podzielił swój rachunek sumienia na trzy części, według trzech rodzajów zaniedbań, które mogą być wymierzone: „przeciw Bogu, przeciwko sobie samemu lub bliźnim”.  Dla wielu osób tekst ten może stanowić niezwykle cenną pomoc.

Wprowadzenie

„Po odmówieniu spowiedzi powszechnej, przed oskarżeniem się szczegółowym, trzeba obwinić siebie o cztery rzeczy następujące:

Po pierwsze, że nie jest się dostatecznie dobrze przygotowanym do sakramentu pokuty oraz że nie dosyć było starania o dobry rachunek sumienia.

Po drugie, że skrucha i żal za grzechy nie są dostatecznie wielkie, a postanowienie poprawy nie jest dosyć stanowcze i prawdziwe.

Po trzecie, że przyjąłem Komunię świętą bez należytej czystości sumienia, bez należytego szacunku i pobożności, jakie być powinny. Po jej przyjęciu nie byłem skupiony tak, jak należało wobec Gościa tak wielkiego.

Po czwarte, że nie dosyć starania włożono w poprawę życia, nie usiłowano co dzień lepiej służyć Bogu, raczej pozostawało się w tej samej letniości i niedbalstwie, a nawet wręcz się cofało”.

Kolejna część Rachunku sumienia według Ludwika z Granady już wkrótce na stronach Skarbów Kościoła.

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...