Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

szczęście

Katarzyna ze Sieny (św.): Pragnieniem błogosławionych jest widzieć chwałę Moją w was

by Zostaw komentarz

[Zbawieni] są tak zgodni z wolą Moją, że mogą chcieć tylko tego, czego Ja chcę; wolna wola ich tak jest związana węzłem miłości, że gdy minie czas, stworzenie obdarzone rozumem, które umiera w stanie łaski, nie może już grzeszyć.Wola ich tak bardzo jest zjednoczona z moją, że gdy ojciec lub matka widzą syna w piekle, gdy syn widzi w piekle ojca i matkę, nie martwią się tym, są nawet radzi widząc, że są ukarani, jako nieprzyjaciele moi. Nic nie może poróżnić ich ze Mną; wszystkie pragnienia ich są spełnione.

Pragnieniem błogosławionych jest widzieć chwałę Moją w was podróżnych pielgrzymach, którzy zawsze biegniecie do kresu śmierci. Pragnąc chwały Mojej, pragną zbawienia waszego, przeto zawsze modlą się do Mnie za was. Pragnienie to spełniam, choć tam, gdzie wy ciemni nie wierzgacie przeciwko miłosierdziu Mojemu.

Pragną też odzyskać swe ciało. Choć nie posiadają go obecnie, nie martwią się tym; radują się z góry pewnością, że posiądą je kiedyś. To, że go obecnie nie posiadają, nie smuci ich i nie umniejsza ich szczęśliwości. Nie doznają z tego powodu cierpienia.

(Dialog o Bożej Opatrzności, XLI [fragm.], św. Katarzyna ze Sieny)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Katarzyna ze Sieny (św.): Święci radują się i weselą z aniołami

by Zostaw komentarz

Dusza sprawiedliwa, która kończy życie w miłości, związana jest miłością. Nie może wzrastać w cnocie, bo minął czas. Lecz może zawsze kochać z tą miłością, z jaką przychodzi do Mnie i tą miarą będzie jej odmierzone. Zawsze pragnie Mnie, i zawsze Mnie kocha, i pragnienie jej nie jest nigdy daremne; czuje głód i jest nasycona; nasycona czuje jeszcze głód; i unika w ten sposób niesmaku przesytu, jak i męki głodu.

W miłości radują się wybrani moi wiecznym widokiem moim, uczestniczą w dobru, które mam w sobie i którego udzielam wedle miary jego; tą miarą jest stopień miłości z jaką przyszli do Mnie. Ponieważ trwali w miłości mojej i w miłości bliźniego i są zjednoczeni przez miłość czy to ogólną, czy szczególną, które wypływają z tejże samej miłości, radują się i weselą, poza dobrem, które wszyscy posiadają wspólnie, również szczęściem innych, uczestnicząc przez miłość, w dobru drugiego. Święci radują się i weselą z aniołami, śród których są umieszczeni wedle stopni i jakości cnót, jakie głównie uprawiali na świecie, związani z sobą węzłem miłości. Uczestniczą też szczególnie w szczęściu tych, których kochali czulej na ziemi, osobliwą miłością. Przez miłość tę wzrastali w łasce i cnocie i pobudzali jeden drugiego do stwierdzania chwały i sławy imienia mego w sobie i w bliźnim. Tej miłości nie utracili w życiu wiecznie trwającym, przeciwnie, uczestnicząc coraz ściślej i z większą obfitością jeden w miłości drugiego, pomnażają dobro powszechne.

Nie chciałby, abyś myślała, że tym dobrem szczególnym radują się tylko sami między sobą. Tak nie jest; uczestniczą w nim wszyscy szczęśliwi mieszkańcy nieba, wszyscy umiłowani synowie moi i cała natura anielska. Gdy dusza dochodzi do życia wiecznego, wszyscy uczestniczą w dobru tej duszy, jak i ta dusza w dobru wszystkich. Nie aby ich czy jej czara mogła się zwiększyć, lub też musiała być dopełniona, bowiem jest pełna i zwiększyć się nie może, lecz czują radość, upojenie, zachwyt, wesele, które odświeżają się w nich na widok tej duszy. Widzą, że przez moje miłosierdzie wzniesiona została z ziemi w pełni łaski, radują się we Mnie dobrem tej duszy, które otrzymała przez moją dobroć.

I dusza ta jest szczęśliwa we Mnie i w duszach, i w duchach błogosławionych, widząc i poznając w nich piękność i słodycz mojej miłości. Wszystkie pragnienia ich wołają w obliczu moim o zbawienie całego świata. Życie ich skończyło się w miłości bliźniego, nie utracili tej miłości. Przeszli z nią przez bramę, którą jest Jednorodzony Syn mój.

(Dialog o Bożej Opatrzności, XLI [fragm.], św. Katarzyna ze Sieny)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Benedykt XVI: Wpatrzeni w św. Franciszka

by Zostaw komentarz

Wpatrzeni w postać św. Franciszka uczmy się od niego ewangelicznej prostoty i radości, miłości dla ludzi i poszanowania dzieł stworzenia, głębokiej modlitwy i dążenia do świętości. Bądźmy ludźmi pokoju i nieśmy innym prawdziwe szczęście, które odnajdujemy w Bogu. Niech Jego błogosławieństwo stale wam towarzyszy!

(Modlitwa Anioł Pański 27.01.2009)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Marcel Van: Zwycięstwo miłości

by Zostaw komentarz

Witenamski męczennik, brat redemptorysta - Marcel Van
Witenamski męczennik, brat redemptorysta - Marcel Van

Miłość jest całym moim szczęściem, którego nie można zniszczyć

(Zapiski, Marcel Van)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Teresa z Los Andes (św.): Niezaspokojone pragnienie szczęścia

by Zostaw komentarz

Lucho, brat św. Teresy z Los Andes
Brat św. Teresy z Los Andes - Lucho

Juanita (św. Teresa z Los Andes) pisze list do brata Lucho, który odkrył trzymany przed nim w tajemnicy jej zamiar wstąpienia do Karmelu:

… Wierzę, że ty, bardziej niż ktokolwiek inny, możesz zrozumieć, że w duszy istnieje niezaspokojone pragnienie szczęścia. Nie wiem dlaczego, ale odkrywam, że w mojej ono jest podwojone. Już odkąd byłam małą dziewczynką szukałam go, jednak, po większej części, na darmo, ponieważ wszędzie odkrywałam jedynie jego cień. Czy to mogło mnie zadowolić? Nie. Nigdy – wydaje mi się – nie dałam się zwieść. Pragnę kochać, jednak  coś  nieskończonego, co nie zmienia się i nie podlega kaprysom  namiętności,  okolicznościom czasu  i życia. Kochać, tak, ale Byt, który się nie zmienia, Boga, który ukochał mnie nieskończenie i odwiecznie.

Jak wielka jest przepaść między tą miłością czystą, bezinteresowną i niezmienną, a tą, którą może zaoferować mi człowiek! Jak mogę kochać istotę tak pełną nędzy i słabości? Jaką pewność mogę znaleźć w takim sercu?  Zjednoczyć swoją duszę z inną istotą, która nie może udoskonalić mnie swoją miłością – czy uważasz, że to stanowi dla mnie wzniosłą perspektywę? Nie. W Bogu znajduję wszystko czego nie znajduję w stworzeniach, ponieważ są one zbyt małe by zaspokoić prawie nieskończone aspiracje mojej duszy.

Teraz pewnie powiesz: możesz przecież kochać Boga żyjąc pośród swoich. Nie, mój drogi Lucho. Nasz Pan nie zatrzymał dla siebie nic swojego kochając mnie z drzewa krzyża. Opuścił swoje Niebo, przesłonił swe Bóstwo – a ja miałabym oddać się Jemu tylko w części? Czy sądzisz że byłoby to hojne z mojej strony zatrzymywać dla siebie tych do których jestem najmocniej przywiązana? Cóż więc miałabym w takim razie do ofiarowania? Nie, drogi Lucho, ta miłość którą mam jest ponad wszystko co stworzone;  i nawet jeśli miałabym podeptać swoje własne serce, poszarpane na strzępy z bólu, nie zaprzestałabym mówić żegnajcie, ponieważ kocham Go do szaleństwa.

Jeśli mężczyzna jest zdolny do rozkochania w sobie kobiety aż w takim stopniu, że ona pozostawia dla niego wszystko, czy nie wierzysz, że podobnie Bóg może uczynić swoje wołanie takim, że nie jest się w stanie mu oprzeć?

Gdy poznaje się Boga; gdy w ciszy modlitwy On oświetla duszę promieniem swego nieskończonego piękna; kiedy oświetla nasz rozum swoją mądrością i mocą; kiedy zapala swoją dobrocią i miłosierdziem; wtedy na wszystko co ziemskie patrzy się ze smutkiem. A dusza, skuta łańcuchem wymagań ciała i środowiska społecznego w którym żyje, czuje się jak wygnaniec i tęskni płomiennym pragnieniem za nieskończoną kontemplacją tych bezkresnych horyzontów, które, tak długo jak na nie patrzy, rozszerzają się nigdy nie znajdując w Bogu granic.

(List do Lucha cz 1, św. Teresa od Jezusa z Los Andes)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...