Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary
Zły duch niczego się tak nie boi, jak Mszy, zwłaszcza kiedy jest ona odprawiana z zapałem i wielu łączy się ze sobą w duchu wiary. Gdy nieprzyjaciel dobra czuje odrazę do jakiejś nieprzezwyciężonej przeszkody, dzieje się tak dlatego, że kapłan, zdając sobie sprawę z własnej słabości i własnych ograniczeń, z wiarą składa mającą ogromną moc ofiarę Zbawiciela.
(Ojciec Pio, [fragm.], Luigi Peroni)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) 
Loading...Bóg jest z nami ( z duszami) i to powinno im wystarczyć, by je przekonać i usposobić do stałej gotowości oddania się Jemu, do pełnienia Jego dzieł i służenia Mu ze czcią. Niech się (te dusze) nie martwią o to, czy w jakimś wypadku ich wola oddania się Bogu i pełnienia Jego dzieł ku chwale i czci Jego majestatu da im jakiś pewny, przyjemny i pełen słodyczy skutek, czy to duchowy, czy w odczuciu zmysłowym. To ma zupełnie przypadkowe znaczenie. Tego Bóg udziela duszom słabym, będącym jeszcze (pod względem duchowym) w dziecięcym wieku. Później zabiera (te odczucia) duszom duchowo umocnionym.
(Polub jako pierwszy) Loading...
Och, Rafaelino, jakie pocieszenie, gdy się wie, że jest się zawsze pod opieką niebiańskiego ducha, który nas nie opuszcza (jakie godne podziwu) nawet, gdy napawamy Pana Boga wstrętem! Jakaż miła jest ta doniosła prawda dla wierzącego! Kogo więc lęka się pobożna dusza, która stara się kochać Jezusa, mając zawsze tuż obok tak wspaniałego wojownika? Och, czy on nie był jednym z tych, którzy razem ze św. Michałem Archaniołem bronili czci Pana Boga, walcząc z szatanem i wszystkimi pozostałymi zbuntowanymi duchami i ostatecznie doprowadzili ich do wiecznego potępienia i strącenia ich do piekła?
No cóż, wiedz, że on jest nadal silny wobec szatana i jego wysłanników; jego miłość ani nie osłabła, ani on też nigdy nas nie zawiedzie i zawsze będzie nas bronić. Rozwijaj ten piękny nawyk ciągłego myślenia o nim, ten obok nas jest niebiańskim duchem, który od kołyski aż po grób nie opuszcza nas ani na chwilę, prowadzi nas, broni nas jak przyjaciel, jak brat, jest zawsze dla nas pocieszeniem, a szczególnie w naszych najsmutniejszych chwilach.
Wiedz, Rafaelino, że ten dobry Anioł modli się za Ciebie, ofiarowuje wszystkie dobre uczynki, które spełniasz, Twoje święte i czyste pragnienia. W godzinach, kiedy wydaje Ci się, że jesteś sama i opuszczona, nie narzekaj na brak przyjacielskiej duszy, której możesz się wyżalić i której możesz powierzyć swoje smutki. Na miłość Boską, nie zapominaj o tym Niewidzialnym Towarzyszu, zawsze obecnym, by Cię wysłuchać, zawsze gotowym Cię pocieszyć.
Och, cudowna poufałość, och błogosławiony towarzysz! Och, gdyby wszyscy ludzie mogli zrozumieć ten wielki dar, który Pan Bóg w swej nadmiernej miłości dla człowieka nam przeznaczył, ten dar Niebiańskiego Ducha. Pamiętaj często o jego obecności, musisz utkwić oczy swej duszy w nim, dziękuj mu, módl się do niego, on jest tak szlachetny, tak uczuciowy. Szanuj go, bądź w stałej bojaźni obrażenia czystości jego spojrzenia.
Co to będzie, och, Moja Miła Rafaelino za pocieszenie, kiedy w chwili śmierci, Twoja dusza zobaczy tak dobrego Anioła, który towarzyszył Ci przez życie i był tak hojny w swej matczynej trosce. Och, niech ta przyjemna myśl, skłoni Cię do coraz większego wzrastania w umiłowaniu Krzyża Jezusa; tego chce również Twój dobry Anioł. Oby pragnienie, by ujrzeć tego nieodłącznego towarzysza, wzbudziło w Tobie tę miłość, która usposobi Cię do szybkiego opuszczenia tego ciała.
Och, cóż to za święta i zbawienna myśl, chcieć ujrzeć tego naszego dobrego Anioła. To jest ta myśl, która powinna zmusić nas, abyśmy chcieli opuścić to ciemne więzienie, w którym jesteśmy uwiązani. Och, Rafaelino, dokąd ulatują moje myśli…? Traktuj tego kochanego Aniołka, nie mówię, jako przyjaciela, lecz jako członka rodziny. A mówiąc prawdę, ten Aniołek nie wydaje się ani troszkę być urażony tym moim traktowaniem go. Jaki on jest kochany, a jaki dobry.
(św. Ojciec Pio, [fragm.] List z dn. 20.04.1915r. do Rafaeliny Cerase)
(Polub jako pierwszy) Loading...
W piątek rano (28 marca 1913 r.), gdy leżałem jeszcze w łóżku, przyszedł do mnie Jezus. Był bardzo niezadowolony i przygnębiony. Ukazał mi w objawieniu wielką rzeszę kapłanów tak zakonnych, jak i diecezjalnych, a wśród nich także i kościelnych dostojników. Jak oni odprawiali Mszę św., jak (lekceważąco) ubierali się w święte szaty i z nich się rozbierali!
Widok Jezusa, przepełnionego cierpieniem i goryczą, był dla mnie przyczyną ogromnego bólu. Chciałem Go nawet zapytać, dlaczego godzi się na to i chce to wszystko znosić i cierpieć. Nie usłyszałem jednak żadnej odpowiedzi. Natomiast Jezus skierował swoje spojrzenie na owych kapłanów. Po chwili jednak Jezus oderwał swój przerażony wzrok i spojrzenie, jakby miał już wszystkiego dość i skierował je na mnie.
Kiedy tak patrzył na mnie, ogarnęło mnie przerażenie. Zauważyłem dwie wielkie łzy, które spływały po Jego policzkach. Jezus oddalił się od owej rzeszy kapłanów z uczuciem ogromnego niezadowolenia, które wyraził na swym obliczu i zawołał: „Rzeźnicy! Mordercy!” A skierowując się ku mnie, rzekł: „ Synu mój, nie wierz w to, że moja agonia trwała tylko trzy godziny. Ja ze względu na dusze szczególnie przeze mnie umiłowane i uprzywilejowane, będę przeżywał agonię konania aż do końca świata. Podczas mej agonii, mój synu, nie wypada spać. Oto dusza moja nieustannie czeka, choćby tylko na kropelkę ludzkiej litości. Ale cóż, przez swoją obojętność pozostawiają mnie samego pod tym wielkim ciężarem. Niewdzięczność i spanie moich sług jeszcze bardziej pomnażają ból mej agonii i konania.
Ach jakże źle odpowiadają oni na moją miłość! Tym, czym najbardziej mnie zadręczają, jest ich obojętność, którą łączą z pogardą i niedowiarstwem. Ileż to razy w różnych sytuacjach miałem już ich porazić błyskawicami mego gniewu… i byłbym to uczynił, gdyby mnie nie powstrzymywali aniołowie i dusze, które szczególnie umiłowałem…
(…)
Jezus jeszcze mówił, ale tego, co mi powiedział, nie mogę przekazać żadnemu stworzeniu na świecie. To objawienie spowodowało w moim ciele, a jeszcze bardziej w mej duszy taki ból, że przez cały dzień byłem kompletnie rozbity i sądziłem, ze chyba umrę, ale najsłodszy Jezus objawił mi… Uważam, że Jezus słusznie ubolewa nad naszą niewdzięcznością.
(List do kierownika duchowego [fragm.], św. Ojciec Pio)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...
O Boże! Jak wielkie udręczenie i ból przeżywam w głębi mego serca! Kiedy ono odpocznie? Czuję, że po prostu moje serce pęka z bólu. Nie wiem, co z nim zrobić, gdzie je ułożyć. Gdybym chociaż mógł mieć zadowolenie i satysfakcję z tego i dać upust mojej goryczy, pomniejszając to wewnętrzne męczeństwo przez łzy! Cierpienie jest tak ogromne, że skamieniałem (i stałem się niewrażliwy) jak głaz.
Teraz rozumiem, o Jezu, że Twoja Matka, stojąc pod krzyżem, choć była pełna bólu, nie płakała. Ale powiedz mi, o Jezu, co znaczą te słowa, które ustawicznie słyszę gdzieś w głębi mego serca: Ubi est Deus tuus (Gdzie jest twój Bóg?) Nie, nie potrafię dać na nie odpowiedzi, bo boję się skłamać.
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...Skoro zdajemy sobie sprawę z tego, że wszelkie zwycięstwo, jakie odnosimy, ma odpowiadający mu stopień chwały wiecznej, to jakże moglibyśmy nie radować się, kiedy widzimy, że w ciągu naszego życia musimy stawić czoło wielu doświadczeniom?
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...