Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

radość

Franciszek z Asyżu (św.): Radość doskonała

by Zostaw komentarz

Pewnego dnia u Świętej Maryi [w kościele Matki Boskiej Anielskiej, zwanym Porcjunkulą] św. Franciszek zawołał brata Leona i powiedział:
— „Bracie Leonie, pisz”.
Ten odpowiedział:
— „Jestem gotów”.
— „Pisz – rzecze – czym jest prawdziwa radość. Przybywa posłaniec i mówi, że wszyscy profesorowie z Paryża wstąpili do zakonu; napisz to nie prawdziwa radość. Że tak samo uczynili wszyscy prałaci z tamtej strony Alp, arcybiskupi i biskupi, również król Francji i Anglii; napisz, to nie jest prawdziwa radość. Tak samo, że moi bracia poszli do niewiernych i nawrócili wszystkich do wiary; że mam od Boga tak wielką łaskę, że uzdrawiam chorych i czynię wiele cudów; mówię ci, że w tym wszystkim nie kryje się prawdziwa radość. Lecz co to jest prawdziwa radość?

Wracam z Perugii i późną nocą przychodzę tu, jest zima i słota, i tak zimno, że u dołu tuniki zwisają zmarznięte sople i ranią wciąż nogi, i krew płynie z tych ran. I cały zabłocony, zziębnięty i zlodowaciały przychodzę do bramy; i gdy długo pukałem i wołałem, przyszedł brat i pyta: «Kto jest?». Odpowiedziałem: «Brat Franciszek». A ten mówi: «Wynoś się; to nie jest pora stosowna do chodzenia; nie wejdziesz». A gdy ja znowu nalegam, odpowiada: «Wynoś się; ty jesteś [człowiek] prosty i niewykształcony. Jesteś teraz zupełnie zbyteczny. Jest nas tylu i takich, że nie potrzebujemy ciebie». A ja znowu staję przy bramie i mówię: «Na miłość Bożą, przyjmijcie mnie na tę noc». A on odpowiada: «Nic z tego. Idź tam, gdzie są krzyżowcy i proś». Powiadam ci: jeśli zachowam cierpliwość i nie rozgniewam się, na tym polega prawdziwa radość i prawdziwa cnota, i zbawienie duszy”.

(Traktat o doskonałej radości, św. Franciszek z Asyżu)

Polubienie (5 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Antoni z Padwy (św.): Radość ze Zmartwychwstania

by Zostaw komentarz

Olej, który pływa po wierzchu każdej cieczy, oznacza Zmartwychwstanie Chrystusa. Radość bowiem Apostołów, jaką mieli ze Zmartwychwstania Chrystusa, była większa aniżeli wszelka radość, jakiej doznali, gdy on jeszcze był śmiertelny. Także uwielbienie ciał przewyższy wszelką radość: Uradowali się uczniowie, ujrzawszy Pana (J 20,20).

(Kazanie na Zmartwychwstanie Pańskie [fragm.], św. Antoni z Padwy)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Aniela Salawa (bł.): Kto tam wie, jak to było…

by Zostaw komentarz

Bł. Aniela Salawa

Aniela Salawa nie znosiła obmów i bardzo uważała na to, żeby w jej towarzystwie nie mówiono źle o innych osobach. „Kto tam wie, jak to było” – przerywała natychmiast koleżankom, które zaczynały mówić o kimkolwiek. „Bóg jeden wie, jak to osądzić!”. „A czy ty, moja kochana – zadawała pytanie obmawiającej – znasz powody tego postępku? Ja nie siedzę w jej sercu, ani głowie – cóż o tym powiedzieć mogę?… Jezus jeden wie, jaką tam miały intencję! Zresztą cóż nam do tego!”… Skargi, żale czy negatywne mówienie przerywała krótko: „Zostawmy to Bogu. Pan Bóg najlepiej wie wszystko”. „Taki każdy jest – mawiała innym razem – jaki jest w oczach Bożych i każdy ma swoje wady”. Kiedy indziej przywoływała słowa Pana Jezusa:  Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci na nią kamień (J 8,7).

Tak mocne słowa — padające z ust łagodnej i delikatnej zazwyczaj Anieli — na ogół zamykały innym usta i obmowy nie miały już nigdy więcej miejsca podczas spotkań z udziałem Salawy. Aniela była pod tym względem nieustępliwa, gdyż sama unikała wszelkiego grzechu, a także nie dopuszczała, aby w jej towarzystwie, o ile mogła mieć na to wpływ, ktokolwiek odważył się obrażać Boga. Jej nieustępliwość w unikaniu obmów nie powodowała jednak rozgoryczenia, ani nie przeszkadzała radości. Nie będąc nigdy smutną, Aniela żartowała nieraz z różnych przyzwyczajeń czy powiedzonek innych osób, doprowadzając koleżanki do śmiechu. Tego dowcipu i wesołości, które nie naruszały jednak dobrej opinii o bliźnim, uczyły się przy niej jej towarzyszki.

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Félix Rougier (Sł. Boży): Widziałeś kiedyś słoneczniki?

by Zostaw komentarz

Słoneczniki, Van Gogh, fragmentOjciec Feliks zwykł nazywać nieustanną modlitwę odprawianą poza kaplicą lub kościołem „miłującą uwagą skierowaną na Boga”. Objaśniał ją w następujący sposób:
– Widziałeś kiedyś słoneczniki?
– Tak
– A więc, tak jak kwiaty te podążają za słońcem od świtu do zmierzchu, tak i nasze serca mogą kierować spojrzenie w stronę Boga przez cały dzień. To właśnie nazywam „miłującą uwagą”.

„Miłująca uwaga” to spoglądanie na Boga, naszego Ojca. Lecz zawsze kiedy na Niego patrzymy, również On spogląda na nas; dzisiaj chciałbym napisać wam coś o tym Ojcowskim spojrzeniu:

To Jego spojrzenie spoczywało na mnie zawsze, ponieważ jest to spojrzenie Boga; i pozostanie nade mną przez całą wieczność. To spojrzenie napełnia mnie radością, mocą i ufnością, dodaje mi sił i podtrzymuje mnie. Mówi mi: Kochaj! Przyjdź! Wznieś się do miejsca w którym pozostaję i mów do mnie, ponieważ jesteś moim umiłowanym synem! Kiedy indziej mówi mi: Milcz! Nic nie mów! Słuchaj mnie!, a znów innym razem: Bądź pokorny, bądź mały pod moim spojrzeniem. I zaprasza mnie, i towarzyszy mi, i nigdy nie zostawia mnie samego.

To spojrzenie jest moim niebem na ziemi: ogrzewa mnie, odświeża, daje mi życie, zabija mnie i wskrzesza jednocześnie. To spojrzenie samego Boga, który zabiera mnie z tego świata i pociąga moją duszę do postępowania za Nim. I kiedy ulegam małym pokusom, to spojrzenie kłuje mnie jak cierń, oczyszcza i uwalnia mnie, ponieważ jest Miłością. A moja dusza pozostaje bliżej Bożego serca niż wcześniej. O, spojrzenie Ojca, spojrzenie miłości, nie odwracaj się ode mnie ani od moich braci! Uczyń nas czystymi, kochającymi, radosnymi i świętymi!

Być „miłująco uważnym na Boga” to być w Nim zakochanym; to silna pasja, która nie pozwala zapomnieć Ojca, ani Jezusa ani Ducha Świętego.

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Augustyn z Hippony (św.): Czystość

by Zostaw komentarz

Odsłaniała się już bowiem — ilekroć w tamtą stronę spojrzałem — za tą granicą, którą lękałem się przekroczyć, szlachetna piękność czystości, jaśniejąca radością niezbrukaną, skromnie przyzywająca mnie do siebie, abym wreszcie przyszedł, abym już dłużej się nie wahał. Wyciągała miłujące ramiona, aby mnie ogarnąć nimi i uścisnąć, a ręce jej były pełne dobrych przykładów, które mi ukazywała. Iluż tam było chłopców, ile dziewcząt, ilu młodzieńców i ludzi wszelkiego wieku, ileż poważnych wdów, jako też kobiet, co do starości dożyły w dziewictwie. A
we wszystkich jaśniała ta sama powściągliwość bynajmniej nie jałowa, lecz będąca płodną matką rozlicznych dzieci, czyli radości narodzonych z zaślubienia Ciebie, Panie. Ta powściągliwość piękna śmiała się ze mnie, jakby chcąc tym szyderstwem dodać mi odwagi:

– Nie stać cię na to, na co było stać tych mężczyzn i te kobiety? A czy oni w sobie samych znajdują siłę? O, nie, nie w sobie, lecz w Panu Bogu swoim! To przecież Pan Bóg ich obdarzył mną. Czemu na sobie samym się opierasz — i upadasz? Rzuć się ku Niemu! Nie obawiaj się. On się nie cofnie, abyś upadł. Rzuć się z całą ufnością, On przygarnie cię i uleczy.

(Wyznania, św. Augustyn)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Matka Teresa z Kalkuty: Iść za Jezusem

by Zostaw komentarz

bł. Matka Teresa z KalkutyKiedyś zobaczyłam Siostrę idącą do apostolatu ze smutną miną, więc poprosiłam ją do pokoju i spytałam: – Co powiedział Jezus: że mamy iść przed Nim czy iść za Nim? (por. Mt 16, 24). Spojrzała na mnie z wielkim uśmiechem i powiedziała: – Iść za Nim. Spytałam ją więc: – Dlaczego próbujesz iść przed Nim? Wyszła z pokoju uśmiechnięta. Zrozumiała, co znaczy iść za Jezusem

(Pouczenia dla Sióstr Misjonarek Miłości, Matka Teresa)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...