Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

Pseudo-Hipolit

Pseudo-Hipolit: Przez Ciebie zniweczona została ciemna śmierć

by Zostaw komentarz

Gdy zaś przyodział się w pełny obraz (Boży) i wyzbywszy się dawnego człowieka ubrał się w człowieka niebieskiego, ów obraz zjednoczył się z Nim i wraz z Nim wstąpił do Nieba. Na widok wielkiej tajemnicy – że człowiek wstępuje do nieba wraz z Bogiem – Potęgi z radością wydają rozkaz zastępom niebieskim: Książęta, otwórzcie bramy wasze, otwórzcie się, wieczne podwoje, aby mógł wkroczyć Król chwały. One zaś widząc nowy cud – że człowiek zjednoczył się z Bogiem – pytają: Któż jest tym Królem chwały? Zapytane Potęgi takiej udzielają odpowiedzi: Pan Zastępów jest owym Królem chwały, dzielny i mocny, i potężny w boju.

O, mistyczna hojności, o święto duchowe! O, boska Pascho, która zstępujesz z niebios na ziemię i ponownie z ziemi do nieba wstępujesz! O, wspólne święto wszystkich, o,  kosmiczne zgromadzenie świąteczne, o, radości, czci, pokarmie i rozkoszy świata! Przez Ciebie zniweczona została ciemna śmierć, a życie rozszerzyło się na wszystkich, otworzyły się bramy niebios, Bóg objawił się jako człowiek, a człowiek wstąpił do nieba jako Bóg (…).

Ciebie przeto wzywamy, Boże, duchowy wieczny Władco, Panie  i Królu, Chryste: wyciągnij swe potężne ręce nad Twym świętym Kościołem i nad świętym ludem, który zawsze do Ciebie należy, chroń go i strzeż; zwalczaj, pokonuj, obalaj, rozbijaj wszystkich wrogów, nieprzyjaciół zwyciężaj swoją niewidzialną potęgą; jak niegdyś zwyciężyłeś naszych wrogów, tak i teraz sam podnieś trofeum naszego ocalenia i pozwól nam zaśpiewać wraz z Mojżeszem pieśń zwycięstwa, bo Twoja jest chwała i potęga na wieki wieków, amen.

Pseudo-Hipolit, Homilia paschalna [fragm.]

Polubienie (2 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Pseudo-Hipolit: Dwaj łotrzy

by Zostaw komentarz

W owym czasie zostali wraz z Nim zabici dwaj łotrzy; symbolizowali oni sobą dwa narody: jeden z nich nawraca się, jest życzliwy wobec Pana, szczerze wyznaje swe grzechy i okazuje Panu swoją pobożność, drugi zaś miota się, gdyż jest człowiekiem o twardym karku, jest wrogiem Pana i nie okazuje Mu swej pobożności, lecz trwa w przywiązaniu do dawnych grzechów. Albo też ci dwaj symbolizują myśli duszy: jeden z nich nawraca się z dawnych grzechów i wyzbywa się ich dla Pana, dlatego też dzięki nawróceniu, uzyskuje łaskę miłosierdzia; drugi zaś nie ma nic na swoja obronę, ponieważ nie chce się nawrócić i do końca pozostaje łotrem.

(Homilia Paschalna [fragm.], Pseudo-Hipolit)

Polubienie (2 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Pseudo-Hipolit: Zakorzeniam się w jego korzeniach, rozprzestrzeniam się w jego gałęziach, obmywam się jego rosą, a jego duch karmi mnie i ożywia

by Zostaw komentarz

Ową Paschą, którą Jezus gorąco pragnął przyjąć za nas, była Męka. Przez Mękę uwolnił nas od męki, śmiercią zwyciężył śmierć i przez widzialny pokarm przygotował nam swoje nieśmiertelne życie. Oto zbawcze pragnienie Jezusa, oto najbardziej duchowa miłość: wskazał, że prefiguracje są prefiguracjami, i swoje święte ciało oddał uczniom swoim: Bierzcie i jedzcie, to jest ciało moje; bierzcie i pijcie, to jest krew moja – Nowe Przymierze – za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów. Dlatego nie jeść pragnie, lecz raczej pragnie ponieść Mękę, aby nas wyzwolić od męki za sprawą pokarmu.

Dlatego zamiast jednego drzewa posadził inne drzewo i w miejsce niegodziwej ręki, która w dawnym czasie wyciągnęła  się w sposób bezbożny, w akcie pobożności przybił do drzewa swą własną nieskazitelną rękę, i ukazał w ten sposób, że w Jego osobie całe życie zawisło na drzewie. Ty, Izraelu, nie mogłeś jeść z tego drzewa, my posiadłszy duchowe poznanie, którego utracić nie można, zjedliśmy, a zjadłszy nie umieramy.

To drzewo jest dla mnie wiecznym zbawieniem, nim się karmię, nim się żywię. Zakorzeniam się w jego korzeniach, rozprzestrzeniam się w jego gałęziach, obmywam się jego rosą, a jego duch karmi mnie i ożywia jak powiew wiatru. W jego cieniu rozbiłem namiot i uciekając przed ogromnym upałem mam tam obfitujące w rosę schronienie. Kwitnę z jego kwiatami, rozkoszuję się w pełni jego owocami, swobodnie korzystam z jego plonów, które od początku dla mnie zostały przeznaczone. Ono jest moim pokarmem, gdy jestem głodny, źródłem, gdy odczuwam pragnienie, ubraniem, gdy jestem nagi, jego liście są dla mnie tchnieniem życia, i nie mam już liści figowych. Gdy lękam się Boga, ono jest dla mnie ochroną, wsparciem, gdy toczę walkę, trofeum wojennym, gdy odnoszę zwycięstwo. Ono jest dla mnie wąską ścieżką, ono jest ciernistą drogą, ono jest drabiną Jakubową i drogą aniołów, na szczycie której naprawdę wsparł się Pan.

Drzewo to, sięgające nieba, z ziemi do nieba się wzniosło; jest ono nieśmiertelną rośliną, która tkwi między niebem i ziemią, jest podporą wszystkich rzeczy, fundamentem wszechświata, oparciem zamieszkałej ziemi, kosmicznym węzłem, zbiornikiem różnorakiej i ludzkiej natury, umocowanym za pomocą niewidzianych gwoździ Ducha, aby, skoro przylgnęło do Bóstwa, nie zostało już od Niego oderwane. Sięgając swym wierzchołkiem niebios, korzeniami tkwiąc na ziemi, a potężnymi ramionami ogarniając ze wszystkich stron ogromną przestrzeń powietrza, całe było we wszystkim i było wszędzie.

(Homilia pashalna [fragm.], Pseudo-Hipolit)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Pseudo-Hipolit: Narodzenie Chrystusa początkiem wolności, chwałą przybrania za synów

by Zostaw komentarz

Czym jest przyjście Chrystusa? Jest ono wyzwoleniem z niewoli, rozerwaniem dawnego przymusu, początkiem wolności, chwałą przybrania za synów, źródłem odpuszczenia grzechów, prawdziwie nieśmiertelnym życiem dla wszystkich.

Widząc z wysoka, iż podlegamy tyranii śmierci, że więzy zepsucia powodują w nas jednocześnie rozwiązłość i skrępowanie, że staczamy się po nieuniknionej drodze bez powrotu, Logos przyszedł i zgodnie z wolą Ojca przyjął postać pierwszego stworzenia, a zadania naszego ocalenia nie zostawił aniołom ani archaniołom, lecz posłuszny poleceniom Ojca sam podjął walkę w naszej sprawie. Ponieważ przeczysty Duch Boży jest niedostępny dla wszystkich istot, iżby wszystkie byty nie miały udziału w Jego nieskazitelnym blasku, sam (Logos) z własnej woli zebrał w sobie, zgromadził i zjednoczył całą wielkość Bóstwa i przyszedł tak wielki, jakim chciał być, nie umniejszając się wcale, nie uniżając anie nie tracąc niczego ze swej chwały: dzięki nadzwyczajnej potędze Ojca nie utracił niczego, co posiadał, lecz przybrał to, czego nie miał, i przyszedł w takiej postaci, w jaką zamierzał się ubrać. Ponieważ zaś wypadało, iżby stał się również pewnym naczyniem Ducha Bożego, aby pierwsi mieli udział w ludzkiej naturze i substancji […] oczyścił i zebrał (ludzką naturę) – to, co było niepotrzebne i splamione, oddzielił i odrzucił, to zaś, co było czyste, jasne i pełne blasku, rozświetlił i rozjaśnił czyniąc je jak gwiazdę, jak świetliste promienie i płomień, upiększył haftem dziewictwa i, jeśli tak można powiedzieć, anielstwa, cieleśnie ukształtował się na obraz człowieka; miał duchowy Wschód, a przybrał cielesną postać.

(Homilia paschalna [fragm.], Pseudo-Hipolit)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...