Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary
Najwyższy, chwalebny Boże, rozjaśnij ciemności mego serca i daj mi, Panie, prawdziwą wiarę, niezachwianą nadzieję i doskonałą miłość, zrozumienie i poznanie, abym wypełniał Twoje święte i prawdziwe posłannictwo
(Modlitwa przed Krzyżem z San Damiano, św. Franciszek z Asyżu)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) 
Loading...
Juanita (św. Teresa z Los Andes) pisze list do brata Lucho, który odkrył trzymany przed nim w tajemnicy jej zamiar wstąpienia do Karmelu:
… Wierzę, że ty, bardziej niż ktokolwiek inny, możesz zrozumieć, że w duszy istnieje niezaspokojone pragnienie szczęścia. Nie wiem dlaczego, ale odkrywam, że w mojej ono jest podwojone. Już odkąd byłam małą dziewczynką szukałam go, jednak, po większej części, na darmo, ponieważ wszędzie odkrywałam jedynie jego cień. Czy to mogło mnie zadowolić? Nie. Nigdy – wydaje mi się – nie dałam się zwieść. Pragnę kochać, jednak coś nieskończonego, co nie zmienia się i nie podlega kaprysom namiętności, okolicznościom czasu i życia. Kochać, tak, ale Byt, który się nie zmienia, Boga, który ukochał mnie nieskończenie i odwiecznie.
Jak wielka jest przepaść między tą miłością czystą, bezinteresowną i niezmienną, a tą, którą może zaoferować mi człowiek! Jak mogę kochać istotę tak pełną nędzy i słabości? Jaką pewność mogę znaleźć w takim sercu? Zjednoczyć swoją duszę z inną istotą, która nie może udoskonalić mnie swoją miłością – czy uważasz, że to stanowi dla mnie wzniosłą perspektywę? Nie. W Bogu znajduję wszystko czego nie znajduję w stworzeniach, ponieważ są one zbyt małe by zaspokoić prawie nieskończone aspiracje mojej duszy.
Teraz pewnie powiesz: możesz przecież kochać Boga żyjąc pośród swoich. Nie, mój drogi Lucho. Nasz Pan nie zatrzymał dla siebie nic swojego kochając mnie z drzewa krzyża. Opuścił swoje Niebo, przesłonił swe Bóstwo – a ja miałabym oddać się Jemu tylko w części? Czy sądzisz że byłoby to hojne z mojej strony zatrzymywać dla siebie tych do których jestem najmocniej przywiązana? Cóż więc miałabym w takim razie do ofiarowania? Nie, drogi Lucho, ta miłość którą mam jest ponad wszystko co stworzone; i nawet jeśli miałabym podeptać swoje własne serce, poszarpane na strzępy z bólu, nie zaprzestałabym mówić żegnajcie, ponieważ kocham Go do szaleństwa.
Jeśli mężczyzna jest zdolny do rozkochania w sobie kobiety aż w takim stopniu, że ona pozostawia dla niego wszystko, czy nie wierzysz, że podobnie Bóg może uczynić swoje wołanie takim, że nie jest się w stanie mu oprzeć?
Gdy poznaje się Boga; gdy w ciszy modlitwy On oświetla duszę promieniem swego nieskończonego piękna; kiedy oświetla nasz rozum swoją mądrością i mocą; kiedy zapala swoją dobrocią i miłosierdziem; wtedy na wszystko co ziemskie patrzy się ze smutkiem. A dusza, skuta łańcuchem wymagań ciała i środowiska społecznego w którym żyje, czuje się jak wygnaniec i tęskni płomiennym pragnieniem za nieskończoną kontemplacją tych bezkresnych horyzontów, które, tak długo jak na nie patrzy, rozszerzają się nigdy nie znajdując w Bogu granic.
(List do Lucha cz 1, św. Teresa od Jezusa z Los Andes)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...Popularny kapucyński kaznodzieja i autor wielu książek, Raniero Cantalamessa, w ramach cotygodniowego programu telewizji Rai uno, A sua immagine, odwiedza klaryski w Lerma (Hiszpania). Zobacz sam co łaska potrafi uczynić z wymierającym, jak mogłoby się wydawać, klasztorem…
(Polub jako pierwszy) Loading...
Po śmierci żony Don Pedro Sanchez de Cepeda, hiszpański szlachcic, przenosi się do niewielkiej wioski, oddalonej o jeden dzień drogi na zachód od Avila. Większość swojego czasu poświęca odtąd duchowej lekturze i modlitwie. Właśnie tam – w Hortigosa – odwiedza go pewnego dnia jego nastoletnia bratanica, Teresa de Cepeda y Ahumada. Jest to czas, w którym zmaga się ona z decyzją dotyczącą wyboru swojej życiowej drogi.
Don Pedro prosi Teresę by ta czytała mu na głos jego ulubione książki. Ona, będąc osobą niezwykle wyczuloną na punkcie dobrej o sobie opinii, czyni to z udawanym entuzjazmem. Wujek Pedro, udaje natomiast, jak można przypuszczać, że jej czytanie sprawia mu przyjemność. Ma nadzieję, że coś z tego co jego bratanica czyta głęboko poruszy jej serce. Nie myli się. Listy św. Hieronima robią na Teresie tak wielkie wrażenie, że postanawia ostatecznie zostać zakonnicą w Karmelitańskim klasztorze Wcielenia w Avila.
Dwa i pół roku później Teresa odwiedza ponownie dom stryjka w Hortigosa. Poważnie chora udaje się do Becedas, gdzie ma poddać się kuracji. Tym razem Don Pedro, kierując się znów swoim nieomylnym rozeznaniem, podaruje jej dzieło Franciszka de Osuna Trzecie abecadło duchowe.
Teresa, która przeczytała już wiele duchowych książek, nie spotkała dotąd dzieła poświęconego modlitwie wewnętrznej. Jest bardzo szczęśliwa. Tego właśnie potrzebowała. Bierze sobie książkę Osuny za „przewodnika i nauczyciela”, postanawiając ściśle trzymać się metody w niej opisanej. Pozostanie jej odtąd wierna aż do końca życia.
Nastoletnią Teresą, o której tutaj mowa, jest jedna z najlepiej znanych świętych Kościoła – św. Teresa od Jezusa, późniejsza reformatorka Karmelu, doktor Kościoła, patronka Hiszpanii. Nauczycielka, wychowawczyni, osoba pod której duchowym wpływem pozostawało i wciąż pozostaje szerokie grono osób.
Należący do św. Teresy egzemplarz Trzeciego abecadła duchowego Franciszka de Osuny wciąż przechowywany jest w Karmelu św. Józefa w Avila. Do dziś nosi ślady intensywnego użytkowania. Liczne fragmenty tekstu są popodkreślane, a na marginesach, obok szczególnie wartościowych myśli, wciąż widać naniesione przez Teresę oznaczenia: krzyż, serce i dłoń z wysuniętym palcem wskazującym. Kim byłaby Teresa, gdyby nie te dwie, przeczytane we właściwym czasie, książki?
(Polub jako pierwszy) Loading...
Kochana Rebeko,
(…)
Pragnę w kilku słowach powierzyć Tobie sekret mojego życia. Wkrótce zostaniemy rozdzielone i to pragnienie z dzieciństwa by być razem na zawsze bardzo szybko zostanie zburzone przez ideał, który jest większy, niż nasza młodość. Musimy podążać w życiu różnymi ścieżkami. Mnie dostała się lepsza cząska, ta sama, którą otrzymała Magdalena. Boski Mistrz zmiłował się nade mną. Zbliżając się powiedział mi w tajemnicy: „Opuść swojego ojca i matkę i wszystko co posiadasz i pójdź za mną”.
Któż mógłby odrzucić wyciągniętą rękę Wszechmogącego gdy zniża się ku najbardziej niegodnemu ze swoich stworzeń? Jak jestem szczęśliwa, kochana siostrzyczko! Zostałam pochwycona w miłosną sieć Boskiego Rybaka. Chciałabym żebyś mogła zrozumieć to szczęście. Mogę powiedzieć z pewnością, że jestem jego narzeczoną i że wkrótce będziemy świętować nasze zaślubiny w Karmelu. Tak, zostanę Karmelitanką – co o tym myślisz?
Nie potrafię wyrazić jak bardzo Go kocham. Moje myśli są całkowicie Nim pochłonięte. On jest moim ideałem. Ideałem nieskończonym. Z utęskniemiem czekam na dzień, w którym będę mogła wstąpić do Karmelu, żeby móc zajmować się tylko Nim samym, by zagubić się w Nim i w ten sposób żyć wyłącznie Jego życiem: Kochać i cierpieć dla zbawienia dusz. Tak, jestem spragniona dusz ponieważ wiem, że tego mój Jezus pragnie najbardziej. Tak bardzo Go kocham! Chciałabym zapalić cię tą miłością! (…)
Nigdy niczego mi nie brakuje ponieważ w Jezusie znajduję wszystko czego szukam! On nigdy mnie nie opuszcza. Jego miłość nigdy nie maleje. Jest taki czysty, taki piękny. Jest sama Dobrocią. Módl się za mnie droga Rebeko. Potrzebuję modlitw. Widzę, że moje powołanie jest bardzo wielkie: ratować dusze, zdobywać robotników do winnicy Chrystusa. Wszystkie ofiary które spełniamy mają niewielkie znaczenie w porównaniu z wartością jednej duszy (…)
Bez wątpienia twoje siostrzane serce rozpada się na kawałki kiedy słyszysz jak mówię o naszym rozdzieleniu, gdy słyszysz jak mówię szeptem: żegnaj na zawsze na ziemi gdyż wstępuję do Karmelu. Jednak nie bój się, moja kochana siostrzyczko. Nigdy nie będzie żadnego rozdziału między naszymi duszami. Będę żyła w Nim. Szukaj Jezusa, a w Nim znajdziesz mnie…
(2 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...