Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

post

Benedykt z Nursji (św.): W tych dniach dorzućmy coś niecoś do zwykłych obowiązków naszej służby

by Zostaw komentarz

Dobrze by było wprawdzie, by mnich w każdym czasie żył tak, jak należy żyć w Wielkim Poście, lecz tylko nieliczni mają taki stopień cnoty. Dlatego też radzimy, żeby przynajmniej w dniach Wielkiego Postu bracia zachowali nienaruszoną nieskazitelność swego życia, usiłując naprawić w tych świętych dniach wszelkie zaniedbania innych okresów. Uczynimy to wówczas w sposób godny, jeśli będziemy wystrzegać się wszelkich błędów, oddamy się zaś modlitwie zmieszanej ze łzami, czytaniu, skrusze serca i wyrzeczeniu.

Tak więc w tych dniach dorzućmy coś niecoś do zwykłych obowiązków naszej służby: dodatkowe modlitwy, ograniczenia w jedzeniu i piciu. Niechaj każdy ponad wyznaczoną sobie miarę z własnej woli ofiaruje coś Bogu w radości Ducha Świętego (1 Tes 1,6), to znaczy: niechaj odmówi swojemu ciału trochę z jedzenia, picia, snu, rozmów, czy żartów i niech wygląda świętej Paschy pełen duchowej radości i tęsknoty.

Każdy jednak powinien przedstawić swemu opatowi, co zamierza ofiarować, aby ofiara ta została objęta jego modlitwą i wolą. To bowiem, co dzieje się bez zgody ojca duchownego, zostanie poczytane za zuchwalstwo i zarozumiałość, nie za zasługę. Wszystko zatem należy czynić za zgodą opata.

(Reguła, 49, św. Benedykt z Nursji)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Ignacy Loyola (św.): Reguły służące do zaprowadzenia ładu w jedzeniu

by Zostaw komentarz

Reguła 1.
Od chleba nie ma potrzeby tak bardzo się powstrzymywać, nie jest on bowiem pokarmem, na który miałoby się tak nieumiarkowaną chęć, albo ku któremu doznawałoby się tak uporczywych pokus, jak ku innym pokarmom.

Reguła 2.
Wstrzemięźliwość od napoju wydaje się bardziej wskazana niż od jedzenia chleba. Dlatego trzeba się bardzo zastanowić, co pomaga, żeby to zastosować, a co szkodzi, żeby to odrzucić.

Reguła 3.
Trzeba zachowywać większą i w większym zakresie wstrzemięźliwość od innych pokarmów, bo w tej dziedzinie i chęć do jedzenia ulega nieuporządkowaniu, i pokusa daje się bardziej odczuć. Dlatego dla uniknięcia nieładu można praktykować wstrzemięźliwość od innych pokarmów dwojako: Po pierwsze – przyzwyczajając się do jedzenia pokarmów bardziej prostych. Po drugie – jeśli pokarmy są wyszukane, jedząc je w małej ilości.

Reguła 4.
Im więcej ujmie się z normalnego pożywienia (uważając jednak, by nie popaść w chorobę), tym prędzej dojdzie się do słusznej miary, którą trzeba zachowywać w jedzeniu i w piciu. A to dla dwu racji: Po pierwsze – tak sobie pomagając i tak się usposabiając często odczuje się więcej wewnętrznego poznania, pocieszeń i natchnień Bożych, ukazujących nam tę słuszną miarę. Po drugie – jeśli człowiek widzi, że na skutek takiej wstrzemięźliwości nie ma już tych sił fizycznych ani tak dobrego usposobienia do odprawiania Ćwiczeń Duchownych, wtedy łatwo dojdzie do właściwego sądu o tym, co jest więcej pożyteczne do podtrzymania sił ciała.

Reguła 5.
Podczas jedzenia myśleć o Chrystusie, Panu naszym, jakby się Go widziało jedzącego z apostołami swymi, jak pije, jak spogląda, jak mówi, i starać się Go naśladować. W ten sposób umysł będzie głównie zajęty myślami o Panu naszym, a mniej pokrzepianiem ciała; i tak osiągnie się większą zgodność wewnętrzną i należyty ład w sposobie bycia i panowania nad sobą.

Reguła 6.
Innym znów razem podczas posiłku można myśleć o innych rzeczach – o życiu świętych, o jakiejś pobożnej kontemplacji, albo o jakiejś sprawie duchowej, którą ma się załatwić. Bo zwracając uwagę na te sprawy mniej się człowiek zajmuje przyjemnością i zadowoleniem w jedzeniu.

Reguła 7.
Nade wszystko trzeba się strzec, żeby cały nasz umysł nie był zajęty jedzeniem, i żeby jedząc nie dać się porwać apetytowi, lecz żeby mieć panowanie nad sobą tak w sposobie jedzenia, jak i w ilości pokarmów.

Reguła 8.
Ażeby usunąć wszelki nieład w jedzeniu, wielce do tego pomaga po obiedzie albo po wieczerzy, albo w innej porze, kiedy się nie ma chęci do jedzenia, ustalić sobie na najbliższy obiad lub wieczerzę odpowiednią ilość pokarmów, i tak kolejno dzień po dniu; a jakakolwiek chęć jedzenia, ani też żadna pokusa nie powinna nas skłonić do przekroczenia tej ustalonej ilości. Przeciwnie, ażeby lepiej przezwyciężyć swoją nieuporządkowaną chęć jedzenia i wszelką pokusę nieprzyjacielską, jeśli jest się kuszonym do jedzenia więcej, właśnie jeść mniej.

(Ćwiczenia Duchowe [fragm.], św. Ignacy Loyola)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Izydor Kapłan: Post i pycha

by Zostaw komentarz

Jeżeli pilnie przestrzegacie postów, nie nadymajcie się z tego powodu; a gdybyście się mieli pysznić, to raczej jedzcie mięso. Bo pożyteczniej człowiekowi jeść mięso niż pysznić się i nadymać.

Polubienie (4 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Dyspozycje niezbędne dla otrzymania Ducha Świetego. Wstrzemięźliwość.

by Zostaw komentarz

[Są] cztery dyspozycje niezbędne dla otrzymania Ducha Świętego wraz z pełnią łaski:
Pierwsza, to wstrzemięźliwość cielesna,
Druga, modlitwa afektywna,
Trzecia, zgoda braterska,
Czwarta, to słuchanie doktryny.
Wszystkie te dyspozycję i każdą z nich posiadali Apostołowie i uczniowie Chrystusa, o których mówi Pismo: Zostali napełnieni Duchem Świętym… (Dz 2,4).

Pierwszą właściwą i konieczną dyspozycją dla otrzymania łaski Ducha Świętego jest cielesna abstynencja od nadmiernego jedzenia, picia, snu, mówienia, śmiechu, od upodobania w patrzeniu na kobiety i mężczyzn oraz rozmów z ludźmi. Taka abstynencja jest właściwą i konieczną dyspozycją dla otrzymania Ducha Świętego. Wytłumaczę to odwołując się do przykładu. Gdy weźmiemy zielone lub wilgotne gałązki i wrzucimy je do ognia nie spalą się – przynajmniej do czasu aż ogień ich nie wysuszy. Wysychanie drewna z konieczności poprzedza jego spalenie. Podobnie jest z wami. Osoby rozwiązłe w jedzeniu, piciu etc. są jak zielone drewno. Jak rozwiązły i zielony jesteś!

Jeśli więc chcesz, żeby ogień Ducha Świętego rozpalił się i płonął w tobie, koniecznym jest, żebyś wpierw wysechł – nie jedząc tak często i nie pijąc tak często, nie śpiąc zbyt wiele i podobnie z całą resztą. Ograniczaj się, usuwaj się od światowych rzeczy, od cielesnych przyjemności i tym podobnych, a wtedy ognie Ducha Świętego zapłoną w tobie. Świadectwo: Prorokowi Ezechielowi zostało ukazane wielkie pobojowisko, całe pokryte suchymi kośćmi, do których prorok, głosząc Słowo Boże, mówi: „Wyschłe kości, słuchajcie słowa Pana!”. Pan mówi co następuje do tych kości: Oto Ja wam daję ducha po to, abyście się stały żywe (Ez 37,5). Suche kości symbolizują te osoby, które wyrzekają się rozkoszy, występków i światowych spraw. Do tych Bóg posyła Ducha Świętego. Wobec tego oczywistym jest, że wyrzeczenie jest właściwą i konieczną dyspozycją dla zdobycia łaski Ducha Świętego.

Mówię, że Apostołowie i uczniowie Chrystusa otrzymali Go tym sposobem, gdyż od dnia Wniebowstąpienia aż do Zesłania pościli i powstrzymywali się nie tylko od jedzenia i picia, ale także od przyjemności i zajęć, zdając sobie sprawę z tego, że taka abstynencja jest konieczna. Wiemy o tym od trzech ewangelistów, którzy opowiadają, jak faryzeusze przyszli do Chrystusa mówiąc: —„Panie”. A Chrystus: „Czego sobie życzycie?”. —„Powiedz nam, dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a twoi uczniowie nie poszczą?” (Mk 2,18). A Chrystus odpowiada: —„Czy goście weselni mogą pościć dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo pana młodego mają u siebie. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć” (Mk 2,19-20).

Z tego tekstu dowiadujemy się, że Apostołowie, od Wniebowstąpienia Chrystusa, kiedy został On zabrany – gdy Pan Młody został im zabrany – aż do tego dnia [Zesłania Ducha Świętego] pościli od jedzenia i picia, zajęć… etc. Niech to będzie argumentem. Jeśli więc wstrzemięźliwość jest tak konieczna aby otrzymać Ducha Świętego, a i Apostołowie poddawali się jej, cóż powiemy? Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, ponieważ dzisiaj [w Uroczystość Zesłania] ogień Ducha Świętego zstąpił na nich i rozpalił ich.

(Pierwsze kazanie na Uroczystość Zesłania Ducha Świętego cz. 1., św. Wincenty Ferreriusz)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Małgorzata z Kortony (św.): Przypomnij sobie…

by Zostaw komentarz

Pewnego razu, trwając na modlitwie, św. Małgorzata z Kortony usłyszała głos Pana: „Przypomnij sobie, ubożuchna, o wielorakich łaskach i światłach, których udzieliłem Twojej duszy, abyś powróciła do mnie. Przypomnij sobie, że po śmierci wroga twojego zbawienia powróciłaś do twego ojca w Laviano zniszczona bólami, zalana łzami, z twarzą podrapaną, ubrana w czarne szaty i bardzo zawstydzona. Przypomnij sobie, że za namową macochy ojciec wyrzucił cię z rodzinnego domu, zapomniawszy zupełnie o ojcowskim współczuciu.

Gdy siedziałaś wówczas — pozbawiona wszelkiej rady i pomocy — w ogrodzie pod drzewem figowym, martwiąc się i opłakując pokornie nędzę duszy i ciała, nie wiedząc, co masz robić, błagałaś mnie wówczas, abym był twoim nauczycielem, ojcem, oblubieńcem i Panem. Bowiem ów stary wąż, widząc, że zostałaś wypędzona przez ojca, na hańbę i twój upadek, biorąc oczywiście za podstawę cielesną piękność twojej młodości, zuchwale nakłaniał twoje serce: wmawiał ci, że jako odrzucona możesz grzeszyć bez winy i czy pozostaniesz, czy też pójdziesz gdziekolwiek, to i tak z powodu piękności ciała również przez wielkich i zmysłowych panów tego świata będziesz kochana.

Ja zaś. Twórca twej wewnętrznej piękności i ciebie miłujący, chcąc przywrócić poprzednie piękno, poruszyłem twoje sumienie natchnieniem mego światła sprawiając, żeś poszła do Kortony i oddała się pod posłuszeństwo moich Braci Mniejszych. Takie były początki twojego nawrócenia po śmierci twego kochanka-zwodziciela, który przez dziewięć lat, ponieważ sama tego chciałaś, nieustannie zastawiał pułapki na twoją czystość i uczciwość”.

Wkrótce po otrzymaniu od Braci Mniejszych szat pokutnych, dzięki wylaniu na nią Ducha Świętego, stała się [św. Małgorzata] nową kobietą. Najwyższa Miłość tak ją wewnętrznie przemieniła, że od tej pory ze szczególną troską usiłowała ukryć się w samotnym miejscu. Robiła tak dlatego, aby nie mieć okazji do rozmowy z tymi, którzy rozprawiają o sprawach ziemskich, a także dlatego, że pragnęła, jak nowa Magdalena, zjednoczyć się bezpośrednio przez rozmyślanie, modlitwę, płacz i post z Królem wszystkich wieków. Rozpalona płomieniem Najwyższej Miłości, zaczęła odmawiać sobie tego wszystkiego, co sprawia przyjemność duchowi albo ciału.

Tak żarliwie mówiła o miłosierdziu Boga i surowości sprawiedliwości, że nie było żadnego serca spośród słuchających (chociażby najbardziej oddanego światowej rozkoszy), które mogłoby się obronić od płaczu z powodu żarliwości jej słów.

(Życie św. Małgorzaty z Kortony, Giunta Bevegnati)

Polubienie (2 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Doroteusz z Gazy: Pościć dla podobania się Bogu

by Zostaw komentarz

Tak, jak pości nasz brzuch, tak musi pościć i język. Niech się powstrzyma od obmowy, od kłamstwa, od słów zbytecznych, od obelg, od gniewu, słowem od wszelkich grzechów popełnianych mową. Podobnie niechaj poszczą i oczy: nie oglądajmy rzeczy niepotrzebnych, niech też nasz wzrok nie grzeszy swawolą ani się nie wpatrujmy w nikogo. Podobnie też rękom i nogom zabronić należy wszelkich złych uczynków. W ten sposób, jak mówi św. Bazyli, pościmy dla podobania się Bogu, że odwracamy się od wszelkiego zła, które się dokonuje przez wszystkie nasze zmysły. W ten sposób dojdziemy, jak już powiedzieliśmy, do świętego dnia Zmartwychwstania odnowieni, czyści i godni udziału w świętych tajemnicach.

Polubienie (3 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...