Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

pokuta

Aniela z Foligno (św.): Każdy powinien czynić pokutę

by Zostaw komentarz

bł. Aniela z FolignoDoskonałość to ma do siebie, iż im jest większa, tym bardziej powinna naśladować Mistrza doskonałości, to jest Chrystusa. Chrystus zaś w całym swoim życiu przeżywał jeden tylko stan – stan Krzyża, gdyż na Krzyżu rozpoczął, na Krzyżu działał w ciągu swego życia i na Krzyżu skończył. Zawsze bowiem był rozpięty na krzyżu ubóstwa, ciągłego cierpienia, poniżenia, prawdziwego posłuszeństwa i innych trudnych dzieł pokutnych. Ponieważ dziedzictwo ojca ma przejść na dzieci, Bóg Ojciec przekazał to dziedzictwo pokuty i Krzyża swojemu Jednorodzonemu Synowi.

Wszyscy więc synowie Boży – odpowiednio do osiągniętego stanu doskonałości – powinni przyjąć to dziedzictwo i utrzymywać je przez cały czas swojego życia, jak to czynił Chrystus, który przez całe życie trzymał się tej drogi. A długość i kres tej pokuty jest taki, jak długie jest życie człowieka. Jej wielkość zaś zależy od tego, na ile kogoś stać.

Toteż każdy powinien zbadać swoje możliwości i stosownie do miary tych możliwości powinien czynić pokutę. A gdyby tego nie czynił, nie niósłby swego krzyża i nie szedłby za Chrystusem.

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Bogdan Jański (Sł. Boży): Wyznania

by Zostaw komentarz

Sł. Boży Bogdan JańskiWyznaję teraz jeszcze w ogóle, że od lat 12, od odstąpienia mego od wiary świętej, całe moje życie było we mnie przytłumianiem, wyniszczaniem dobrego, krzewieniem we mnie złego. Ciągle wzrastał egoizm umysłowy i cielesny; [miejsce] prawdziwej miłości, doskonałości Boga i bliźniego, brała coraz większa pożądliwość ducha i ciała, coraz większy nieład w myślach i w czynach, coraz większe zamiłowanie w grzechach śmiertelnych:

  1. Niesłychana zarozumiałość,
  2. Łakomstwo, martwienie się o dobra doczesne, zawiść, zazdrość, nieufność, wyniszczenie wszelkich uczuć towarzyskich, przyjacielskich,
  3. Nieczystość coraz bardziej rozkiełznana, rozbestwiona, opanowująca wszystkie inne władze,
  4. Zamiłowanie w cielesności, obżarstwo, pijaństwo,
  5. Porywczość, gniew,
  6. Lenistwo coraz większe.

Stąd nareszcie nadzwyczajna niedołężność, rozpacz obok ciągle wzrastającej pychy i cielesności. Życie to moje dwunastoletnie, pełne błędów i przewinień, podzielam tak:

  1. Pierwsze 5 lat. Coraz większe zepsucie, coraz większe powodzenie. W ostatnich dwóch latach apogeum pychy, przyznaję sobie misję nadzwyczajną.
  2. W następnych 7 latach. Poniżenie przez kobietę, coraz większa niedołężność i spodlenie. Nowa i ostatnia misja w saintsimonizmie(1), po niej jeszcze większa niedołężność i upodlenie.
  3. Nareszcie w ostatnich trzech latach. Powrót do wiary, ale zatrzymywany ustawicznie zakorzenionymi we mnie błędami i nałogami, szczególnie pychą i cielesnością.

Dzięki składam Bogu, że mimo tak licznych i ciężkich moich grzechów, kiedym był w złem zatwardziały, obok częstych okazji stawiał Bóg zewnątrz mnie przeszkody do spełnienia jeszcze liczniejszych grzechów, a kiedy we mnie obudzić raczył chęć do poprawy mimo mojej chęci trwania w złych nałogach, gwałtem mnie z nich przez niemożliwość ich wykonania odwodził. Przez całe moje życie dzięki Ci za to, Boże, składać powinienem.

(Dziennik, 6 grudnia 1834, Bogdan Jański)

—

1. saintsimonizm
[sęs-imonizm]; utopijna doktryna filozoficzno-społeczna Saint-Simona postulująca ustalenie nowej struktury społecznej, w której zniesione byłoby prawo dziedziczenia i obowiązywałaby zasada każdemu według zdolności (Słownik wyrazów obcych, PWN)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...