Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary
Wiedz, że należysz całkowicie do Boga; jedynie On ma prawo i roszczenie do twoich zdolności. Możesz czegoś pragnąć tylko wtedy, gdy pragnie tego Bóg i ponieważ to On pragnie tego dla Ciebie. We wszystkim, co robisz, nie pytaj się: «czy ja tego chcę?», ale «czy chce tego Bóg?». Bądź zawsze radosny, nieustannie chwal Boga, i niech dzieje się, co chce.
(bł. Franciszek Maria od Krzyża Jordan, Dziennik duchowy, I, 11)
(4 głosów, średnio: 1,00 na 1) 
Loading...
Wierzymy, że Jego św. Opatrzność nie zapomina o maleńkiej muszce, a więc ufajmy, a Bóg uśmierzy burze i nawałnice jednym skinieniem swej Boskiej prawicy. Jesteśmy w ręku Boga, który jest Panem wszystkich mocarzy tej ziemi, toteż nie obawiajmy się niczego, jak tyko grzechu, bo tylko grzech przynosi prawdziwą szkodę, gdyż gubi duszę. (…)
Nie martwcie się, Bóg zaradzi i dopomoże we wszystkim. Uściskam Was serdecznie i proszę bardzo o modlitwy. Zobaczymy się na pewno, jak nie na ziemi, to w niebie.
Miłująca w Bogu
Bolesława
(bł. Bolesława Lament, List [fragm.])
(2 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...Dobroć moja czyni tak, aby szczodrzej darzyć bogactwami duchowymi duszę sprawiedliwego, który dla miłości mojej wyzuł się dóbr doczesnych, wyrzekając się świata, rozkoszy jego i woli własnej. Ci, którzy wzbogacają swą duszę i rozszerzają w ten sposób swe serce w przepaści mojej miłości, tracą wszelki niepokój o siebie do tego stopnia, że nie troszczą się nie tylko o dobra doczesne, lecz nie mogą nawet myśleć o sobie. Wtedy Ja biorę w ręce ster ich spraw duchowych i doczesnych. Poza Opatrznością ogólną, otaczam ich szczególną opieką; łaskawość mego Ducha Świętego staje się ich służebnicą i służy im. Pamiętasz, że czytałaś w żywotach Ojców pustelników o tym świętym człowieku, który wyrzekł się wszystkiego i siebie samego, dla chwały i sławy imienia mojego. Ponieważ był chory, łaskawość moja, która czuwała nad nim, zesłała mu anioła, aby go pielęgnował i dbał o potrzeby jego. Ciało było zabezpieczone od nędzy, gdy dusza trwała w niewymownym weselu i słodyczy, obcując z aniołem.
(…)
O jakże szczęśliwa jest ta dusza, która przebywając jeszcze w ciele śmiertelnym, kosztuje nieśmiertelnego dobra! Przyjmuje wszystko z czcią; ręka lewa nie ciąży jej więcej niż prawa: przyjmuje jednakowo udrękę i pociechę, głód i pożywienie, pragnienie i napój, zimno i ciepło, nagość i szatę, życie i śmierć, cześć i zniewagę, smutek i radość. Zawsze jest silna, spokojna, niewzruszona; bo ugruntowana jest na skale żywej. Ujrzała w świetle wiary, z niezachwianą nadzieją, że wszystko daję w tej samej myśli, dla zbawienia waszego, i przewiduję wszystko. W wielkich próbach daję wielkie męstwo i nie nakładam nigdy większego ciężaru, niż dusza unieść może, chyba, że gotowa jest i chce przyjąć go od miłości mojej. Krew Syna mego dowiodła, że nie chcę śmierci grzesznika, lecz chcę, aby się nawrócił i żył (por. Ez 33,11). Dlatego, aby żył, zsyłam mu to, co go spotyka.
Tę prawdę poznaje dusza, która wyzuła się z siebie i przeto znajduje powód radości we wszystkim, co widzi lub czego doznaje w sobie i w innych. Nie boi się utracić rzeczy małych, bo przez światło wiary upewniona jest co do rzeczy wielkich, o których mówiłem ci na początku tej rozprawy. O, jakże chwalebne jest to światło najświętszej wiary, w którym ujrzała, poznała i ciągle poznaję mą prawdę. Światło to pochodzi od Ducha Świętego, dobrego służebnika: jest to światło nadprzyrodzone, które dusza otrzymuje od mej dobroci, rozwijając światło przyrodzone dane jej przeze Mnie.
(Dialog o Bożej Opatrzności [fragm.], św. Katarzyna ze Sieny)
(Polub jako pierwszy) Loading...
Uwielbiam Cię, mój Boże, który dzierżysz w swym ręku przeznaczenie wszelkiego stworzenia i wszystkiego, co pozwala mu istnieć. Tyś stworzył wszystkie byty, by osiągnęły właściwy sobie cel i prowadzisz je ku niemu. Celem, który na początku przeznaczyłeś człowiekowi, jest oddawanie czci i służba Tobie, za sprawą czego istota ludzka doznaje szczęścia; celem tym jest także błogosławiona wieczność duszy i ciała wespół z Tobą. Wszystko to zapewniłeś swoją ofiarą; Tyś rękojmią szczęścia każdego człowieka. Twe oko i ręka, widzenie i działanie czuwa nad dzikim zwierzęciem; naturą, której brak ducha. I tak też czuwasz nad nami. Ty podtrzymujesz wszystko w życiu i działaniu, aż osiągnie swój cel. Żaden gad, żaden owad nie ma życie sam z siebie, Ty mu je dajesz gdy nadchodzi jego czas. Żaden grzesznik, żaden bałwochwalca, żaden bluźnierca ani ateista nie żyje inaczej, jak za Twą sprawą, a to po to, by mógł się nawrócić. Jesteś tak troskliwy i czuły wobec każdej z istot, którą stworzyłeś, jakby tylko ona była na całym świecie. Bo Ty możesz widzieć każdą z nich od razu i kochasz każdą z nich, zanurzoną w swym śmiertelnym życiu, i dla każdej jesteś wsparciem: mocą pełni swoich przymiotów, jakbyś cały tego pragnął i służył im dla ich wyłącznego dobra. Mój Boże kocham kontemplować Ciebie, jako cudownego Pracownika, który trudzi się nad wszelkimi rzeczami, każdego dnia i w każdym miejscu.
Wszystkie dzieła Twej Opatrzności są dziełami miłości. Jeśli zsyłasz na nas zło, dzieje się tak z miłości. Wszelkie rzeczy złe, pochodzące ze świata fizycznego mają za cel dobro Twoich stworzeń lub w sposób nieunikniony towarzyszą temu dobru. Ty zaś obracasz to zło w dobro. Doświadczasz rodzaj ludzki złem, by przynieść mu pokutę, by wyćwiczyć go w cnocie, by zgromadzić dla niego większe dobra na przyszłość. Nic nie idzie na marne, lecz wszystko ma swój wspaniały cel. Karzesz, lecz w swym gniewie wciąż pamiętasz o miłosierdziu. Nawet Twa sprawiedliwość, gdy ogarnie grzesznika nie odczuwającego skruchy, który odrzucił wszelkie miłujące znaki Twej Opatrzności, jakie mu zesłałeś, dla pozostałych ludzi jest miłosierdziem, bo ocala ich przed skażeniem, jakie tamten niósł ze sobą, lub udziela im ostrzeżenia. Uznaję i poświadczam z pełnią i pewnością wiary, o Panie, mądrość i dobrodziejstwo Twej Opatrzności, nawet w Twych nieodgadnionych sądach i Twych niepojętych wyrokach.
(Meditations on Christian Doctrine [wyd. pol.: O krok bliżej… Medytacje], John Henry Newman)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...Kochany Tonino chciałem w ubiegłą sobotę wejść razem z Delpianem na Mont Blanc, ale przez telefon nie porozumieliśmy się dobrze i Delpiano poszedł sam. Z początku było mi bardzo smutno, ale dzisiaj widzę, że to nieporozumienie należało do planu Opatrzności Bożej, bo właśnie mojemu stryjowi, który już długi czas choruje pogorszyło się; byłoby mi nieskończenie przykro, gdybym był daleko. (…)
Chociaż niegodny, stałem się razem z moją dobrą mamą i siostrą zakonną, która z miłością nad nim czuwała, narzędziem Opatrzności Boskiej, bo zdołałem go skłonić do spełnienia wszystkich praktyk religijnych. Uwierz, że gdy przyjmował Świętą Hostię, łzy radości zmieszane ze łzami bólu płynęły po mojej twarzy. Zaraz po przyjęciu przez niego Hostii Pan Bóg miłosierny ukoił jego ból i stryj kazał przywołać miejscowego proboszcza, aby mu okazać, jak jest rad, że przyjął Najświętsze Sakramenty.
Pan Bóg, niezawodny w swoim Nieskończonym Miłosierdziu, nie wejrzał w moje niezliczone grzechy, lecz wysłuchał moich modlitw i modlitw moich bliskich i dał stryjowi tę wielką łaskę, że w pełni świadomości przyjął on ostatnie Sakramenty. Uwierz, że życie powinno być nieustannym przygotowaniem się do innego życia, bo nigdy nie zna się dnia i godziny naszego przejścia tam.
(List do Antonia Severiego, 20.08.1923 r., bł. Pier Giorgio Frassati)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...
Sięgając wzrokiem wstecz, aż do lat dziecinnych swego życia, widzę jasno pasmo objawów niezmierzonego miłosierdzia Bożego, które pozwoliło mi urodzić się z bogobojnych rodziców chrześcijańskich, opiekowało się mną w licznych chorobach (koklusz, krup, szkarlatyna, odra, szkrofuły, tyfus brzuszny, tyfus plamisty, różne wysypki na ciele, hiszpanka, grypa, itp.), chroniło mnie od niechybnej śmierci w wypadkach (postrzał, napad bandytów i komunistów, upadnięcie z rusztowania wysokości osiem metrów, tonięcie w czasie kąpieli w Wiśle, zatargi z Niemcami w czasie wojny, zatargi z Rosjanami za sprzeciwienie się w Taboryszkach posyłania dzieci do szkoły cerkiewnej itp.), ustrzegło mnie przede wszystkim od śmierci wiecznej dotychczas, pomimo tylu i tak niebezpiecznych okazji.
A najwięcej miłosierdziu Bożemu zawdzięczam powołanie kapłańskie, które odczułem dość wcześnie, podtrzymywanie tej chęci pomimo tylu przeszkód, prowadzenie mnie przez liczne doświadczenia, w których na pewno bym upadł i zginął, gdyby litość Stwórcy nie zsyłała mi wyraźnej pomocy z góry. Nieraz wprost widziałem jak to miłosierdzie cofało swą naturalną współpracę z siłami ludzkimi (współudział Boski), by mnie już to ostrzec i odciągnąć od grożącego ciału lub duszy niebezpieczeństwa, już to pobudzić do wysiłków i działania w takim lub innym kierunku.
Wobec tego byłbym najgorszym niewdzięcznikiem, gdybym nadal jeszcze należał do siebie i chciał szukać siebie (jak nieraz dotychczas) w jakiejkolwiek czynności, słowach lub myślach. Ufność w dalsze miłosierdzie Boże, szerzenie kultu tego miłosierdzia wśród innych i bezgraniczne poświęcenie mu wszystkich swoich myśli, słów i uczynków bez cienia szukania siebie będzie naczelną zasadą mego dalszego życia przy pomocy tegoż niezmierzonego miłosierdzia.
(Dziennik [fragm.], bł. ks. Michał Sopoćko)
(Polub jako pierwszy) Loading...