Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

modlitwa

Teresa od Jezusa (św.): Na tej drodze znalazły rozwiązanie wszystkie moje nieszczęścia

by Zostaw komentarz

Nie rozumiem, czego obawiają się ci, którzy lękają się rozpocząć modlitwę myślną, ani nie wiem czego się boją. Demon dobrze wie, co robi, wzbudzając ten strach, aby naprawdę wyrządzić nam krzywdę, gdyż wzbudzając te lęki, powoduje, że nie myślę o tym, czym obraziłam Boga, ani o tym, jak wiele Mu zawdzięczam, ani że istnieje piekło, i że istnieje chwała, ani o wielkich trudach i boleściach, które Pan przeszedł dla mnie.

Taka była cała moja modlitwa i taką była, gdy żyłam w tych niebezpieczeństwach, i o tym było moje rozmyślanie, gdy byłam w stanie rozmyślać; a bardzo często – przez kilka lat – bardziej zajmowało mnie pragnienie, aby skończyła się godzina, którą miałam dla siebie na przebywanie [na modlitwie], i wsłuchiwanie się, kiedy zegar wybije, niż inne dobre rzeczy; i wiele razy o wiele chętniej podjęłabym się najcięższej pokuty, która przyszłaby mi na myśl, zamiast skupienia się dla praktykowania modlitwy.

I nie ma wątpliwości, że demon – lub mój nielojalny [styl życia] – wywierał na mnie tak przeogromną presję, abym nie poszła na modlitwę, oraz odczuwałam taki smutek wchodząc do oratorium, że konieczne było, abym wspomogła się całym moim hartem duszy (który, jak mówią, miałam niemały, a jak się okazało, dał mi go Bóg o wiele większy niż spotyka się u kobiet, tyle tylko, że ja źle go wykorzystałam), abym przemogła się, a potem Pan już mnie wspomagał. A gdy przymusiłam się w ten sposób, cieszyłam się większym uciszeniem i odczuciem czułości, niż innymi razy, gdy już na wstępie miałam pragnienie odmawiania modlitw.

A zatem, jeśli Pan przez tyle czasu ścierpiał coś tak nielojalnego jak ja – i widać wyraźnie, że na tej drodze [modlitwy myślnej] znalazły rozwiązanie wszystkie moje nieszczęścia – to jakaż osoba, bez względu na to, jak złą by nie była, miałaby się jeszcze tego obawiać?

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Rafał Kalinowski (św.): Niedostępna kryjówka

by Zostaw komentarz

Stawię sobie w myśli moje położenie: jeżelibym wszystko, a wszystko na ziemi utracił i stał się istnym nędzarzem – dziwne, że na tę myśl nic we mnie nie wzdraga. Świat wszystkiego może mnie pozbawić, ale zostanie jedna kryjówka dla niego niedostępna: modlitwa! W niej da się streścić przeszłość, teraźniejszość i przyszłość w postaci nadziei.

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Teresa od Jezusa (św.): Chciałam pogodzić dwa przeciwieństwa

by Zostaw komentarz

Żyłam najbardziej wyczerpującym życiem, ponieważ na modlitwie lepiej rozumiałam moje braki. Z jednej strony wzywał mnie Bóg, z drugiej podążałam za światem. Wielkie zadowolenie dawały mi sprawy Boże, a światowe trzymały mnie skrępowaną. Wydaje się, że chciałam pogodzić te dwa przeciwieństwa – tak wrogie jedno wobec drugiego – czyli życie duchowe z [szukaniem] zadowolenia, upodobaniami oraz rozrywkami zmysłowymi. Na modlitwie przechodziłam wielkie umęczenie, gdyż mój duch nie żył jako pan, ale jako niewolnik. I tak nie byłam w stanie zamknąć się w sobie (albowiem to był cały mój sposób postępowania, który zachowałam na modlitwie) bez zamknięcia razem z sobą tysiąca próżności.

(Księga mojego życia 7, 17 [fragm.] św. Teresa od Jezusa

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Wincenty Ferreriusz (św.): Upadli na twarz i oddali Mu pokłon

by Zostaw komentarz

Upadli na twarz i oddali Mu pokłon (Mt 2,11)

Dzisiejsze święto zwyczajowo nazywane jest Epifanią lub Objawieniem, co znaczy to samo, ponieważ Narodzenie z Dziewicy, które było ukryte i trzymane w tajemnicy, dziś zostało ogłoszone narodom. Tak więc duchowni mówią i nazywają to święto Epifanią, od epi co znaczy „ponad” i phanos co jest „ukazanie się”, ponieważ gwiazda pojawiła się ponad narodami. W celu by Bóg zechciał obdarzyć nas odczuciami słodyczy tego święta w naszych duszach, oddajmy cześć Dziewicy Maryi.

Upadli na twarz i oddali Mu pokłon. Wyznaczone na dziś czytanie ukazuje nam w kilku słowach wielką i doskonałą cześć, jaką trzej królowie ze wschodu oddali tego dnia naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi, upadając na twarz, etc. Nie tylko odkryli swoje głowy, ani nie wystarczyło im paść na kolana, ale złożyli ręce, ugięli ramiona i nawet całe swoje ciała i upadając na twarz adorowali Go (Mt 2,11).

Teraz, aby podać nam uzasadnienie tej adoracji – gdyż uzasadnienie rodzi zrozumienie, a autorytet potwierdza przekonanie – znajduję w Piśmie Świętym, że dla prawdziwej, pobożnej i doskonałej adoracji potrzeba dwóch rzeczy: pełnego szacunku nastawienia wewnętrznego umysłu i pokornej postawy zewnętrznego ciała. Co do pierwszego, to kiedy człowiek myśli o nieskończonym i niepojętym majestacie Boga i Jego transcendentnej mocy, pojawia się wewnątrz duszy pełne szacunku drżenie. Stąd następuje na zewnątrz: pokora w ciele, składanie rąk, klękanie lub padanie na twarz w modlitwie do Boga. Boska adoracja zakłada się na tych dwóch.

By zrozumieć to uzasadnienie, trzeba wpierw pojąć, że Bóg stworzył człowieka w jego substancjalnym istnieniu różnym od reszty stworzeń. Człowiek jest złożeniem: zasady, co odnosi się do duszy i materii, co dotyczy ciała. Nie tak jak aniołowie, którzy są wyłącznie duchowymi substancjami, ani jak zwierzęta, które są substancjami materialnymi. Dlatego człowiek podobny jest zarówno do aniołów jak i do zwierząt, gdyż ma on jedno i drugie.

Tak więc Bóg pragnie odbierać cześć od obu: od duszy – rozmyślającej nad Bożym majestatem i od ciała – za pośrednictwem pokornych gestów. Jak właściciel ziemski, który oddaje w dzierżawę swoje pole i winnicę za ustalony procent. Domaga się rozliczenia z obydwu, w przeciwnym bowiem razie odbiera cały dochód. Podobnie i Bóg względem nas. Użycza nam winnicy duszy, która sprawia że serce upaja się miłością Bożą, i pola ciała, żeby mogło przynieść owoc skruchy i miłosierdzia, tak aby od obydwu mieć zdany rachunek z pobożnej adoracji. Od aniołów pragnie wyłącznie duchowej adoracji, pełnych uszanowania poruszeń umysłu. Od zwierząt oczekuje jedynie pełnej szacunku postawy ciała – jak od woła i osła które adorowały Chrystusa w żłóbku – ponieważ mogą one jedynie zginać kolana, wewnętrznie nie mając myśli. Od nas natomiast Bóg pragnie obu, mianowicie pełnego uszanowania ruchu umysłu, jak i cielesnych zachowań.

Chrystus powiedział: Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem: potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie (J 4,23-24). Zauważ:  nadchodzi godzina, czas prawa łaski, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu – co dotyczy duszy, i prawdzie – odnośnie ciała, ponieważ to jest prawda, gdy ciało dostosowuje się i zgadza z umysłem. I podaje powód mówiąc: Bóg jest duchem, tak więc jest konieczne, żeby oddawać Mu cześć w Duchu i prawdzie.

Pomyśl o cudzie, którego opis znajdziemy w J 9, o niewidomym od urodzenia, któremu Chrystus przywrócił wzrok, do którego mówi: «Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?». On odpowiedział: «A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?» Rzekł do niego Jezus: «Jest Nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie». On zaś odpowiedział: «Wierzę, Panie!» i oddał Mu pokłon. (J 9,35-38). Zauważ pełne szacunku wewnętrzne poruszenie w duszy i zewnętrzny cielesny gest, gdy oddał Mu pokłon.

Trzej królowie postąpili w ten sam sposób, gdy zobaczyli Dzieciątko Jezus. Natychmiast  wstąpiło w ich dusze poruszenie pełnej szacunku bojaźni, spowodowane obecnością Bożego majestatu. W tej chwili upadli na twarz i oddali Mu pokłon.

(Kazanie pierwsze na Epifanię [fragm.], św. Wincenty Ferreriusz)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Aniela z Foligno (św): Mój umiłowany synu, spiesz do Krzyża i módl się

by 1 komentarz

Mój umiłowany synu, spiesz do Krzyża i módl się żeby Ten, który umarł na Nim dla ciebie, tak Cię oświecił, żebyś mógł w pełni poznać dwie rzeczy: Jego i siebie samego, i żebyś dogłębnie poznając swoje własne winy mógł wznieść się do Bożej słodyczy, powstając z miłości twoich błędów do Bożego miłosierdzia i odrzucając wszelki błąd.

Widząc jak niepojęty i nieporównywalny z niczym Bóg zaadoptował cię – tak pełnego grzechów – i wybrał żebyś był Jego synem, racząc być twoim Ojcem, nie powinieneś okazać się niewdzięcznym, ale powinieneś poznawać jak wszelkimi sposobami być posłusznym poleceniom tak wspaniałego i kochającego Ojca. Jeśli bowiem wola Ojca nie wypełnia się w Jego prawowitych synach, jak będzie wypełniona w nieprawych?

Nieprawymi synami są ci, którzy pod pozorem złych pożądań ciała, wyłamują się spod Ojcowskiego wychowania. Prawowitymi natomiast są ci, którzy kierując się swoją żarliwą miłością, usilnie starają się naśladować swojego Mistrza w ubóstwie, cierpieniu i ludzkiej wzgardzie. I te trzy rzeczy, moi ukochani synowie, musicie poznać i wziąć za fundament i zwieńczenie wszelkiej doskonałości, ponieważ przez te trzy dusza jest oświecana, oczyszczana, wydoskonalana i przygotowywana do Boskiego przeobrażenia.

(Księga Bożego pocieszenia, bł. Aniela z Foligno)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Maria od Wcielenia: Swoimi słowami zapalał ogień miłości Bożej

by 1 komentarz

[Święty Jan od Krzyża] miał wielką moc oddziaływania przez słowa, które wypowiadał; mówił o miłości Boga, modlitwie i kontemplacji w sposób bardzo głęboki, a czynił to, ponieważ nie umiał mówić o innych rzeczach. Jego mówieniu towarzyszyła wielka łaska, gdyż to, co mówił, wpisywało się w duszę i swoimi słowami zapalał ogień miłości Bożej. Odnosiło się zawsze wrażenie, że jego dusza trwa w nieustannej modlitwie.

Polubienie (2 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...