— Dziś sprowadź Mi dusze oziębłe i zanurz je w przepaści miłosierdzia Mojego. Dusze te najboleśniej ranią serce Moje. Największej odrazy doznała dusza Moja w Ogrójcu od duszy oziębłej. One były powodem, iż wypowiedziałem: Ojcze, oddal ten kielich, jeżeli jest taka wola Twoja. — Dla nich jest ostateczna deska ratunku uciec się do miłosierdzia Mojego.
Jezu najlitościwszy, któryś jest litością samą, wprowadzani do mieszkania najlitościwszego Serca Twego dusze oziębłe, niechaj w tym ogniu czystej miłości Twojej rozgrzeją się te zlodowaciałe dusze, które podobne [są] do trupów i takim Cię wstrętem napawają. O Jezu najlitościwszy, użyj wszechmocy miłosierdzia swego i pociągnij je w sam żar miłości swojej, i obdarz je miłością świętą, bo Ty wszystko możesz.
Ogień i lód razem nie może być złączony,
Bo albo ogień zgaśnie, albo lód będzie roztopiony.
Lecz miłosierdzie Twe, o Boże,
Jeszcze większe nędze wspomóc może.
Ojcze Przedwieczny, spójrz okiem miłosierdzia na dusze oziębłe, a które są zamknięte w najlitościwszym Sercu Jezusa. Ojcze miłosierdzia, błagam Cię przez gorzkość męki Syna Twego i przez trzygodzinne konanie Jego na krzyżu, pozwól, aby i one wysławiały przepaść miłosierdzia Twego…
Amen.
(Dzienniczek 1228-1229, św. Faustyna Kowalska)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) 
Loading...
Z całego serca kochaj Boga (por. Pwt 11,1; Łk 10,27) i Jezusa (por. 1Kor 16,22), Jego Syna, za nas grzesznych ukrzyżowanego; niech pamięć o Nim nie opuszcza nigdy twoich myśli.
O bezlitosny żołnierzu! O, serce żelazne! Czy mało zniosło to Ciało przed zgonem, że jeszcze po śmierci się nad nim pastwisz? Jak wielkiej i nieubłaganej trzeba nienawiści, żeby się mścić na nieprzyjacielu nawet i wtedy, gdy już na naszych oczach skonał? Podnieś swój okrutny wzrok i spójrz na tę martwą twarz, na zawarte oczy; na opuszczoną głowę, na siną bladość śmierci malującej się na policzkach — będziesz twardszy od stali, od diamentu, nawet od siebie samego, jeśli się nie zatrzymasz!
(Polub jako pierwszy)