Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary
Tylko poprzez siłę łaski natura może się uwolnić od obciążeń, może zostać odnowiona w czystości i przygotowana do podjęcia życia Bożego. A samo to życie Boże jest siłą wewnętrzną, z której wypływają dzieła miłości.
Kto chce je w sobie trwale zachować, musi stale pić ze źródeł, które nigdy nie wysychają, musi czerpać z sakramentów św., przede wszystkim z Sakramentu Miłości.
(Wykład wygłoszony w Salzburgu [fragment], św. Teresa Benedykta od Krzyża)
(Polub jako pierwszy) 
Loading...Wiara daje nam odpowiedź, gdzie należy szukać tego źródła mocy. Bóg – jak uczy wiara, a doświadczenie życia z wiary to potwierdza – nie wymaga od człowieka rzeczy, do której by mu jednocześnie nie udzielił sił. Wnętrze duszy jest naczyniem, w które Duch Boży wlewa życie łaski, gdy mu się dusza otwiera mocą swej wolności. A Duch Boży jest sensem i mocą. Udziela On duszy nowego życia i uzdalnia ją do czynów, którym by według swej natury nie sprostała, i jednocześnie wskazuje kierunek jej działaniu. W zasadzie każde sensowne żądanie, które z obowiązującą mocą staje przed duszą, jest słowem Boga. Nie istnieje przecież żaden sens, który nie miałby swej wiecznej ojczyzny w Logosie. A kto takie słowo Boże ochotnie w siebie przyjmuje, ten też otrzymuje moc Bożą, by na nie odpowiedzieć. Każdy wzrost łaski wzmacnia równocześnie istnienie duchowe i daje duszy bogatsze i subtelniejsze zrozumienie słowa Bożego, nadnaturalnego sensu, który przemawia z każdego zdarzenia i jako naleganie daje się wyczuć w jej wnętrzu. Dlatego dusza, która na mocy swej wolności opiera się na Duchu Bożym czy na życiu łaski, jest zdolna do pełnej odnowy i przemiany.
(Polub jako pierwszy) Loading...
Nikt, Panie, nie odczuł tak ciężkiej udręki, jak wówczas, gdy zgrzeszywszy, pokutował. Trudno jest, Panie, wyjść z bagna swych występków i pokutować, gdyż jeśli Ty, Panie, nie udzieliłbyś mi pomocy, nigdy nie miałbym w sobie odwagi, skruchy i żalu za me grzechy ani nie mógłbym dokonać godnego dzieła naprawy, żeby zadośćuczynić Twej sprawiedliwości. Ty widzisz. Panie, że nie mogę przezwyciężyć ciała ani silić się na cnotę; dlatego proszę Cię, żebyś mi pomógł, bym odniósł zwycięstwo nad samym sobą i abym również mógł pokutować za wielkie grzechy, które popełniłem przeciw Tobie. Lecz pomoc, której przyzywam jest mi dana, skoro spoglądasz na mnie litościwym okiem, sprawiając, że kocham Cię bardziej niż wszystko.
— Mój synu, musisz mnie kochać. Widzisz
Mój bok przebity, moje serce, co promieniuje i krwawi,
I moje stopy znieważone, które Magdalena obmywa
Łzami i me ramiona obolałe pod ciężarem
Twych grzechów i moje dłonie! I widzisz krzyż,
Widzisz gwoździe, żółć, gąbkę i wszystko cię poucza,
Abyś niczego nie kochał na tym świecie, gdzie ciało króluje,
Tylko Ciało moje i moją Krew, moje słowo i mój głos…
(Księga kontemplacji, bł. Rajmund Lull)
(Polub jako pierwszy) Loading...
Dobrą jest rzeczą iść na cały świat, głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, o którym pisze Apostoł do Koryntian: Jeśli kto jest w Chrystusie, jest nowym stworzeniem, dawne rzeczy przeminęły; i oto wszystko stało się nowe (2 Kor 5,17). A w Psalmie czytamy: Lud, który zostanie stworzony, będzie chwalił Pana (Ps 101,19). I u Izajasza: Oto Ja stwarzam Jeruzalem na radość, a jego lud na wesele. I radować się będę w Jeruzalem, i weselić się będę w moim ludzie (Iz 65,18n).
Stwarzać oznacza czynić coś z niczego. Człowiek, kiedy jest w grzechu ciężkim, jest niczym, ponieważ Bóg, który prawdziwie jest, nie przebywa w nim przez łaskę (niczym stają się ludzie, rzecze Augustyn, kiedy grzeszą); ale kiedy przez łaskę Bożą zwraca się do pokuty, stwarza się w nim nowe stworzenie, to znaczy czyste i nowe sumienie. Ono jest Jeruzalem, to znaczy miastem pokoju, które raduje się z udzielanego mu miłosierdzia Bożego.
Stworzony zostaje również lud wielu dobrych uczuć i myśli, w których radość i cześć Boga z Jego słodkości, której już kosztuje. Wtedy dawne rzeczy, to znaczy działanie i zastarzałe postępowanie pięciu zmysłów, przemijają i ustępują, a powstają nowe w Chrystusie, aby człowiek żył już nie dla siebie, ale dla Niego, który za niego umarł. To jest zatem wszelkie stworzenie, mianowicie odnowienie przez łaskę wewnętrznego i zewnętrznego człowieka. Temu stworzeniu mamy głosić Ewangelię, to znaczy zwiastować dobro.
„Ewangelia” po grecku, „dobra nowina” po łacinie. Ten zwiastuje dobro wszelkiemu stworzeniu, kto wewnętrznie i zewnętrznie kształtuje się za pomocą cnót; ten przepowiada Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, kto w tajemnicy swego serca pobożnie rozważa, jaka to będzie owa chwała — stać razem z błogosławionymi duchami przed obliczem Stwórcy, chwalić Go razem z nimi bez końca; z Nim, który jest życiem, razem zawsze żyć oraz stale cieszyć się niewymowną radością. Z takiego przepowiadania pochodzą te dwie rzeczy, które następują: Kto uwierzy i ochrzci się.
Mówimy, że wierzyć (credere) to dawać serce (cor dare). Daj mi — rzecze — synu, swoje serce (Prz 23,26). Kto daje serce, daje wszystko. Tak więc ten wierzy, kto w pobożności serca cały poddaje się Bogu. Zostaje ochrzczony, kiedy oblewa się łzami albo na skutek słodyczy kontemplacji, albo rozważania własnej niegodziwości, albo współczucia potrzebie brata. Kto natomiast nie uwierzy, to znaczy nie odda serca Bogu, kto nie da siebie Bogu, z konieczności odda się diabłu albo ciału, albo światu; a ktokolwiek tym się odda, będzie potępiony.
(Kazanie na Wniebowstąpienie Pańskie [fragm.], św. Antonii z Padwy)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...Gołąb, oznaczający dar Ducha Świętego, przybywa do arki twojego serca — do ciebie należy natomiast wyciągnąć rękę miłości by go pochwycić. Zastanów się dobrze, czy wszystko w tobie jest gotowe na przyjęcie łaski i postaraj się usunąć każdą przeszkodę na tej drodze — zabezpieczając swoje serce i kierując zawsze swoje oczy ku ziemi, by poznać swoją małość i nie być rozproszonym.
(Trzecie abecadło duchowe, Franciszek de Osuna)
(2 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...W miłości można oglądać Pana Jezusa twarzą w twarz. Jakie to szczęście dla duszy miłującej Go nade wszystko. Tylko Bóg zdolny jest podnieść człowieka do wyżyn, do których sam człowiek wznieść się nie potrafi.
(Polub jako pierwszy) Loading...