Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

Krzyż

Ludwik z Granady (św.): Ze wszystkich stworzeń najbardziej zraniona i udręczona

by Zostaw komentarz

Jaką wielką radość odczuwał święty Symeon, widząc i trzymając na ręku Dziecię – przekracza ona wszystko, co dałoby się powiedzieć. (…) Kiedy Go ujrzał przed sobą i wziął na ręce, poznał z natchnienia Ducha Świętego, że w tym drobnym ciałku mieści się cały majestat Boga, i widział obok Syna Matkę: cóż odczuło wtedy jego pobożne serce na widok dwóch takich świateł i poznając takie cuda? (…)

Skoro rozważyłeś w ten sposób uczucia serca świętego starca, usiłuj popatrzeć na serce Najświętszej Panny. Ujrzysz Ją napełnioną z jednej strony niewymowną radością i podziwem, gdy słyszy, co mówią o wielkości i cudowności tego Dziecka, z drugiej jednak – niezmierną żałością – choć i radość w niej była – gdy słyszy smutne nowiny, jakie prorokuje święty mąż o tymże Dziecku mówiąc, że będzie celem, do którego świat cały, wszyscy ludzie żyjący według ciała kierować będą strzały swego gniewu i będą Mu się sprzeciwiać, ile tylko zdołają. To wszystko ma przeszyć serce Najświętszej Panienki ostrzem bólu.

Dlaczegóż zechciałeś, Panie, żeby tak wcześnie objawiona była tej najniewinniejszej Oblubienicy Twojej ta wiadomość, która będzie nieustanną męką całego Jej życia? Dlaczego tajemnica nie pozostawała pod kluczem milczenia aż do chwili męki, ażeby wtedy dopiero stała się męczennicą, a nie była nią przez całe życie? Dlaczego, Panie, nie zadowala się Twoje litościwe serce tym, że ta Pani była zawsze Dziewicą, ale chcesz, żeby i męczennicą była zawsze? Czemu zasmucasz istotę, którą tak miłujesz, która tyle czasu Ci służyła i nigdy nie zasłużyła na karę?

Panie, na pewno dlatego Ją zasmucasz, że Ją kochasz i  nie chcesz ujmować Jej zasługi cierpliwości ani chwały tego męczeństwa ducha, ani ćwiczenia w cnocie i naśladowaniu Chrystusa, ani zapłaty za trud, który im jest większy, na tym większą zasługuje nagrodę. Niech nikt więc nie gardzi trudami, niech nie ma krzyża w nienawiści i niech nie uważa, że stracił łaskę Bożą, kiedy się znalazł w nieszczęściu, bo najbardziej umiłowana i obdarowana ze wszystkich stworzeń była jednocześnie najbardziej ze wszystkich zraniona i udręczona.

(Podręcznik życia chrześcijańskiego, św. Ludwik z Granady)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Leon Wielki (św.): Śmierć Chrystusa na krzyżu

by Zostaw komentarz

Nic bardziej cudownego i wzniosłego niż śmierć Chrystusa na krzyżu dla zbawienia świata. Tej świętej tajemnicy służyły wszystkie misteria poprzednich wieków.

(Mowa 54, św. Leon Wielki)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Nie bój się przeciwności

by Zostaw komentarz

Nie bój się przeciwności, ponieważ kładą one duszę u stóp krzyża, a krzyż umieszcza ją u bram nieba, gdzie znajduje Tego, który jest zwycięzcą śmierci, i wprowadza ją do wiecznej radości.

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej (św.): Umiłowanie cierpienia

by Zostaw komentarz

Cierpienie pociąga mnie coraz bardziej. Pragnienie to prawie przewyższa tęsknotę za niebem, która przecież jest we mnie tak potężna. Jeszcze nigdy Bóg nie dał mi tak wielkiego zrozumienia, że boleść jest największą rękojmią miłości, jaką Bóg może dać stworzeniu. Za każdym nowym cierpieniem całuję krzyż Mistrza, szepcząc Mu: Dzięki, nie jestem godna. Myślę bowiem, że cierpienie było nieodłącznym Jego towarzyszem przez całe życie, a ja nie zasługuję, by Ojciec Niebieski i ze mną postępował podobnie.

Po tym poznać możemy, iż Bóg jest w nas i miłość Jego nami owładnęła, jeśli nie tylko z cierpliwością, lecz z wdzięcznością przyjmujemy przeciwności i cierpienia. By do tego dojść, trzeba wpatrywać się w Ukrzyżowanego z miłości. Taka kontemplacja, o ile jest prawdziwa, doprowadza niezawodnie do umiłowania cierpienia. Droga mamo! W świetle tryskającym z krzyża przyjmuj wszelkie doświadczenia, każdą przeciwność, każdą przykrość. W ten sposób podobamy się Bogu i postępujemy na drogach miłości. Podziękuj Mu za mnie, czuję się tak bardzo, bardzo szczęśliwa! Pragnęłabym udzielić nieco z mojego szczęścia tym, których kocham. Wyznaczam ci spotkanie w cieniu krzyża, by tam nauczyć się sztuki cierpienia.

(List do matki, 18 lipca 1906 r. [fragm.], bł. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Albert Chmielowski (św.): Gorycze Serca Jezusowego i miłość krzyża

by Zostaw komentarz

O, gdybyśmy mogli przez doświadczenie poznać zachwyt miłości świętych, wtedy kiedy byli upokarzani, wzgardzeni, cierpiący na zewnątrz i wewnątrz, aby tak poznali gorycze Serca Jezusowego, nabylibyśmy prędko umiejętności krzyża. Ale tę posiadają tylko serca kochające.

Kochać krzyż – co to? Czy zmienić naturę, żeby to co przykre było miłe, pocieszające to co smutne, przyjemne co przykre duszy i ciału. Nie. Znajdować pociechę uczuciową w cierpieniu ciała i duszy jest to cud, który Pan Bóg niekiedy sprawiał dla okazania Swej obecności w pokusach i męczeństwach, ale nie prawo.

Miłość krzyża nie jest czuła. Pan Jezus w Ogrojcu nie miał mniej miłości, jak na górze Tabor. Miłość krzyża opiera się na chęci podobieństwa z Chrystusem, na zgadzaniu się z Wolą Jego. Na zimno, niewzruszenie dusza się decyduje na nagi krzyż. Zapewne, że Bóg daje pociechy, potoki, rozkosze takie, że święte dusze skarżyły się niekiedy na nie, ale nigdy ich nie szukały i nie pragnęły, tylko krzyża; że jest naczyniem wybranym, ja mu okażę, jak wiele ma cierpieć. Najskuteczniejszy sposób chwały Boskiej jest cierpieć dla niej.

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Atanazy Wielki (św.): Antoni, ulitowawszy się nad ich niewiedzą, powiedział…

by Zostaw komentarz

Kiedy indziej znów przyszli do niego inni, których poganie uważali za mędrców, i chcieli, by im opowiedział o naszej wierze w Chrystusa. Próbowali dyskutować na temat kerygmatu o Boskim krzyżu, by go wyszydzić. Antoni odczekał chwilę i ulitowawszy się na początku nad ich niewiedzą, powiedział przez tłumacza, który dobrze przekładał jego słowa:

— Co jest lepsze? Zgadzać się na krzyż czy przypisywać tym, których wy nazywacie bogami, cudzołóstwo i uwodzenie dzieci? To, o czym my mówimy, jest znakiem męstwa i znamieniem pogardy śmierci. To, o czym wy mówicie, namiętnościami rozwiązłości (…)

Mówiąc jednak wciąż o Krzyżu, co uznacie za lepsze, nieść go, gdy spisek zostaje uknuty przez złych ludzi, ani nie obawiać się śmierci pod żadną postacią; czy pleść o podróżach Ozyrysa i Izydy, zasadzkach Tyfona, ucieczce Kronosa, pożeraniu przez niego własnych dzieci i ojcobójstwie? To są właśnie wasze mądrości.

Jak jednak, kiedy szydzicie z Krzyża, nie podziwiacie zmartwychwstania? Przecież ci sami którzy powiedzieli nam o jednym, napisali także o drugim. Lub czemu kiedy wspominacie o Krzyżu milczycie o umarłych którzy zostali wskrzeszeni, niewidomych którzy odzyskali wzrok, o paralitykach którzy zostali uzdrowieni, trędowatych, którzy zostali oczyszczeni, o chodzeniu po wodzie i innych znakach i cudach, które wskazują, że Chrystus nie jest wyłącznie człowiekiem, ale i Bogiem? Wydaje mi się, że jesteście bardzo niesprawiedliwi i nie zgłębiliście uważnie naszych Pism. Przyjrzyjcie się jednak i zobaczcie, że czyny Chrystusa dowodzą że był On Bogiem, który przyszedł na świat dla zbawienia ludzi.

(Żywot św. Antoniego, św. Atanazy)

Polubienie (3 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...