Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

kierownik duchowy

Teresa od Jezusa (św.): Jak wielki skarb macie w tym świętym

by Zostaw komentarz

Ubawiłaś mnie, córko, kiedy to bez powodu narzekasz, mając tam przecież mojego Ojca Jana od Krzyża, który jest wspaniałym i Bożym człowiekiem. Mówię Ci, moja córko, że odkąd nie ma go u nas, nie znalazłam w całej Kastylii kogoś takiego jak on, ani kogoś takiego, kto potrafiłby tak jak on rozpalić w gorliwym dążeniu do nieba. Nie uwierzysz, jakiej doznaję samotności z powodu jego nieobecności.

Zważ na to, jak wielki skarb macie w tym świętym. Niech wszystkie siostry w klasztorze z nim rozmawiają i mówią mu o sprawach ich dusz, a zobaczą, jaką korzyść wyniosą, jakich dokonają postępów w tym, co odnosi się do ducha i doskonałości; dzieje się tak, ponieważ nasz Pan udzielił mu do tego szczególnej łaski.

(List do bł. Anny od Jezusa, XI/XII 1578 r., św. Teresa od Jezusa)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Magdalena od Ducha Świętego: Jan od Krzyża był i jest wzorem i mistrzem

by Zostaw komentarz

Zarówno za życia, jak i teraz po śmierci nasz wielki Ojciec i święty brat Jan od Krzyża, był i jest wzorem i mistrzem doskonałości zakonnej, a jego cnoty były tak wielkie, że wydaje mi się zuchwalstwem z mojej strony, która ich nie mam, aby o nich mówić.

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Ludwik z Granady: Rachunek sumienia ze stosunku do Boga

by Zostaw komentarz

Po zastanowieniu się nad punktami ze wstępu należy badać sumienie w następującym porządku:

W stosunku do Boga

W stosunku do Boga jesteśmy obowiązani praktykować trzy cnoty teologiczne: wiarę, nadzieję i miłość. Z uchybień przeciw nim może się człowiek oskarżać w sposób następujący:

Przeciw miłości — że nie miłował Boga z całego serca i całej duszy, jak był zobowiązany, lecz skierował swą miłość ku stworzeniom i marności tego świata, zapominając o Stwórcy.

Przeciw wierze — że nie miał tak silnej wiary, jak powinien był i że nie odrzucał natychmiast od siebie przeciwnych jej myśli i wyobrażeń, jakie mu szatan nasuwał.

Przeciw nadziei — że w trudach i przeciwnościach, które go spotykały, nie uciekał się do Pana z taką ufnością, jak był powinien i że zanadto się martwił i upadał pod ich ciężarem — gdyż płynie to ze zbyt słabego zaufania.

Przeciw czystości intencji — że w służbie Bożej uczynki Spełniane były nie z czystej intencji dla samego Boga, ale czasem z obowiązku, czasem ze zwyczaju, to znów bo odpowiadały chęciom i z innych podobnych przyczyn.

Należy się też oskarżyć, że się było słabym i niedbałym w słuchaniu Bożych natchnień i wezwań, często opierając się Duchowi Świętemu, aby nie zadawać sobie gwałtu i trudu. To jest wina bardzo wewnętrzna i utajona, którą należy zawsze brać pod uwagę.

Również trzeba wyznać, że się było nie dość wdzięcznym za dobrodziejstwa Boże, nie dość dziękowało się za nie i nie korzystało się z nich, aby bardziej kochać i lepiej służyć Dawcy wszystkiego.

Przyznaj się również, iż zapomniałeś o Panu, tak że był jakby wygnany z serca, choć powinno się trwać ciągle w Jego obecności i mieć Go zawsze przed oczyma.

Należy się również oskarżać o brak cierpliwości w znoszeniu przeszkód pochodzących przecież od Boga, o brak zrozumienia tego, że są zesłane dla i naszego dobra, o niedostateczne podziękowania za nie składane. Jeśli sumienie wyrzuca nam coś w sposób szczególny, ten punkt można rozwinąć.

Oskarżyć się też trzeba o brak należnej pobożności i szacunku, gdy uczestniczymy we Mszy świętej i Liturgii godzin, a także gdy jesteśmy w obecności Najświętszego Sakramentu.

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Ludwik z Granady: Rachunek sumienia dla przyjaciół Boga

by 1 komentarz

Ludwik z Granady był wytrawnym i poszukiwanym kierownikiem duchowym. Spotykając często osoby szczerze dążące do pogłębionej relacji z Jezusem zauważał, że są wśród nich tacy, którzy „mają dużo trudności i skrupułów” i często, „badając swoje sumienie, nie wiedzą, czego się uchwycić, żeby mieć co wyznać na spowiedzi. Bo z jednej strony wiedzą na pewno, że nie brak im grzechów, a z drugiej strony, przygotowując się do spowiedzi, nie znajdują ich, martwią się tym bardzo i sądzą, że nigdy się nie spowiadają jak należy”

Źródła tego stanu, w którym ktoś jest przekonany o swojej grzeszności, nie mogąc przypomnieć sobie konkretnych przewinień, święty dopatruje się w dwóch przyczynach. Pierwsza związana jest z tym, że na ogół „trudno jest człowiekowi poznać siebie samego”. Druga polega na tym, że „grzechy sprawiedliwych, którzy, jak mówił Mędrzec, upadają siedem razy na dzień (Prz 24,16), są to raczej grzechy zaniedbania niż uczynku” z samej swojej natury „bardzo trudne do rozpoznania”.

Ludwik trafnie zauważa, że trudność ta wynika z prostego faktu – „temu, czego nie ma, brakuje widzialnej postaci”. Skoro więc osoby takie nie dopuszczają się tak często grzechów uczynkowych, „a nie rozumieją grzechów zaniedbania, nie znajdują nic do wyznania i martwią się tym”. Z myślą o nich święty ułożył specjalny rachunek sumienia, który dotyczy przede wszystkim grzechów zaniedbania.

Kaznodzieja zdaje sobie sprawę z tego, że „wiele z nich może czasem nie być nawet grzechami powszednimi — są to zwykłe niedoskonałości i upadki — jednak też mogą nimi być, więc ci, co dążą do doskonałości, nie powinni całkowicie ich pomijać przy spowiedzi. Nie należy tego robić zawsze, tylko czasami, zwłaszcza przy okazji wielkich świąt, żeby nie męczyć spowiedników zbytnim wielomówstwem. Lecz przy zwykłych spowiedziach każdy może tu znaleźć coś, co należy wyznać, by uzyskać spokój sumienia”.

Autor podzielił swój rachunek sumienia na trzy części, według trzech rodzajów zaniedbań, które mogą być wymierzone: „przeciw Bogu, przeciwko sobie samemu lub bliźnim”.  Dla wielu osób tekst ten może stanowić niezwykle cenną pomoc.

Wprowadzenie

„Po odmówieniu spowiedzi powszechnej, przed oskarżeniem się szczegółowym, trzeba obwinić siebie o cztery rzeczy następujące:

Po pierwsze, że nie jest się dostatecznie dobrze przygotowanym do sakramentu pokuty oraz że nie dosyć było starania o dobry rachunek sumienia.

Po drugie, że skrucha i żal za grzechy nie są dostatecznie wielkie, a postanowienie poprawy nie jest dosyć stanowcze i prawdziwe.

Po trzecie, że przyjąłem Komunię świętą bez należytej czystości sumienia, bez należytego szacunku i pobożności, jakie być powinny. Po jej przyjęciu nie byłem skupiony tak, jak należało wobec Gościa tak wielkiego.

Po czwarte, że nie dosyć starania włożono w poprawę życia, nie usiłowano co dzień lepiej służyć Bogu, raczej pozostawało się w tej samej letniości i niedbalstwie, a nawet wręcz się cofało”.

Kolejna część Rachunku sumienia według Ludwika z Granady już wkrótce na stronach Skarbów Kościoła.

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...