Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary
Gdybym była bogata, nie mogłabym patrzeć na ubogiego głodnego bez udzielenia mu z moich dóbr. Tak samo w miarę zdobycia jakiegoś skarbu duchowego, czując w tej chwili, że są dusze, którym grozi niebezpieczeństwo potępienia, oddaję im wszystko, co posiadam i nie znalazłam jeszcze ani jednej chwili, by móc sobie powiedzieć: teraz pracować będę dla siebie
(Żółty zeszyt, św. Teresa od Dzieciątka Jezus)
(Polub jako pierwszy) 
Loading...Nie wiem, co bym dała, żeby głosić całemu światu ślepe oddanie się w ręce Boże.
(Obras completas, św. Teresa z Los Andes)
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...Co do mnie, to pragnę być kochaną dopiero w niebie. Z radością myślę, że tam będą mnie wszyscy kochać, nawet ci, którzy na świecie najmniej mnie lubią. Uważam, że miłość okazywana świętym na ziemi jest bardziej dla nas niż dla nich, bo to my czerpiemy z tego dobro i my mamy z tego korzyść
(Rady i wspomnienia, św. Teresa od Dzieciątka Jezus)
(Polub jako pierwszy) Loading...
Ciąg dalszy listu Juanity (św. Teresy z Los Andes) do brata Lucho:
Drogi Lucho, gdybyś znał gorycz jaką znajduję we wszystkim co mnie otacza, nie dziwiłbyś się, że szukam murów klasztoru w którym mogłabym żyć i spędzić tam całe swoje życie na modlitwie nie zakłócanej już zgiełkiem tego świata. Nie możesz teraz tego zrozumieć, ale będę się modlić by Bóg objawił się twojej duszy któregoś dnia, tak jak w swojej nieskończonej dobroci objawił się mojej. Wtedy sam się przekonasz, że jest niemożliwym nie cierpieć strasznie, kiedy dusza napotyka wiele przeszkód, które nie pozwalają jej trwać nieprzerwanie na tej miłosnej kontemplacji uwielbianego Wszystkiego. Życie pośród tych których kocham czyni to niemożliwym. Troski życia uniemożliwiają to, choćby cieszyło się najpełniejszą wolnością.
Lucho, ty który jesteś tak umiłowany, mówię do Ciebie serce do serca. W tej chwili odczuwam cały ból naszego rozdzielenia. Kocham Cię jak nigdy przedtem. Na świecie jest niewiele rodzeństwa tak sobie bliskiego jak my dwoje. Jednak mimo to mówię Tobie „żegnaj, do spotkania w Bogu”. Tak, Lucho (imię Lucho ozn. po hiszpańsku walkę, zmaganie) mojej duszy. Jest koniecznym bym powiedziała to słowo, które z jednej strony wydaje się tak okrutnym, nie jest jednak takim gdy weźmie się pod uwagę że mówi ono: „Do spotkania w Bogu”. Drogi Lucho, będziemy tam żyć zjednoczenie na zawsze. W Bogu podaruję Tobie nieskończone spotkanie.
(…)
Nie wiesz jak bardzo jestem wdzięczna za twoją miłość, Lucho. Naprawdę wiem że na nią nie zasługuję; uwierz mi jednak, kocham cię dwa razy bardziej, szalenie. Wyobraź sobie teraz: opuszczam nie tylko ciebie, ale jeszcze dwoje ludzi których uwielbiam najbardziej: swojego ojca i swoją matkę. I co jest pewne opuszczę ich dla Boga. Bardzo dużo się nad tym zastanawiałam i nie chcę do tego wracać, ponieważ zostając Karmelitanką zrealizuję w całości ten ideał szczęścia, który sobie wytyczyłam.
Pozostając w świecie byłabym niezdolna osiągnąć to szczęście o którym piszesz; ponieważ cnota jest rośliną której sokami jest Boża łaska. Bez niej, cnota zanika. Powiedz mi szczerze, czy myślisz, że Bóg da mi łaskę gdy okażę się niewierną w podążaniu za Nim? Nie. Kiedy obdarzył mnie odwagą poświęcenia wszystkiego dla Jego miłości, nie może zabraknąć mi hojności. Poza tym jaka łaska może być większa niż dar powołania? I to po tylu dowodach miłości Boga do nędznego stworzenia miałabym pozostać w domu, ze wszystkimi których kocham i pośród wszelkich wygód? Wyrzeka się wszystkiego dla człowieka, ale już dla Boga nie akceptuje się choćby najmniejszego wyrzeczenia!
Gdybyś, drogi Lucho, widziałbyś mnie wychodzącą za mąż za dobrego, młodego mężczyznę, który nie miałby wielkiej fortuny i zabrał mnie na wieś, daleko od was wszystkich, pogodziłbyś się z tym. Jesteś zły, ponieważ to jest Bóg? Kto może uczynić mnie szczęśliwszą niż Bóg? W Nim znajduję wszystko.
Teraz powiedz mi, czy między wszechmogącym Bogiem i jego stworzeniem nie istnieje niepojęta przepaść? Jednak On nie pogardza zniżaniem się do niej aby zjednoczyć ją z sobą i przebóstwić ją. Czy mam prawo wzgardzić ręką Wszechmogącego, Tego, który zachowuje mnie w swojej wielkiej dobroci? Nie. Nigdy. Nikt nie przekona mnie, że moją powinnością nie jest pójście za Bogiem i poświęcenie wszystkiego by odpłacić za Jego nieskończoną miłość najlepiej jak potrafię. Cokolwiek innego byłoby samolubstwem z mojej strony. Mam nadzieję, że oceniasz to w taki sam sposób jak ja.
Odnosząc się do tego co powiedziałeś o chwale Boga, która nie zyskałaby w niczym gdyby wszyscy mieli wstąpić do zakonów – podzielam twoje zdanie. Ty jednak musisz przyznać, że nie wszyscy dobrzy ludzie są wzywani przez Boga do życia zakonnego. Istnieją jednak dusze w które Bóg wlewa pociąg do doskonałości i takie zawodzą nie oddając się jemu.
To prawda, że cnotliwe dusze są potrzebne w świecie, i dziś bardziej niż kiedykolwiek, dobry przykład jest absolutnie nieodzowny; jednak, żeby pozostać w świecie, trzeba cieszyć się specjalną Bożą pomocą. Ja nie mam potrzebnych do tego sił, ponieważ On mnie o to nie prosi.
Jednak większa jest wciąż potrzeba dusz, które całkowicie oddane służbie Bożej, wychwalają Go nieustannie aby zadośćuczynić za rany zadane Mu przez świat; dusz które Go kochają i dotrzymują Mu towarzystwa aby zadośćuczynić za opuszczenie zgotowane Mu przez ludzi; dusz, które modlą się i nieustannie błagają za przestępstwa grzeszników; dusz które ofiarują się w milczeniu, bez żadnych zewnętrznych oznak chwały w ukryciu swoich klasztorów, w intencji upadłej ludzkości. Tak, Lucho, Karmelitanka oddaje więcej chwały Bogu niż jakikolwiek apostoł. Święta Teresa ocaliła więcej dusz przez swoją modlitwę niż święty Franciszek Ksawery, a apostolat ten pozostawał nieznany nawet jej samej.
Mówisz mi, że zalety które Bóg mi ofiarował powinnam wykorzystać na Jego chwałę. Tak, tak jak mówisz, to prawda że je posiadam. Jak mogłabym oddać większa chwałę Bogu, niż oddając się całkowicie Jemu i poświęcając dzień i noc moje zdolności, tak intelektualne jak i moralne, na poznawanie i kochanie Go? Nie posiadam urody; gdybym ją jednak miała, nie wahałabym się by poświęcić Mu ją również, ponieważ On zasługuje na wszystko co najlepsze i najpiękniejsze…
(List do Lucha cz 2, św. Teresa od Jezusa z Los Andes)
(Polub jako pierwszy) Loading...Nasza działalność dla drugich będzie tak długo błogosławiona, dopóki na jej łup nie wydamy zasad naszej wiary i będziemy postępować zgodnie z sumieniem, bez oglądania się na względy ludzkie. Jeżeli zaś kiedykolwiek już w ten sposób działać nie można, uważam, że trzeba stamtąd odejść. Bóg dysponuje wielu innymi środkami i drogami, aby pomagać duszom.
(List do s. Adelgundis, św. Teresa Benedykta od Krzyża; wł. Edyta Stein)
(Polub jako pierwszy) Loading...
13-to letnia Edyta traci dziecięcą wiarę i zaczyna określać się mianem ateistki. Pochodzi z rodziny o żydowskich korzeniach. Dla jej praktykującej mozaizm matki decyzja nastolatki jest niezwykle trudna do przyjęcia. Edyta jest jednak uparta i bezkompromisowa. Nie znajduje tego czego szuka w wierze przodków, a jej szczerość i prostolinijność wyklucza udawanie pobożności.
Jednocześnie dusza Edyty jest spragniona prawdy, tęskni za nią i szuka jej. Najpierw w psychologii. Nie trwa to jednak zbyt długo. Zdobyta wiedza nie zadowala rozbudzonego intelektu młodej studentki. Przenosi się do Getyngi i podejmuje studia fenomenologiczne. Jej mistrzami stają się Edmund Husserl i Max Scheller.
Zafascynowana wykładami tego ostatniego, Edyta próbuje wniknąć rozumem w rzeczywistość wiary. Nie zdaje sobie jeszcze sprawy z tego, że jest to zadanie niewykonalne. Wiara jest bowiem środkiem jednoczącym z człowieka z Bogiem, a przez to – tak jak jej przedmiot – przekraczającym ludzki rozum. Sytuacja Edyty podobna jest do położenia osoby próbującej badać witraże średniowiecznej katedry od zewnątrz. Łaska uprzedza ją jednak i przygotowuje na to, co ma się wkrótce wydarzyć. Edyta odrzuca wiele przesądów i uprzedzeń. Staje się coraz bardziej otwarta i obiektywna. Od dziecka towarzyszy jej przekonanie, że kiedyś będzie wielka. Wkrótce spotka Osobę, która uczyni ją właśnie taką.
Edyta przyjaźni się w tym czasie z Państwem Reinach. Są to małżonkowie – protestanci – którzy niedawno przyjęli chrzest. Niedługo po ślubie Adolf Reinach ginie jednak na froncie. Edyta odwiedza Panią Reinach. Mają razem uporządkować dokumenty po zmarłym Adolfie. W drodze Edyta zastanawia się nad tym jak pocieszyć młodą wdowę, jednak nie znajduje nic czym mogłaby ją umocnić. Spodziewa się, że zastanie żonę zmarłego Adolfa pogrążoną w smutku i rozpaczy. Jak wielkie jest zdziwienie Edyty, gdy zastaje Panią Reinach pełną pokoju i pogody ducha. Jest rok 1917. W zetknięciu z mocą Krzyża niewiara Edyty załamuje się.
„Kto szuka prawdy – szuka Boga, choćby nawet tego sobie nie uświadamiał” – powie później.”Tęsknota za prawdą to była moja jedyna modlitwa”. Edyta przeczuwa, że wkrótce wydarzy się coś szczególnego: „Układam plany na dalsze moje życie i ze względu na nie obmyślam życie obecne. Jestem jednak w głębi przeświadczona, że zdarzy się coś takiego, co wyrzuci na śmietnik całe moje planowanie”. Bóg nie spóźnia się ze swoją łaską.
Już od dziecka Edyta lubi czytać książki. Teraz stanowi to jeden z wymogów jej naukowej pracy. Ma swojego księgarza, u którego zaopatruje się najczęściej. Pewnego dnia, pośród wielu innych pozycji, znajduje u niego książeczkę Ćwiczeń duchowych św. Ignacego z Loyoli. „Zainteresowałam się nią wyłącznie jako psycholog – będzie później wspominać – Po przejrzeniu jej zauważyłam jednak, że Ćwiczeń nie można jedynie czytać; należy je wprowadzać w czyn. Rozpoczęłam więc przy pomocy tej książeczki rekolekcje i skończyłam je po trzydziestu dniach z postanowieniem nawrócenia”.
W końcu nadchodzi sierpień 1921 r. Edyta przebywa w Palatynacie w domu swojej najlepszej przyjaciółki Hedwig Conrad-Martius i jej męża. Okazuje się, że gospodarze muszą wyjechać. Zanim się to jednak stanie, Hedwig pokazuje Edycie swoją biblioteczkę i zachęca przyjaciółkę do swobodnego korzystania z niej.
Pewnego wieczoru ma miejsce wydarzenie, które Edyta zrelacjonuje później w następujący sposób: „Sięgnęłam do biblioteki na chybił trafił i wyciągnęłam grubą książkę. Nosiła ona tytuł: Życie św. Teresy z Avila napisane przez nią samą. Zaczęłam czytać. Zaraz zostałam pochłonięta lekturą i nie przerwałam jej, dopóki nie doszłam aż do końca. Gdy zamykałam książkę, powiedziałam sobie: To jest prawda!”.
Już na następny dzień zapoznaje się z Katechizmem i Mszałem oraz uczestniczy w Mszy Świętej: „Nic nie było mi obce. Dzięki poprzedniemu studium zrozumiałam nawet najdrobniejsze ceremonie… Potem poszłam na probostwo i poprosiłam po prostu o chrzest. [Ksiądz] Spojrzał na mnie ze zdziwieniem i odparł, że przyjęcie do Kościoła św. musi być poprzedzone pewnym przygotowaniem: Jak długo pobiera pani naukę i kto jej pani udziela? Na to mogłam tylko odpowiedzieć: Proszę, niech mnie ksiądz egzaminuje”. Ku wielkiemu zdziwieniu księdza Edyta odpowiada poprawnie na wszystkie pytania. Datę Chrztu wyznaczają na 1 stycznia 1922 r.
Lektura dzieła św. Teresy od Jezusa nie tylko doprowadziła do ostatecznego nawrócenia Edyty, ale także przesądziła o dalszej jej drodze. W 1933 r. Edyta Stein wstąpi bowiem do Karmelu w Kolonii, przyjmując imię św. Teresy Benedykty od Krzyża. Trudno wyobrazić sobie tę późniejszą świętą bez św. Teresy od Jezusa, św. Ignacego Loyoli czy św. Jana od Krzyża, któremu Edyta poświęciła swoje ostatnie, niedokończone dzieło – „Wiedzę Krzyża”.
Być może Bóg przywiąże do tej lektury podobną łaskę do tej, którą otrzymała św. Teresa Benedykta od Krzyża czytając dzieło św. Teresy Wielkiej? Być może również jej dzieło stanie się drogowskazem dla któregoś świętego XXI-go wieku?
(1 głosów, średnio: 1,00 na 1) Loading...