Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

grzech

Roger z Prowansji: Unikanie grzechów i okazji do złego

by Zostaw komentarz

Bracie, jak długo człowiek robi to, co do niego należy, unikając wszelkimi siłami grzechów i okazji do złego, Bóg robi to, co należy do Niego, a mianowicie strzeże człowieka przed złem. Jeżeli zaś wystawiasz się na niebezpieczeństwo grzechu, zwłaszcza w tej dziedzinie, która na skutek zepsucia natury bardzo człowieka pociąga, jest rzeczą sprawiedliwą, aby Bóg pozostawił cię własnym siłom, które ani na moment nie wystarczą, aby oprzeć się złu bez Jego pomocy.

(Kronika 24 Generałów zakonu Braci Mniejszych)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Katarzyna ze Sieny (św.): Tylko w tym życiu zdobywa się zasługę lub grzeszy się

by Zostaw komentarz

Cóż ci rzecz o dobru, którego doznawać będą ciała uwielbione w uwielbionym człowieczeństwie Jednorodzonego Syna mego, dającym wam pewność waszego zmartwychwstania. Radować się będą na widok Jego ran zawsze świeżych, na widok blizn zawsze otwartych w Jego ciele, które wołają ustawicznie i miłosierdzie dla was do Mnie, najwyższego i wiecznego Ojca. Wszyscy weselić się będą podobieństwem z Nim. Oko ich będzie podobne do Jego oka, ręce ich do Jego rąk, całe ich ciało do ciała słodkiego Słowa, Syna mojego. Będąc we Mnie, będą w Nim, który jest jednym ze Mną. Oko ich ciała będzie rozkoszować się w uwielbionym człowieczeństwie Słowa, Jednorodzonego Syna mojego.

Czemuż to? Bo życie ich skończyło się w umiłowaniu mej miłości i przeto miłość ich trwać będzie wiecznie. Nie aby mogli zdziałać jeszcze coś dobrego, lecz znajdują radość w tym, co uczynili. To znaczy, że nie mogą dokonać żadnego czynu zasługującego, za który mogliby oczekiwać nagrody. Bo tylko w tym życiu zdobywa się zasługę lub grzeszy się, według użytku, jaki podoba się komu uczynić z wolnej woli.

Ci nie czekają ze strachem sądu Bożego, lecz z weselem. Oblicze Syna mojego nie wydaje się im strasznym, ani pełnym nienawiści, gdyż zmarli pełni miłości dla Mnie i życzliwości dla bliźniego.

Widzisz więc, że oblicze Jego nie zmieni się w sobie, kiedy On przyjdzie z majestatem moim sądzić świat, lecz zmieni się dla części tych, którzy będą przez Niego sądzeni. Potępionym ukaże się pełen nienawiści i surowości, zbawionym pełen miłości i miłosierdzia.

(Dialog o Bożej Opatrzności, XLI [fragm.], św. Katarzyna ze Sieny)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

List Barnaby: Abyśmy nie zasnęli w naszych grzechach

by Zostaw komentarz

Nie uspakajajmy się przekonaniem, że zostaliśmy powołani, abyśmy nie zasnęli w naszych grzechach, bo wówczas Książę Zła, przejąwszy nad nami władzę, wygna nas z Królestwa Pańskiego.

(List Barnaby [fragm.], koniec pierwszej połowy II w.)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Katarzyna ze Sieny (św.): Nie ciało czyni duszę szczęśliwą, lecz dusza darzy ciało szczęśliwością

by Zostaw komentarz

Nie myśl, że szczęśliwość ciała po zmartwychwstaniu przysporzy szczęśliwości duszy. Wynikałoby z tego, że dopóki dusza jest oddzielona od ciała, posiada szczęśliwość niedoskonałą. To być nie może, gdyż nie brak jej niczego do doskonałości. Nie ciało czyni duszę szczęśliwą, lecz dusza darzy ciało szczęśliwością; ona wzbogaci je własną obfitością, gdy w ostatni dzień sądu przyodzieje się własnym ciałem, które zrzuciła.

Jak dusza jest nieśmiertelna, jak została utrwalona i ustalona we Mnie, tak ciało przez to zjednoczenie staje się nieśmiertelne; straciwszy swą ciężkość staje się subtelne i lekkie. Tedy wiedz, że ciało przyjęte do chwały przeszłoby poprzez mur; ani ogień, ani woda nie wyrządzi mu szkody; nie swą własną siłą, lecz siłą pochodzącą z duszy, będącą darem łaski, udzielonym przez Mą niewysłowioną miłość, która kazała Mi ją stworzyć na obraz i podobieństwo Moje. Oko intelektu twego nie zdoła zobaczyć, ani ucho twoje usłyszeć, ani język twój opowiedzieć, ani serce pomyśleć jak wielkie jest dobro wybranych (por. 1 Kor 2,9).

Jakaż rozkosz dla nich widzieć Mnie, który jestem wszelkim dobrem. O jaką radość czuć będą posiadłszy uwielbione ciało. Dobra tego dostąpią dopiero na sądzie powszechnym, lecz teraz nie czują cierpienia. Niczego nie brak im do szczęśliwości dusza jest pełna w sobie; ciało będzie uczestniczyć w tej szczęśliwości, jak ci rzekłem.

(Dialog o Bożej Opatrzności, XLI [fragm.], św. Katarzyna ze Sieny)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...

Katarzyna z Genui (św.): Dusze w czyśćcu są całkowicie podporządkowane woli Bożej

by Zostaw komentarz

Jest oczywistym, że bunt ludzkiej woli względem woli Bożej stanowi grzech i w miarę trwania tego buntu, wina człowieka utrzymuje się. Tak więc wina tych  którzy są w piekle, po tym jak opuścili to życie z wolą trwającą w uporze, nie jest odpuszczana, ani nie może być, gdyż już dłużej nie mają możliwości zmiany. Gdy to życie kończy się dusza pozostaje na zawsze utwierdzona w dobru lub złu odpowiednio do tego, jak ona sama się określiła. Jest napisane: Gdzie cię znajdę, to jest, w godzinie śmierci, z wolą bądź ustaloną w grzechu bądź żałującą go, tam Cię osądzę (por. Mt 24, 37-42). Od tego sądu nie ma odwołania, gdyż po śmierci wolność woli nigdy nie może powrócić, ale wola zostaje utwierdzona w tym stanie w którym znajdowała się w chwili śmierci.

Dusze w piekle, będąc znalezionymi o tej godzinie z wolą grzeszenia, noszą swoją winę i karę zawsze ze sobą, i jakkolwiek ta kara nie jest tak wielka na jaką zasługują, jest ona wieczna. Ci w czyśćcu, z drugiej strony, cierpią tylko karę, gdyż ich wina została wymazana w chwili śmierci, gdzie zostali zastani w stanie nienawiści do swoich grzechów i skruchy z powodu obrazy wyrządzonej Bożej dobroci. I ta kara ma koniec, który wciąż się przybliża. O nędza nad wszystkie nędze, większa jeszcze przez to, że w swojej ślepocie człowiek nie zważa na to!

Dusze w czyśćcu są całkowicie podporządkowane woli Bożej; dlatego zgadzają się z jego dobrocią, są zadowolone ze wszystkiego co On postanawia i są całkowicie oczyszczone od winy swoich grzechów. Są czyste od grzechów, gdyż w tym życiu czuły do nich odrazę i wyznały je z prawdziwym żalem, i z tego powodu Bóg odpuszcza im winę, tak że tylko zabrudzenie po grzechu pozostaje, a to musi być pochłonięte przez ogień. Tak uwolnione od winy i zjednoczone z wolą Bożą, widzą Go jasno zgodnie z tym stopniem światła na który On im pozwala, i pojmują jak wielkim dobrem jest posiadanie Boga, dla którego wszystkie dusze zostały stworzone. Co więcej, te dusze są w tak bliskiej zgodności z Bogiem, i są przyciągnięte tak silnie w jego kierunku z racji naturalnego pociągu między Nim a duszą, że żaden obraz ani porównanie nie są w stanie uczynić zrozumiałym tego pędu w taki sposób, w jaki mój duch odbiera go wewnętrznym zmysłem.

(Traktat o czyśćcu, 4-5, św. Katarzyna z Genui)

Polubienie (2 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Hieronim (św.): Obawiać się tych najmniejszych nawet grzechów na równi z największymi

by Zostaw komentarz

W każdym stanie, na każdym stopniu i jednakowym jest grzechem czy to dopuszczać się rzeczy zakazanych, czy nie czynić nakazanych. A niech cię nie zwodzi błąd tych, którzy według swego zdania wybierają takie przykazania, których przestrzegają najwięcej, oraz takie, które lekceważą jako mało ważne i obojętne i nie lękają się, że według Bożego orzeczenia mogą upaść pomału przez pogardzę dla rzeczy małych.

Otóż jest zasadą stoików usuwać różnicę między grzechami, uważać wszystkie występki za równe i nie robić różnicy między zbrodnią a błędem. My natomiast, chociaż wierzymy, że są wielkie różnice między grzechami, ponieważ o tym także czytamy, to jednak mówimy, że wielce pożyteczną jest rzeczą dla naszego bezpieczeństwa obawiać się nawet tych najmniejszych na równi z największymi. O tyle łatwiej bowiem wstrzymujemy się od każdego wykroczenia, o ile bardziej się lękamy. Nieprędko posuwa się do rzeczy wielkich ten, kto się wzdryga przed małymi. A nie wiem zaiste, czy możemy nazwać lekkim grzechem to, co się popełnia na wzgardę Boga. I najroztropniejszy jest ten, kto nie tyle zważa na to, co jest nakazane, ile na tego, który nakazał, i nie myśli o wielkości rozkazu, lecz o godności tego, który rozkazuje.

(List do Celancji 3-4, św. Hieronim)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...