Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

czyściec

Nowenna do Miłosierdzia Bożego (Dzień ósmy: dusze czyśćcowe)

by Zostaw komentarz

— Dziś sprowadź Mi dusze, które są  w więzieniu czyśćcowym i zanurz je w przepaści miłosierdzia Mojego, niechaj strumienie krwi Mojej ochłodzą ich upalenie. Wszystkie te dusze są bardzo przeze Mnie umiłowane, odpłacają się Mojej sprawiedliwości; w twojej mocy jest im przynieść ulgę. Bierz ze skarbca Mojego Kościoła wszystkie odpusty i ofiaruj za nie… O, gdybyś znała ich mękę, ustawicznie byś ofiarowała za nie jałmużnę ducha i spłacała ich długi mojej sprawiedliwości.

Jezu najmiłosierniejszy, któryś sam powiedział, że miłosierdzia chcesz, otóż wprowadzam do mieszkania Twego najlitościwszego Serca dusze czyśćcowe — dusze, które Ci są bardzo miłe, a które jednak wypłacać się muszą Twej sprawiedliwości — niech strumienie krwi i wody, które wyszły z Serca Twego, ugaszą płomienie ognia czyśćcowego, aby się i tam sławiła moc miłosierdzia Twego.

Ze strasznych upałów ognia czyśćcowego
Wznosi się jęk do miłosierdzia Twego.
I doznają pocieszenia, ulgi i ochłody
W strumieniu wylanym krwi i wody.

Ojcze Przedwieczny, spójrz okiem miłosierdzia na dusze w czyśćcu cierpiące, a które są  zamknięte w najlitościwszym Sercu Jezusa. Błagam Cię przez bolesną mękę Jezusa, Syna Twego, i przez całą gorycz, jaką była zalana Jego przenajświętsza dusza, okaż miłosierdzie swoje duszom, które są pod sprawiedliwym wejrzeniem Twoim; nie patrz na nie inaczej, jak tylko przez rany Jezusa, Syna Twego najmilszego, bo my wierzymy, że dobroci Twojej i litości liczby nie masz.

Amen.

(Dzienniczek 1226-1227, św. Faustyna Kowalska)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Anzelm od św. Andrzeja Corsini (sł. Boży): Gdy mowa o świętych…

by Zostaw komentarz

Gdy mowa o świętych, oczy nasze spoglądają w górę, w niebo, gdzie widzą przez światło wiary rzesze przyjaciół Bożych, kochających i kochanych, nieskończenie szczęśliwych widzeniem Boga i wzajemnym współżyciem przy Jego stole (Por. Łk 12,37; 22,30) razem ze swym Królem, Jezusem Chrystusem i razem ze swą Królową, Maryją. W niebie są wszyscy świętymi, bo tam nic skalanego nie wejdzie (por. Ap 21,27), są pełni Boga i we wszystkich Bóg sobie podoba i ma ich zapisanych w księdze żywota (por. Dn 12,1; Flp 4,3; Ap 3,5; 21,27).

Lecz nie wszyscy w wiecznym weselu i pokoju mieszkający mają ten jakby dyplom świętości, wystawiony tu na ziemi przez Kościół. Są to ci jedynie, którzy tu na ziemi, przeszedłszy przez wiele utrapień, zostawili niezbite dowody swych cnót i wytrwania w łasce, których życie uwieńczone cnotami heroicznymi Kościół w surowym i bezwzględnym procesie uznał i podał jako wzór do naśladowania, których głos Boga, przemawiający cudami, zdziałanymi przez ich pośrednictwo, potwierdził w świętości, a wreszcie Kościół przez usta Namiestnika Chrystusowego ogłosił, że są świętymi i przyznał im szczególniejszą cześć i chwałę. O tych świętych szczególniej myślimy, gdy mowa o świętych, w nich możemy wychwalać Boga i Jego dzieła, ich możemy wzywać i przykłady ich cnót bezpiecznie naśladować.

Są również święci na ziemi, lecz ci, póki żyją, nie noszą aureoli świetlanej na głowie, noszą natomiast koronę cierniową umartwienia Jezusowego (por. 2 Kor 4,8) i krzyż Jego najświętszy dźwigają (…) są deptani i prześladowani, ćwiczeni w ogniu utrapienia; kochają Boga i bliźnich, lecz dzieła swoje ukrywają, aby nie wiedziała lewica, co czyni prawica (por. Mt 6,3). Wzdychaniem, modlitwą, ofiarą i dziełami miłości wznoszą się przez wiarę do nieba, do swych braci królujących, zdobywając królestwo Boże dla siebie i dla bliźnich. Kościół cieszy się z nich i chlubi nimi, lecz nie wystawia im dyplomu świętości, bo jeszcze nie wytrwali do końca.

Są wreszcie święci, których imiona są już zapisane w księdze żywota, którzy już z tego świata odeszli, do królestwa jednak nie weszli. To dusze w czyśćcu, święci, którzy jeszcze długi mają do spłacenia. Ci płaczą i wzdychają za ojczyzną i Bogiem, jak więźniowie, którzy pewni są wolności, lecz po spłaceniu kary lub po odsiedzeniu więzienia. Mili są oni Bogu i mili Kościołowi, miłują Boga i miłują swych braci na ziemi, lecz nie mogąc się stawić w niebie ze skazą kary, czekają z miłością, aż ich sprawiedliwość Boga w ogniu czyśćcowym oczyści.

Pewna i pocieszająca jest prawda, że te trzy zrzeszenia świętych, przyjaciół Boga, nie stanowią trzech odrębnych królestw, lecz jedno królestwo, którego Chrystus jest Głową (…). Miłość Boża łączy te na pozór rozdzielone członki w jedną Bożą rodzinę, obcującą i pomagającą sobie nawzajem, miłość bowiem nigdy nie umiera ani ze śmiercią nie zmienia swojej natury (…).

Łączność miłości, jaka istniej między niebem, ziemią i czyśćcem, zapewniająca Bogu chwałę, świętym cześć należną, duszom w czyśćcu wybawienie, wiernym na ziemi pomoc i wytrwanie, nazywa się „świętych obcowaniem”.

(O wzorach życia duchowego, czyli o świętych, Głos Karmelu 1930 r. [fragm.], o. Anzelm od św. Andrzeja Corsini)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Katarzyna z Genui (św.): Dusze w czyśćcu są całkowicie podporządkowane woli Bożej

by Zostaw komentarz

Jest oczywistym, że bunt ludzkiej woli względem woli Bożej stanowi grzech i w miarę trwania tego buntu, wina człowieka utrzymuje się. Tak więc wina tych  którzy są w piekle, po tym jak opuścili to życie z wolą trwającą w uporze, nie jest odpuszczana, ani nie może być, gdyż już dłużej nie mają możliwości zmiany. Gdy to życie kończy się dusza pozostaje na zawsze utwierdzona w dobru lub złu odpowiednio do tego, jak ona sama się określiła. Jest napisane: Gdzie cię znajdę, to jest, w godzinie śmierci, z wolą bądź ustaloną w grzechu bądź żałującą go, tam Cię osądzę (por. Mt 24, 37-42). Od tego sądu nie ma odwołania, gdyż po śmierci wolność woli nigdy nie może powrócić, ale wola zostaje utwierdzona w tym stanie w którym znajdowała się w chwili śmierci.

Dusze w piekle, będąc znalezionymi o tej godzinie z wolą grzeszenia, noszą swoją winę i karę zawsze ze sobą, i jakkolwiek ta kara nie jest tak wielka na jaką zasługują, jest ona wieczna. Ci w czyśćcu, z drugiej strony, cierpią tylko karę, gdyż ich wina została wymazana w chwili śmierci, gdzie zostali zastani w stanie nienawiści do swoich grzechów i skruchy z powodu obrazy wyrządzonej Bożej dobroci. I ta kara ma koniec, który wciąż się przybliża. O nędza nad wszystkie nędze, większa jeszcze przez to, że w swojej ślepocie człowiek nie zważa na to!

Dusze w czyśćcu są całkowicie podporządkowane woli Bożej; dlatego zgadzają się z jego dobrocią, są zadowolone ze wszystkiego co On postanawia i są całkowicie oczyszczone od winy swoich grzechów. Są czyste od grzechów, gdyż w tym życiu czuły do nich odrazę i wyznały je z prawdziwym żalem, i z tego powodu Bóg odpuszcza im winę, tak że tylko zabrudzenie po grzechu pozostaje, a to musi być pochłonięte przez ogień. Tak uwolnione od winy i zjednoczone z wolą Bożą, widzą Go jasno zgodnie z tym stopniem światła na który On im pozwala, i pojmują jak wielkim dobrem jest posiadanie Boga, dla którego wszystkie dusze zostały stworzone. Co więcej, te dusze są w tak bliskiej zgodności z Bogiem, i są przyciągnięte tak silnie w jego kierunku z racji naturalnego pociągu między Nim a duszą, że żaden obraz ani porównanie nie są w stanie uczynić zrozumiałym tego pędu w taki sposób, w jaki mój duch odbiera go wewnętrznym zmysłem.

(Traktat o czyśćcu, 4-5, św. Katarzyna z Genui)

Polubienie (2 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...