Średniowiecze

Potok ognisty i bystry wychodził od oblicza Przedwiecznego (Dn 7,10). To jest wypowiedź Daniela. Coś podobnego mówi Izajasz: Rozleję wody na spragnioną ziemię, a strumienie na suchą; wyleję mego Ducha na twoje potomstwo, a moje błogosławieństwo na twój naród (Iz 44,3). Jest to to samo, co Piotr dzisiaj, po przyjściu Ducha Świętego, głosił w Jerozolimie: Ześlę mojego Ducha na każdego człowieka, a wasi synowie, jak i wasze córki będą prorokować (Dz 2,17).

Potok (fluvius) jest to ciągły spływ wody, zwany tak od stałego płynięcia (fluere); rzeką jest sama woda, potokiem – spływ tej wody. Potokiem jest łaska Ducha Świętego, która dzisiaj obficie nawodniła, nasyciła i oczyściła serca Apostołów: Wyleję, rzecze, na was wodę czystą i będziecie oczyszczeni ze wszystkich waszych nieczystości (Ez 36,25). Ten potok zwie się ognistym. Czymże bowiem jest Duch Święty, jeśli nie Boskim Ogniem?

Co sprawia ogień cielesny na żelazie, tego dokonuje Ogień na brzydkim, oziębłym i twardym sercu. Albowiem na skutek zesłania tego Ognia duch ludzki powoli pozbawia się wszelkiego brudu, oziębłości i zatwardziałości oraz cały zmienia się na podobieństwo Tego, przez którego został zapalony. Po to bowiem daje się człowiekowi, po to nań tchnie, aby o ile to dlań możliwe, według Niego się ukształtował. Bo na skutek zapalenia Bożego Ognia żarzy się cały, cały się rozpala i przetapia w miłość Boga, według tego, co Apostoł pisze do Rzymian: Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany (Rz 5,5).

Zauważ, że ogień, zapalając rzeczy wysokie, obniża je, rozdzielone łączy, twarde przenika, jak żelazo żelazem, ciemne rozjaśnia, zawsze jest ruchliwy, wszelkie swe ruchy i impet kieruje w górę, a nie ku ziemi, oraz to, w czym się rodzi, włącza do swego działania. Tych siedem właściwości ognia stosuje się do darów Ducha Świętego, który przez dar bojaźni zniża to, co wysokie i pyszne; przez dar pobożności łączy to, co rozdzielone, czyli różne serca; przez dar wiedzy rozjaśnia to, co ciemne; przez dar męstwa przenika serca zatwardziałe; przez dar rady zawsze jest ruchliwy, ponieważ ten, komu radzi przez natchnienie, nie gnuśnieje, ale czynnie bierze się do dzieła swego zbawienia, i zbawienia innych: łaska bowiem Ducha Świętego nie zna gnuśnych przedsięwzięć; przez dar rozumu wszystkie poruszenia bada, czy są z nieba, gdyż swoim natchnieniem udziela człowiekowi rozumienia, to znaczy odczytywania we wnętrzu, czyli w sercu, oraz ucieka od rzeczy ziemskich; przez dar mądrości włącza ducha, w którym się rodzi, do swego działania, gdyż czyni go wonnym, stąd to mówi Eklezjastyk: Napełniłem wonnością moje mieszkanie (Syr 24,15). Bo duch ludzki, w którym mieszka Duch Święty, pachnie jak naczynie lub miejsce, w którym położono wonne zioła.

Zatem łaska Ducha Świętego zwie się potokiem ognistym. Potokiem, bo gasi pragnienie rzeczy doczesnych, obmywa brudy grzechów; ognistym, bo wzbija się do miłości, oświeca poznanie; mówimy dzisiaj, że ukazał się Apostołom w językach ognistych, ponieważ uczynił ich wymownymi i żarliwymi. Miłością Bożą żarzyli się, bliźniego zaś oświecali.

(Kazanie na święty dzień Pięćdziesiątnicy [fragm.], św. Antoni z Padwy)

(1 głosów, średnio: 1,00 na 1)

Loading...