Skarby Kościoła

Święci i błogosławieni, mistycy, świadkowie wiary

Pierwsze wieki

Pseudo-Hipolit: Narodzenie Chrystusa początkiem wolności, chwałą przybrania za synów

by Zostaw komentarz

Czym jest przyjście Chrystusa? Jest ono wyzwoleniem z niewoli, rozerwaniem dawnego przymusu, początkiem wolności, chwałą przybrania za synów, źródłem odpuszczenia grzechów, prawdziwie nieśmiertelnym życiem dla wszystkich.

Widząc z wysoka, iż podlegamy tyranii śmierci, że więzy zepsucia powodują w nas jednocześnie rozwiązłość i skrępowanie, że staczamy się po nieuniknionej drodze bez powrotu, Logos przyszedł i zgodnie z wolą Ojca przyjął postać pierwszego stworzenia, a zadania naszego ocalenia nie zostawił aniołom ani archaniołom, lecz posłuszny poleceniom Ojca sam podjął walkę w naszej sprawie. Ponieważ przeczysty Duch Boży jest niedostępny dla wszystkich istot, iżby wszystkie byty nie miały udziału w Jego nieskazitelnym blasku, sam (Logos) z własnej woli zebrał w sobie, zgromadził i zjednoczył całą wielkość Bóstwa i przyszedł tak wielki, jakim chciał być, nie umniejszając się wcale, nie uniżając anie nie tracąc niczego ze swej chwały: dzięki nadzwyczajnej potędze Ojca nie utracił niczego, co posiadał, lecz przybrał to, czego nie miał, i przyszedł w takiej postaci, w jaką zamierzał się ubrać. Ponieważ zaś wypadało, iżby stał się również pewnym naczyniem Ducha Bożego, aby pierwsi mieli udział w ludzkiej naturze i substancji […] oczyścił i zebrał (ludzką naturę) – to, co było niepotrzebne i splamione, oddzielił i odrzucił, to zaś, co było czyste, jasne i pełne blasku, rozświetlił i rozjaśnił czyniąc je jak gwiazdę, jak świetliste promienie i płomień, upiększył haftem dziewictwa i, jeśli tak można powiedzieć, anielstwa, cieleśnie ukształtował się na obraz człowieka; miał duchowy Wschód, a przybrał cielesną postać.

(Homilia paschalna [fragm.], Pseudo-Hipolit)

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Jan Chryzostom (św.): Ci, którzy cierpią

by Zostaw komentarz

Nie ponoszą żadnej krzywdy ci, którzy cierpią, owszem, nawet większą korzyść odnoszą, zarówno gdy Bóg ich doświadcza, jak gdy ich szatan prześladuje.

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Bazyli Wielki (św.): To nie lekarz jest przyczyną cięcia czy przypalania, lecz choroba

by Zostaw komentarz

Rzecz jest zatem zła ze względu na nasze odczucie, bądź ze względu na swą naturę.

To, co jest złe z natury, pozostaje zależne od nas, a więc: niesprawiedliwość, rozwiązłość, brak rozwagi, tchórzostwo, zawiść, zabójstwa, otrucia, oszustwa i wszystkie inne tego rodzaju choroby, które plamią duszę stworzoną na obraz Stwórcy i zaciemniają jej piękno.

Złem nazywamy także to, co jest przykre i bolesne w odczuciu: chorobę ciała, zadane rany, niedostatek rzeczy koniecznych, poniżenia, straty pieniężne, utratę bliskich. Każde z tych nieszczęść sprowadza nam mądry i dobry Pan dla naszego dobra.

Bogactwa odbiera tym, który źle ich używają: w ten sposób niszczy narzędzie ich nieprawości. Chorobę sprowadza na tych, dla których pożyteczniej jest mieć skrępowane ciało, niż bez przeszkód poruszać się ku grzechowi. Śmierć zsyła, gdy się wypełnią granice życia, które każdemu sprawiedliwy sąd Boga ustanowił od początku. Stwórca od dawna przewidział bowiem, co dla każdego z nas jest pożyteczne.

Głód, posuchy i ulewy są plagami, które powszechnie dotykają miasta i ludy, i karzą nadmiar złości. Skoro dobroczynny jest lekarz, nawet jeśli zadaje ciału trud czy bóle (walczy bowiem z chorobą, nie z chorym), tak też dobry jest Bóg, który przez ukaranie części stara się ocalić całość. Nie skarżysz się przecież na lekarza, gdy posługuje się nacinaniem, przypalaniem, bądź w ogóle odcina jakąś część ciała. Przeciwnie, dajesz mu zapłatę i nazywasz go wybawcą, ponieważ usuwa chorobę z małej części, zanim rozejdzie się ona po całym ciele.

Gdy natomiast widzisz miasto, które wskutek trzęsienia ziemi zawaliło się na mieszkańców, albo dowiadujesz się, że okręt wraz z załogą rozbił się na morzu, nie wahasz się poruszyć bluźnierczego języka przeciw prawdziwemu lekarzowi i zbawcy? A powinieneś rozumieć, że gdy ludzi dotyka choroba lekka i uleczalna, można zastosować pożyteczne środki. Gdy zaś choroba okaże się silniejsza niż leczenie, wtedy trzeba usunąć część nieużyteczną, aby choroba z czasem nie rozszerzyła się na żywotne części ciała. To nie lekarz jest przyczyną cięcia czy przypalania, lecz choroba; tak też zagłada miast, mająca początek w nadmiarze grzeszących, pozostawia Boga wolnego od wszelkiego zarzutu.

(O tym, że Bóg nie jest sprawcą zła 3 [fragm], św. Bazyli Wielki)

Polubienie (2 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Jan Chryzostom (św.): Demony, które chcą, by w piekło nie wierzono

by Zostaw komentarz

Demony, które chcą, by w piekło nie wierzono, same wyznają, że jest piekło; a ty, który korzystasz z tak wielkiej łaski, który stałeś się uczestnikiem tajemnic Bożych, nawet demonów nie naśladujesz, ale stałeś się od nich gorszy, bo mówisz: „Kto z tych, którzy są w piekle, wrócił i o wszystkim, co tam spotkał, nam opowiedział? I kto wrócił z nieba i oznajmił, że jest Bóg, który to wszystko stworzył?”

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Benedykt XVI: Benedykt chciał przypodobać się tylko Bogu

by Zostaw komentarz

Drodzy bracia i siostry,

chciałbym dziś mówić o św. Benedykcie – założycielu zachodniego monastycyzmu, a także patronie mego pontyfikatu. Zacznę słowami św. Grzegorza Wielkiego, który pisze o św. Benedykcie: „Mąż Boży, który zabłysnął na tej ziemi wieloma cudami, w nie mniejszym stopniu zajaśniał wymową w wykładaniu swojej nauki” (Dial. II, 36). Słowa te wielki papież napisał w 592 roku; święty mnich zmarł zaledwie 50 lat wcześniej i żył jeszcze w pamięci ludzi, a zwłaszcza w kwitnącym zakonie, który założył. Święty Benedykt z Nursji swoim życiem i dziełem wywarł zasadniczy wpływ na rozwój cywilizacji i kultury europejskiej.

Najważniejszym źródłem na temat jego życia jest druga księga Dialogów św. Grzegorza Wielkiego. Nie jest to biografia w klasycznym tego słowa znaczeniu. Zgodnie z ideami swego czasu chciał on ukazać na przykładzie konkretnego człowieka – właśnie św. Benedykta – szczyty kontemplacji, jakie może osiągnąć ten, kto zdaje się na Boga. Daje nam zatem wzór ludzkiego życia jako wspinania się na szczyty doskonałości. Św. Grzegorz Wielki mówi też w tej księdze Dialogów o licznych cudach, jakich dokonywał Święty i także tutaj pragnie nie tylko opowiedzieć o czymś dziwnym, lecz pokazać, jak Bóg, upominając, pomagając a nawet karząc, interweniuje w konkretnych sytuacjach życia człowieka. Chce ukazać, że Bóg nie jest daleką hipotezą, postawioną na początku świata, lecz jest obecny w życiu człowieka, każdego człowieka.

Tę perspektywę „biografa” wyjaśnić można także w świetle ogólnego kontekstu owych czasów: na przełomie V i VI wieku świat był wstrząsany strasznym kryzysem wartości i instytucji, wywołanym przez upadek Cesarstwa Rzymskiego, przez najazd nowych ludów i upadek obyczajów. Ukazując św. Benedykta jako „jasną gwiazdę”, Grzegorz chciał wskazać w tej wstrząsającej sytuacji, właśnie tu, w Rzymie, drogę wyjścia z „mrocznej nocy historii” (por. Jan Paweł II, Nauczanie, II/1, 1979).

Rzeczywiście, dzieło Świętego, a zwłaszcza jego Reguła, miały wnieść prawdziwy zaczyn duchowy, który odmienił w ciągu stuleci, przekraczając granice jego ojczyzny i jego czasów, oblicze Europy, wzbudzając po upadku jedności politycznej, jaką stworzyło Cesarstwo, nową jedność duchową i kulturową, jedność wiary chrześcijańskiej, podzielanej przez narody kontynentu. Tak narodziła się rzeczywistość, którą nazywamy „Europą”.

Św. Benedykt przyszedł na świat około 480 roku. Pochodził, tak mówi św. Grzegorz, „ex provincia Nursiae” – z regionu Nursji. Jego dobrze sytuowani rodzice wysłali go na studia do Rzymu. Nie zatrzymał się on jednak długo w Wiecznym Mieście. Jako w pełni wiarygodną przyczynę jego wyjazdu Grzegorz wymienia fakt, że młody Benedykt był pełen niesmaku dla stylu życia wielu swoich kolegów ze studiów, którzy żyli w sposób rozwiązły i nie chciał popełnić tych samych błędów, co oni. Chciał przypodobać się tylko Bogu; „soli Deo placere desiderans” (II Dial., Prol 1). I tak, jeszcze przed zakończeniem nauki, Benedykt opuścił Rzym i wybrał samotność w górach na wschód od miasta. [Więcej …] oBenedykt XVI: Benedykt chciał przypodobać się tylko Bogu

Polubienie (1 głosów, średnio: 1,00 na 1)
Loading...

Efrem Syryjczyk (św.): Wspaniałe światło

by 2 komentarze

1. Kto uzdolni mnie do spoglądania i wpatrywania się w Ciebie, wspaniałe światło! gdzie są zgromadzone Twoje podobieństwa, Panie? Kto może odnaleźć ciepło takie, które choć oddzielone nie jest jednak odcięte, jak Duch Święty?

Potęga Jego ciepła przebywa ponad wszelką rzeczą: całość Jego jest ze wszystkimi rzeczami, jak i z każdą z nich z osobna. Nie jest ono odcięte od promienia, który jest weń wmieszany, ani od słońca, będącego złączonym z nim; a kiedy rozprzestrzenia się na stworzenia, każde z nich przyjmuje moc jego ciepła na miarę swoich możliwości.

Przezeń nagi ogrzewa się, gdy przyodziewa się w nie, na podobieństwo Adama, który nie nosił odzienia; oto to, co jest krzepiące dla wszystkich, którzy są nadzy, gdy odsyła ich wzmocnionymi do wszystkich ich prac.

2. Również Duch odział Apostołów i rozesłał ich na cztery strony świata na trudy. Przez ciepło wszystkie rzeczy dojrzewają, tak jak przez Ducha wszystkie są uświęcane! O widzialne podobieństwo! Przez nie, zimno będące w ciele zostaje pokonane, jak nieczystość przez Ducha Świętego. Przezeń te rzeczy, które mróz związał są rozwiązywane; jak dusze, które związał Zły są [rozwiązywane] przez Ducha Świętego.

Przezeń cielęta [miesiąca] Nisan tańczą; jak uczniowie za sprawą Ducha Świętego, który zamieszkał w nich. Przez gorąco również cugle zimy są rozrywane, którymi to wstrzymuje ona owoce i pędy; przez Ducha Świętego znów cugle Złego są rozrywane, przez które powstrzymywał on wszelkie łaski. Ciepło budzi wnętrzności uśpionej ziemi; tak jak Duch Święty Kościół.

Jak długo zatem będzie się błąkał, i jak długo on, słaby człowiek, będzie poszukiwał potężnego nieograniczonego skarbu? i jak może on błądzić tak bardzo, żeby równać coś z Tym, względem którego cokolwiek jest w czterech stronach świata jest małe?

3. Ciepło poluźnia złe cugle, o tak, lodowatą ciszę mrozu na wargach,
i wnika w usta, o tak, i w język, jak uczyniły języki Ducha, które spoczęły na Uczniach. Duch Święty przez Swoje Gorąco udzielone przez języki, wygnał ciszę od Uczniów, złe, o tak, mroźne milczenie, które, niczym od zimy, zostało przepłoszone, żebyśmy mogli mówić.

Dlatego ludzie będący znakiem zimy, podobieństwem mrozu, byli całkowicie mroczni względem Uczniów: Duch Święty przez języki ognia, które zstąpiły, rozwiązał potęgę zimna, i przepędził lęk od Uczniów: i milczenie pierzchło z ich języków przez języki. Szatan został skazany na podobieństwo zimy, a ludzie szaleli, a szaleństwo to uczyniło z nich wszystkich przeciwieństwo Lutego.

A oto tam, małe ptaszki w górze mówią nowymi głosami, w chwili gdy wzgardziły jastrzębiem i zimą. Oto są rzeczy, których zapowiedzią było ciepło, i tych również Duch Święty dokonał. A któż do nich dorasta?

(74. Rytm o wierze, św. Efrem Syryjczyk)

Polubienie (Polub jako pierwszy)
Loading...